«Ετούτος ο τσοπάνος τυλιγμένος την προβιά του έχει σε κάθε τρίχα του κορμιού ένα στεγνό ποτάμι»*, μας λέει από τη Γερμανία ο Ριμπουάρ Κομπαντί, Κούρδος από το Ιράν, αναγνωρισμένος πολιτικός πρόσφυγας στη χώρα μας, λίγες μέρες αφότου ζήτησε άσυλο στην κεντροευρωπαϊκή χώρα.
Μοιράστηκε μαζί μας ορισμένες μόνο στιγμές από τα 17 χρόνια της ζωής του στην Ελλάδα: από τον ερχομό του το 2007 μέσω του Εβρου, τη σύλληψή του σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη γιατί δεν είχε χαρτιά, τη μεταφορά του με χειροπέδες στην ιρανική πρεσβεία για ταυτοποίηση, τη χορήγηση ασύλου το 2010 ύστερα από τη μεγάλη κινητοποίηση των Ιρανών με τα ραμμένα στόματα στα Προπύλαια και ύστερα από 33 μέρες απεργίας πείνας, τις φριχτές συνθήκες διαβίωσης που αντίκρισε ως εργαζόμενος το 2015 στο Κέντρο Υποδοχής της Σάμου, τη δημιουργία της «Στέγης του Διερμηνέα» το 2018 μαζί με ομοεθνείς του (βλ. «Οι πρόσφυγες που ονειρεύονται να μεταφράσουν τον Ρίτσο», «Εφ.Συν.» 16.8.18).
Η οικονομική δυσπραγία δεν επέτρεψε στο εκπαιδευτικό τους εγχείρημα να ευοδωθεί, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που ο 43χρονος αποφάσισε να φύγει μαζί με τη σύζυγο και το 16 μηνών παιδί τους. Παρέδιδε ιδιαίτερα μαθήματα ελληνικών και εξασφάλιζε έναν αξιοπρεπή μισθό, όμως εξακολουθούσε να βρίσκεται διαρκώς αντιμέτωπος με τον θεσμικό ρατσισμό. «Στο νοσοκομείο, στις δημόσιες υπηρεσίες, παντού ήμουν αυτός ο ξένος που ήρθε χθες. Δεν αναγνώριζαν πουθενά το χειρόγραφο χαρτί τού Αλλοδαπών, που έδιναν τότε, εκτός από τη Διεύθυνση που το είχε εκδώσει. Ακόμα και στο ΚΕΠ της γειτονιάς έπρεπε να δώσω διαβατήριο για μια υπεύθυνη δήλωση. Στο gov.gr δεν καταφέραμε να γράψουμε το παιδί για τον βρεφονηπιακό σταθμό. Οποτε χρειάστηκε να πάμε στον ΕΦΚΑ, έπρεπε να πληρώσουμε 50 ευρώ σε έναν δικηγόρο για να έρθει μαζί μας για να μπούμε μέσα».
Οι διακρίσεις τούς ακολουθούν στο ταξίδι για το νέο ξεκίνημα. Στο αεροδρόμιο της Αθήνας τούς σταμάτησαν για έλεγχο εγγράφων μπροστά στο πλήθος των επιβατών. Το ίδιο και στο αεροδρόμιο της Κολονίας, γιατί δεν είχαν εισιτήρια επιστροφής. «Γιατί “όλοι όσοι έχουν αυτά τα μπλε διαβατήρια από την Ελλάδα, έρχονται εδώ και ζητούν άσυλο”, είπαν. Αν μας κρατούσαν, μπορεί να μας επέστρεφαν. Είπαμε ότι πήγαμε για διακοπές, για να φύγουμε από την Ελλάδα. Δεν ήθελα το παιδί μου να γίνει ντελιβεράς», τονίζει ο Ριμπουάρ.
«Αυτό που με έκανε να αποφασίσω να φύγω είναι ότι από πέρσι που ξέσπασε η εξέγερση στο Ιράν, “Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία”, δεν ειπώθηκε τίποτα από επίσημα χείλη, ενώ Ευρωπαίοι αξιωματούχοι και υπουργοί καταδίκαζαν τη βαρβαρότητα. Μέσα σε αυτό το κλίμα η Ελλάδα συμφώνησε με το Ιράν για πλοίο που είχαν κατασχέσει οι ιρανικές αρχές», σημειώνει. Και θυμίζει ότι τον περασμένο μήνα επιβλήθηκε πρόστιμο 2,4 εκατ. δολαρίων σε ελληνική ναυτιλιακή εταιρεία για παράνομη μεταφορά ιρανικού αργού, όπως επίσης ότι η Ελλάδα ήταν από τις τελευταίες χώρες που σταμάτησε την εισαγωγή πετρελαίου από τη χώρα της Μέσης Ανατολής το 2019, όταν οι ΗΠΑ επέβαλαν εμπάργκο στο πλαίσιο κυρώσεων εναντίον της Τεχεράνης.
«Λέγαμε χρόνια ότι η ελληνική κυβέρνηση -και επί Τσίπρα και επί Μητσοτάκη- συνεργάζεται με το ιρανικό καθεστώς και δεν τηρεί την ευρωπαϊκή γραμμή. Αυτά είναι αποδείξεις. Ο Τσίπρας ήταν ο πρώτος και ο τελευταίος πρωθυπουργός της Ευρώπης που συναντήθηκε με τον αγιατολάχ Χαμενεΐ στις 8 Φεβρουαρίου του 2016», δηλώνει ο Ριμπουάρ και κάνει λόγο για απραξία από τις αστυνομικές αρχές παρότι υπάρχουν επίσημες καταγγελίες. «Είχαμε απειλές από Ιρανούς, που ήταν της κυβέρνησης του Ιράν. Ενημερώσαμε την αστυνομία και ύστερα από μία εβδομάδα είπαν ότι δεν ήταν κάτι σοβαρό. Ούτε καν έλεγξαν», αναφέρει και φέρνει ακόμα ένα παράδειγμα από τη διάλυση συγκέντρωσης έξω από την ιρανική πρεσβεία τον Σεπτέμβριο του 2022. «Ενας Ιρανός με μηχανή και κράνος ήρθε για πέντε λεπτά και προκάλεσε τους αστυνομικούς. Κανείς δεν τον σταμάτησε, έφυγε ανενόχλητος. Κι όταν δώσαμε στοιχεία στην αστυνομία λέγοντας πως ο άνθρωπος αυτός ήταν μέλος της μυστικής υπηρεσίας του Ιράν και έκανε παράνομα μεταφορά χρημάτων από το Ιράν προς την Ελλάδα και αντίστροφα, δεν έκαναν τίποτα».
«Παρ' όλο που είχα άσυλο, δεν είχα ασυλία. Δεν είχα την αίσθηση ότι εδώ είμαι ασφαλής», καταλήγει ο 43χρονος, γνωστός για τη στάση του ενάντια στο ιρανικό καθεστώς. Για πολλά χρόνια δούλεψε ως διερμηνέας στον ΔΟΜ, από όπου παραιτήθηκε γιατί διαφωνούσε με την πολιτική του, και σε ΜΚΟ. «Είχαν βγει σαν τα μανιτάρια στην Αθήνα τότε, όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή μοίραζε χρήματα, και έφυγαν όταν αυτά σταμάτησαν. Δεν υπήρχε σύστημα εκπαίδευσης, δεν προσλάμβαναν εκπαιδευτές, αλλά εθελοντές», σημειώνει ο Ριμπουάρ. Ο ίδιος συνεχίζει να διδάσκει σε πρόσφυγες και να μεταφράζει στις δύο γλώσσες. Ακόμα και τα όνειρα τα βλέπει στα ελληνικά. Προσεχώς από τις εκδόσεις Βαλίτσα θα κυκλοφορήσει σε δική του μετάφραση το βιβλίο παιδικής λογοτεχνίας του Αλιρεζά Γολαμί με τον τίτλο «Ο τοίχος».
*Στίχος από τη «Ρωμιοσύνη» του Γιάννη Ρίτσου.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας