Θεριεύει στην Αυστρία ο ευρωσκεπτικισμός

Τέλη του περασμένου Οκτωβρίου και με την ευκαιρία της 68ης επετείου των αντικαθεστωτικών διαδηλώσεων του 1956 στην Ουγγαρία, που είχαν οδηγήσει στην τότε σοβιετική στρατιωτική επέμβαση, ο δεξιοεθνικιστής πρωθυπουργός της χώρας Βίκτορ Ορμπαν καλούσε τους πολίτες της σε «αντίσταση» ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση, «όπως και κατά τη λαϊκή εξέγερση του 1956 κατά του κομμουνιστικού καθεστώτος».

Αυτό ίσως δημιούργησε την εντύπωση πως το κλίμα μεταξύ του ουγγρικού πληθυσμού είναι ξεχωριστά άσχημο απέναντι στις Βρυξέλλες, κάτι που ωστόσο δεν φαίνεται να συμβαίνει, καθώς η στάση του, σε σχέση με τον μέσο όρο στις 27 χώρες-μέλη της Ε.Ε., δεν είναι τόσο αρνητική και μάλιστα, συγκριτικά με εκείνη του πληθυσμού της γειτονικής Αυστρίας, εμφανίζεται σημαντικά καλύτερη.

Κάνοντας τις σχετικές συγκρίσεις συμπεραίνει κανείς πως κατά μέσο όρο οι πολίτες της Ευρωπαϊκής Ενωσης τη βλέπουν «θετικά» σε ποσοστό 48%, «αρνητικά» σε ποσοστό 16%, με τους αντίστοιχους αριθμούς: οι Ούγγροι κατά 14% αρνητικοί, κατά 47% θετικοί και, αντιθέτως, οι Αυστριακοί είναι κατά 27% (δηλαδή σχεδόν στο διπλάσιο) αρνητικά διακείμενοι απέναντί της και κατά 41% θετικά.

Η ίδια εικόνα παρουσιάζεται και σε άλλα ερωτήματα ως προς τη στάση του πληθυσμού σε σχέση με τις Βρυξέλλες, όπως, για παράδειγμα, ως προς το εάν η χώρα έχει όφελος από τη συμμετοχή της στην Ε.Ε., όπου το ποσοστό των Αυστριακών που δεν τη θεωρεί επωφελή ανέρχεται στο 35%, ενώ στην Ουγγαρία είναι σημαντικά χαμηλότερο, μόνον ένα 21%.

Οι αριθμοί αυτοί καταδεικνύουν ότι στην Αυστρία ο Χέρμπερτ Κικλ, ο αρχηγός του ακροδεξιού εθνικιστικού Κόμματος των Ελευθέρων, το οποίο στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές της 29ης Σεπτεμβρίου αναδείχτηκε για πρώτη φορά στην Ιστορία πρώτο σε εκλογική αναμέτρηση σε εθνικό επίπεδο, με ποσοστό 28,8%, μπορεί να υπολογίζει σε μεγαλύτερη υποστήριξη της αντιευρωπαϊκής πολιτικής κατεύθυνσής του από εκείνη που προφανώς έχει στη γειτονική Ουγγαρία ο πρωθυπουργός της – ο μακροβιότερος αρχηγός κυβέρνησης και, συγχρόνως, θεωρούμενος ως ο αυταρχικότερος πολιτικός στην Ε.Ε.

Ο Χέρμπερτ Κικλ, ο οποίος –όπως και ο Βίκτορ Ορμπαν– παγίως εκπροσωπεί μία θέση μάχης απέναντι στο ευρωπαϊκό εγχείρημα ολοκλήρωσης, κατά καιρούς διακηρύττει (αλλά και... απαιτεί) την «ίσως σε κάποια στιγμή έξοδο» της Αυστρίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, κάτι που συμπεριελάμβανε στην προεκλογική εκστρατεία του και το οποίο αντικατοπτρίζει, ή και το ίδιο προκαλεί, την αρνητική στάση μεγάλου μέρους του αυστριακού πληθυσμού –μεγαλύτερο και από το ποσοστό τού Κικλ στις βουλευτικές εκλογές– απέναντι στις Βρυξέλλες.

Αλλά αυτή η αντιευρωπαϊκή πολιτική του ήταν και ένα από τα βασικά κριτήρια στη βάση των οποίων ο Αυστριακός ομοσπονδιακός πρόεδρος Αλεξάντερ Βαν ντερ Μπέλεν είχε ήδη, από την αρχή της χρονιάς, διαμηνύσει ότι, μάλλον, ακόμη κι αν ήταν ο νικητής των εκλογών, δεν θα του ανέθετε μετά από αυτές τον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης, κάτι που είναι πλέον και πρακτικά γεγονός, καθώς κανένα από τα άλλα τέσσερα κόμματα της Βουλής, στις μεταξύ τους επαφές, δεν δέχτηκε να συμμετάσχει σε συνασπισμό με τον Χέρμπερτ Κικλ.

Δύο πλέον μήνες μετά την εκλογική αναμέτρηση της 29ης Σεπτεμβρίου, όλα δείχνουν πως η Αυστρία θα διαθέτει –πιθανότατα από τις αρχές Ιανουαρίου– τρικομματική κυβέρνηση, μια και έπειτα από διερευνητικές επαφές τις τελευταίες εβδομάδες το δεύτερο σε δύναμη κόμμα, το δεξιό Λαϊκό, το τρίτο οι Σοσιαλδημοκράτες και το τέταρτο σε δύναμη, νεοφιλελεύθερο ΝΕΟΣ (Νέα Αυστρία), προχωρούν τώρα σε συγκεκριμένες διαπραγματεύσεις για την κατάστρωση του κοινού προγράμματός τους για να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας για τα επόμενα πέντε χρόνια.