Τα θύματα της αστυνομικής βίας ζητούν δικαίωση

«Η ζωή είναι ωραία και πρέπει να τη ζούμε ό,τι και να μας φέρει», παροτρύνει ο Χρήστος Χρονόπουλος σε βίντεο της Πρωτοβουλίας για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία, το οποίο προβλήθηκε προχθές σε εκδήλωση στη μνήμη του με θέμα την αστυνομική βία και ατιμωρησία. Μια άλλη φράση του έδωσε τον τίτλο της εκδήλωσης: «Αν σου πουν ότι τους πείραξα, μην τους πιστέψεις».

Το νήμα της δικής του ζωής κόπηκε νωρίς, μόλις στα 49 του χρόνια τον περασμένο Σεπτέμβριο, 16 χρόνια μετά τον άγριο βασανισμό του από άνδρες της ΕΛ.ΑΣ. μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα Καλλιθέας, που τον άφησε ανάπηρο σε ποσοστό άνω του 85%. Μιλώντας στην εκδήλωση η θεία του, Τζένη Δούκα, κατέδειξε το μέγεθος των συνεπειών στον οργανισμό και την καθημερινότητά του και συνέδεσε ευθέως τον θάνατό του με τον βασανισμό του. «Με τις θεραπείες, τα περιφερειακά νευρίδια δυνάμωσαν και κατάφερνε όσα κατάφερνε αλλά κουράστηκαν κάποια στιγμή. Δεν περπατούσε πολύ, με αποτέλεσμα να πάθει ειλεό. Οταν χρειάστηκε να κάνει μια απλή επέμβαση, το παιδί μου δεν μπόρεσε να συνέλθει από τη νάρκωση. Μας λείπει πάρα πολύ», είπε και σημείωσε ότι κι εκείνη έπαιρνε δύναμη από τον Χρήστο.

Ο Γιάννη Σαμπάνης, πατέρας του Νίκου που έπεσε νεκρός από σφαίρες αστυνομικών σε καταδίωξη πριν από δύο χρόνια στο Πέραμα, μίλησε για τα σχέδια που είχε ο 18χρονος γιος του για το μέλλον. Και περιέγραψε τις ώρες αγωνίας που πέρασε ο ίδιος ο πατέρας στο Αστυνομικό Τμήμα Ασπρόπυργου και στη ΓΑΔΑ μέχρι να τον ενημερώσουν για την ανθρωποκτονία, ενώ ζήτησε την τιμωρία των δραστών. «Θα μπορούσαν να εντοπίσουν μετά το αμάξι, να του σκίσουν τα λάστιχα, να τον πήγαιναν φυλακή. Οχι να τον σκοτώσουν», τόνισε.

Το τραυματικό του βίωμα κατέθεσε και ο Γιάννης Καυκάς, θύμα απρόκλητης επίθεσης από τα ΜΑΤ σε απεργιακή διαδήλωση του 2011. «Μας ψεκάζαν εξ επαφής. Μας χτυπούσαν από παντού. Προχωράγαμε ώσπου ένιωσα πολύ έντονο χτύπημα στο κεφάλι. Φωνάζω άλλη μια φορά “ψυχραιμία”. Δέχομαι ένα δεύτερο πολύ δυνατό χτύπημα. Δεν θυμάμαι αν με χτύπησαν άλλο. Συνειδητοποίησα ότι έχω παντού αίματα στο κεφάλι. Συνάντησα ένα κορίτσι, που μου λέει “τρέξε”. Της λέω “δεν μπορώ”. Μου έπιασε το χέρι, μου είπε “μην φοβάσαι. Θα πάμε μαζί. Εμφανίστηκε ένας γιατρός και λέει “το παιδί είναι άσχημα, μην τον αφήσετε να κοιμηθεί”. Από εκεί και πέρα θυμάμαι συνέχεια τη λέξη “κρατήσου”. Οπως και στην περίπτωση του Χρήστου, το πρώτο ιατρικό ανακοινωθέν έγραφε “προθανάτια κατάσταση”. Το να αναρρώνεις είναι μια συνεχής διαδικασία να μάθεις να ζεις με αυτό που σου συμβαίνει», υπογράμμισε.

«Η παραβατικότητα των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων είναι μια κοινωνική ανάγκη. Η παραβατικότητα είναι των “από πάνω”. Η αστυνομία εξυπηρετεί αυτούς και εκπαιδεύεται με συγκεκριμένο τρόπο για να στοχοποιεί συγκεκριμένες ομάδες: ψυχικά ασθενείς, Ρομά, πρόσφυγες και γυναίκες», επισήμανε ο ψυχίατρος Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου και αναφέρθηκε στον ξυλοδαρμό ψυχικά ασθενούς από αστυνομικούς πέρυσι στο Δρομοκαΐτειο.

Η Χρύσα Λύκου, δημοσιογράφος και συνδημιουργός του ντοκιμαντέρ «Αστυνομική βία και ψυχικό τραύμα», με μαρτυρίες από επιζώντες αστυνομικής βίας και μαρτυρίες συγγενών των θυμάτων Σαμπάνη, Φραγκούλη και Μάγγου, σημείωσε πως και οι τρεις οικογένειες της μίλησαν για το πόσο καλά ήταν τα παιδιά τους «ως μια τελετουργία μνήμης και ως μια προσπάθεια αντιμετώπισης της κατασυκοφάντησης των παιδιών τους» και πως σηκώνουν το βάρος για την καταγραφή των επώδυνων εμπειριών, χωρίς την οποία «οι πιο σημαντικές μας ιστορίες, θραύσματα των στιγμών και των τραυμάτων μας, θα έμεναν στην αφάνεια».