Περιήγηση στην Κανταχάρ και στους αρχαιολογικούς χώρους

Η Κανταχάρ (η Αλεξάνδρεια εν Αραχωσία των Αρχαίων Ελλήνων) είναι η δεύτερη σε μέγεθος πόλη του Αφγανιστάν, η παλιά του πρωτεύουσα, το κέντρο της φυλής των Παστούν και η ψυχή της αντίστασης εναντίον της αμερικάνικης κατοχής. Εδώ έχει την έδρα του ο ηγέτης του Ισλαμικού Εμιράτου, ο Αkhundzada, ένας άνθρωπος μύθος.

Πριν ξεκινήσουμε την περιήγηση μας στην Κανταχάρ, όπως κάνουμε κάθε φορά που φτάνουμε σε ένα σταθμό του ταξιδιού μας, επισκεφθήκαμε τις αρχές για να επικυρώσουν την άδεια μας. Μας δέχθηκε ο τοπικός διευθυντής του υπουργείου πληροφόρησης και πολιτισμού, ένα υψηλόβαθμο στέλεχος του καθεστώτος.

Μας είπε για τους Αφγανούς μετανάστες στην Ελλάδα που αποτελούν σύνδεσμο φιλίας ανάμεσα στους δύο λαούς και η συζήτηση πέρασε στον ρόλο του Μ. Αλεξάνδρου και τον επιγόνων του στην αφγανική ιστορία. Μας ξάφνιασε όταν αναφέρθηκε σε μια περιοχή της Κανταχάρ στην οποία, όπως μας εξήγησε, βρισκόταν το στρατόπεδο του Μ. Αλεξάνδρου, ο οποίος χτίζοντας την Κανταχάρ έστησε την σκηνή του μέσα σε ένα πορτοκαλεώνα.

Μείναμε έκπληκτοι γιατί δεν είχαμε ακούσει ποτέ τίποτα για μια τέτοια αρχαιολογική θέση. Μας δήλωσε την πρόθεση του Εμιράτου να προχωρήσει στην ανασκαφή, αλλά καθώς το αφγανικό κράτος είναι φτωχό θα χρειαζόταν την ελληνική βοήθεια μια και το αντικείμενο αφορά την ιστορία και των δύο λαών.

Οι υπάλληλοι του υπουργείου μας οδήγησαν σε μια αίθουσα στην οποία φυλάσσονται τα αντικείμενα του μουσείου της Κανταχάρ και μας έδειξαν κάποια κομμάτια που βρέθηκαν στην εν λόγω θέση. Αναφέρθηκαν σε μια πλάκα γραμμένη στα ελληνικά που χάθηκε μεν στη διάρκεια του πολέμου, αλλά υπάρχουν οι φωτογραφίες της, τις οποίες υποσχέθηκαν να μας στείλουν.

Μετά μπήκαμε στα αυτοκίνητα και πήγαμε να επισκεφθούμε την θέση. Δεν υπήρχε πλέον ούτε πορτοκαλεώνας ούτε δέντρα αλλά πλινθόχτιστα σπίτια και ένας χωμάτινος λόφος που οι ντόπιοι πιστεύουν πως ήταν το ανάκτορο του Αλέξανδρου. Η θέση ήταν φυσικά οχυρή και ιδιαίτερα κατάλληλη για στρατόπεδο.

Έχουν βρεθεί εδώ αντικείμενα πολύ παλαιότερα της έλευσης του Αλέξανδρου, κάποια από τα οποία είδαμε στο μουσείο και χρονολογούνται στα 2500 χρόνια π. Χ. Σε κάθε περίπτωση φαίνεται ότι πρόκειται για μία θέση με μεγάλη αρχαιολογική σημασία.

Και κάτι ακόμα, ας συγκρίνουμε την αδιαφορία που έδειξε το ελληνικό κράτος για τις έρευνες του Βίκτωρα Σαρηγιαννίδη (Θα ακολουθήσει στα πλαίσια αυτού του αφιερώματος  σχετικό άρθρο του Στέλιου Ελληνιάδη) με την εναγώνια προσπάθεια των αξιωματούχων του Εμιράτου να βρουν πόρους για να προχωρήσουν έργα σημαντικά όχι μόνο για την ιστορία της χώρας τους, αλλά και της δικής μας.

Ένα στέλεχος του υπουργείου, ένας πολύ όμορφος και εξαιρετικά καλλιεργημένος νεαρός, ανέλαβε να μας συνοδεύσει για την συνέχεια της περιήγησης μας στην πόλη. Η παρουσία του θα μας προσθέσει μια αίσθηση ασφαλείας, καθώς η Κανταχάρ είναι μια ιδιαίτερα συντηρητική πόλη: σχεδόν καμία γυναίκα δεν κυκλοφορούσε χωρίς να καλύπτει πλήρως το πρόσωπο της με μπούργκα ή όπως αλλιώς.

Όμως και πάλι οι κάτοικοι θα αποδειχθούν ιδιαίτερα φιλικοί αλλά και εξαιρετικά περίεργοι γι αυτό το καινούργιο φρούτο: τουρίστας στην πόλη τους. Εδώ και αρκετά χρόνια, οι ολιγάριθμοι τουρίστες που έφταναν στο Αφγανιστάν φοβόνταν την Κανταχάρ και την απέφευγαν.

Το πρόγραμμα της ημέρας ολοκληρώθηκε ομαλά. Αφού ξοδέψαμε κάμποση ώρα στην αγορά και φάγαμε εξαιρετικές τοπικές σπεσιαλιτέ στην πίσω αυλή ενός ονομαστού εστιατορίου της πόλης πληρώνοντας 5 ευρώ έκαστος καταλήξαμε στο ιερό του πανοφοριού του προφήτη (Da Kherqa Serif Ziarat), ένα από τα πιο σημαντικά προσκυνήματα του Αφγανιστάν.

Στη συνέχεια επισκεφθήκαμε το μαυσωλείο του Ahmad Shah Durrani, πατέρα ιδρυτή του σύγχρονου Αφγανιστάν.