Μια οφειλόμενη απάντηση ή… «πώς να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας»

Σε συνέχεια του δημοσιεύματος της «Εφ.Συν.» («Ιδιωτικό... αντάρτικο στην εκπαίδευση με τις ευλογίες του Δημοσίου», 24/2/2024) για το Ataxia School δεχτήκαμε μακροσκελή απαντητική επιστολή από το σχολείο, την οποία δημοσιεύουμε σήμερα ολόκληρη.

«Καταρχάς, ευχαριστούμε την Εφημερίδα των Συντακτών, η οποία παλιότερα είχε παρουσιάσει το όραμά μας για την εκπαίδευση (https://www.efsyn.gr/nisides/333744_dimokratiko-sholeio-toy-boynoy) και μας παραχωρεί τη δυνατότητα να απαντήσουμε από τις σελίδες της στο άρθρο του κ. Ζαφειρόπουλου για το Ataxia School που δημοσιεύτηκε στις 24 Φεβρουαρίου. Συνοψίζουμε την κεντρική του θέση για όσους/ες δεν το έχουν διαβάσει: “ιδιώτες με όρους ΣΔΙΤ (σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα) εκμεταλλεύονται το δημόσιο σχολείο στο Στείρι Βοιωτίας, το οποίο πια οριστικά δεν μπορεί να ξανανοίξει ως δημόσιο”. Αφήνει παράλληλα αιχμές για έμμεσες και άμεσες χρηματοδοτήσεις από ιδρύματα και εταιρείες ενέργειας.

Ποια είναι όμως η πραγματικότητα;
 
Το Ataxia School είναι μια πρωτοβουλία ενεργών πολιτών και επιστημόνων, οι οποίοι χωρίς  προσδοκία κερδών, αλλά ως μέλη της κοινότητας, επιστρέψαμε στον τόπο καταγωγής μας για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια. Οι περισσότεροι/-ες από εμάς καταγόμαστε από το μαρτυρικό Δίστομο, φορείς μιας αδικαίωτης ως σήμερα συλλογικής μνήμης. Έχοντας αποκτήσει πολιτική συγκρότηση μέσα στα φοιτητικά και κοινωνικά κινήματα των προηγούμενων δεκαετιών, δεν επιστρέψαμε για να ζήσουμε ως άλλοι χίπηδες στη φύση, αποκομμένοι δηλαδή από το κοινωνικό σύνολο, ούτε να προσφέρουμε ένα παιδαγωγικό προϊόν σε γονείς της ανώτερης και μεσαίας τάξης της περιοχής. Επιστρέψαμε, μεταξύ άλλων, για να εκπληρώσουμε ένα δημιουργικό και ριζοσπαστικό όραμα: την πραγμάτωση ενός δημοκρατικού, συμπεριληπτικού σχολείου, το οποίο προεικονίζει το σχολείο, αλλά και την κοινωνία στην οποία θέλουμε να συνυπάρξουμε.
 
Ένα σχολείο που θα πλάθει πολίτες και όχι καταναλωτές. Ένα σχολείο που θα προωθεί το μοίρασμα και όχι τον ανταγωνισμό, ένα σχολείο ανοιχτό στην κοινότητα και στη διαφορετικότητα, εφαρμόζοντας επιστημονικά τεκμηριωμένες μεθόδους διδασκαλίας, εμπνευσμένες από τον χώρο των Σπουδών της Παιδικής Ηλικίας και της παιδαγωγικής των Κοινών. Μια πρόσθετη εισαγωγική διευκρίνιση, η οποία μοιάζει πλεονασμός, αλλά είναι απαραίτητη λόγω της συγκυρίας: ανέκαθεν στηρίζουμε το πάγιο αίτημα για δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους/ες, καθώς και όλους/ες τους/ις εκπαιδευτικούς που δίνουν τη μάχη τους μέσα στις αντιξοότητες του κρατικού (αλλά και του ιδιωτικού) ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.
 
Απευθυνόμαστε σε πολίτες και όχι πελάτες
 
Το ερώτημα που θέτει το εγχείρημά μας είναι προωθημένο και ριζοσπαστικό και τίθεται ως εξής: τι είδους παιδεία θέλουμε στο σήμερα, καθώς και πώς μπορούμε να τη διεκδικήσουμε; Η πρακτική που επιλέξαμε εμείς είναι να δημιουργήσουμε στο εδώ και τώρα – με επίγνωση ορισμένων αντιφάσεων που αναπόφευκτα ενυπάρχουν σε κάθε πράξη –  το σχολείο  που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής μας και ταυτόχρονα να συνεισφέρουμε στο να συναρθρωθεί ένα ευρύτερο κοινωνικό αίτημα για την επαναλειτουργία σχολείων/δομών που κλείνουν στην επαρχία. Οι τελευταίες θα μπορούσαν να ανοίξουν με μια αντίστοιχη μορφή, δημιουργώντας κάποιες βασικές προϋποθέσεις για αποαστικοποίηση. Παράλληλα, μέσα από την παιδαγωγική πράξη και έρευνα επιθυμούμε τη διοχέτευση καλών πρακτικών που θα μπορούσαν να εφαρμοστούν άμεσα και στα κρατικά σχολεία. Αναγνωρίζουμε ότι η πρότασή μας είναι φιλόδοξη, αλλά απολύτως εφικτή. Δεν πρέπει να ξεχνάμε εξάλλου πώς τα σπουδαιότερα ριζοσπαστικά παιδαγωγικά κινήματα του 20 ου αιώνα ξεκίνησαν από τα κάτω και πέρα από την επίσημη θεσμική εκπαίδευση του Κράτους (παιδαγωγική Φρενέ, Ρέτζιο Εμίλια, Φερέ).
 
Είναι προφανές ότι ο κ. Ζαφειρόπουλος διαφωνεί πολιτικά με το εγχείρημά μας και σεβόμαστε την άποψή του. Συντάσσοντας το άρθρο του, όμως, παραμέλησε βασικές αρχές της δημοσιογραφικής δεοντολογίας. Εκτός του ότι δεν διασταύρωσε τα περισσότερα από τα στοιχεία που παραθέτει, ο αρθρογράφος παραποιεί συστηματικά την αλήθεια. Εστιάζει σε σημεία που εξυπηρετούν το αφήγημά του και προκαλεί το κοινό αίσθημα, «φέρνοντας στο φως» μια σκευωρία ανάμεσα σε ιδιώτες και κράτος. Μόνο μετά τη δημοσίευση του άρθρου  και τις αντιδράσεις που προκάλεσε, επικοινώνησε μαζί μας, προσπαθώντας κατόπιν εορτής να ελέγξει τις στρεβλές πληροφορίες που χρησιμοποίησε και έχοντας ήδη παρουσιάσει τις υποθέσεις του ως δεδομένες αλήθειες. Κάνοντας μάλιστα κατάχρηση της εξουσίας που του προσφέρει ο δημόσιος λόγος, απαίτησε εκ των υστέρων και σε ρόλο δικαστή γραπτές αποδείξεις διοικητικών/οικονομικών και νομικών εγγράφων της ΚοινΣΕπ.
 
Ήδη το πρώτο παραπλανητικό εργαλείο του αρθρογράφου αφορά τη χρήση της γλώσσας. Συγκεκριμένα, χρησιμοποιεί χρόνο ενεστώτα, (ένα σχολείο κλείνει), δεν αναφέρει πριν πόσα χρόνια (πριν μερικά χρόνια) έκλεισε, ούτε περιγράφει σε τι κατάσταση βρήκαμε εμείς το σχολικό κτίριο. Αν τοποθετήσει κανείς τη δράση αυτή στο πραγματικό κοινωνικό και οικονομικό της πλαίσιο (ένα χωριό που οδηγείται στην ερήμωση), θα διαπιστώσει εύκολα ότι η πρωτοβουλία μας δεν μπορεί να εμπεριέχει επιχειρηματική λογική κέρδους. Το Στείρι είναι ένα ημιορεινό χωριό με περίπου 400 μόνιμους κατοίκους, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι υπερήλικες. Το σχολείο ήταν κλειστό για 13 χρόνια, κυριολεκτικά μια αποθήκη υπό κατάρρευση. Το σχέδιο και η πρότασή μας (πάντα σε συνεννόηση με την τοπική κοινότητα) ήταν να το επισκευάσουμε, να το ανακαινίσουμε και να το λειτουργήσουμε ως
Νηπιαγωγείο/Δημοτικό, με την κοινότητα να συνεχίζει να το χρησιμοποιεί για τις πολιτιστικές και άλλες εκδηλώσεις της, όπερ και εγένετο. Δεσμευτήκαμε επίσης να μην εγγράψουμε μαζικά και αδιακρίτως μαθητές/τριες από γειτονικά δημόσια σχολεία για να μην τους δημιουργήσουμε πρόβλημα με τον αριθμό παιδιών και φυσικά να μην εγγράψουμε παιδιά από το Νηπιαγωγείο του Στειρίου που συνεχίζει να λειτουργεί εδώ και χρόνια με μεγάλες δυσκολίες, εξαιτίας του μικρού αριθμού παιδιών στο χωριό. Στη συνέχεια, προβήκαμε σε δαπάνες δεκάδων χιλιάδων ευρώ για την αποκατάσταση του χώρου, με χρήματα από τις προσωπικές μας οικονομίες. Με διάθεση και της δικής μας αφιλοκερδούς εργασίας, φτιάξαμε ξανά το σχολείο, ώστε να μπορέσει πλέον να αδειοδοτηθεί από το Υπουργείο Παιδείας. Με αυτούς τους «επενδυτικούς» όρους μιλάμε, επομένως, για μια αντι-οικονομική κίνηση που ουδεμία σχέση έχει με ΣΔΙΤ στην ουσία της, όπου δηλαδή ο ιδιώτης επιδιώκει το κέρδος, αλλά για μια Σύμπραξη Κοινών - Δημοσίου Τομέα. Η διαφορά αυτή δεν είναι αμελητέα, αφού στη δική μας περίπτωση έχουμε να κάνουμε με έναν φορέα Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας (με ό,τι αυτό συνεπάγεται νομικά), ο οποίος δεν είναι ξένος προς την κοινότητα, συνομιλεί μαζί της και τελικά συγγράφουν από κοινού το συμφωνητικό, καθώς και τους όρους του. Το τελευταίο ψηφίζεται μάλιστα με ευρεία πλειοψηφία από τη Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου. Τα χωριά  μας ερημώνουν και δυστυχώς δεν μένει κανείς να τα συντηρήσει. Κανένας homo economicus δεν θα έκανε μια τέτοια επένδυση, γιατί δεν θα έπαιρνε απλώς ένα ρίσκο, αλλά θα καταδικαζόταν σε σίγουρη οικονομική αποτυχία με όρους αγοράς. Μόνο ένα συλλογικό υποκείμενο με όραμα θα προέβαινε σε αυτή τη φαινομενικά παράλογη κίνηση. Να σημειώσουμε, τέλος, πως τα περισσότερα μέλη της ΚοινΣΕπ δεν είναι γονείς μαθητών/τριων. Συγκεκριμένα, μόνο το ¼ των μαθητών/τριων του σχολείου μας έχουν συγγενική σχέση με μέλη της ΚοινΣΕπ, αν αυτό σημαίνει κάτι για κάποιους.

Για τις υποτιθέμενες χορηγίες

Στην εποχή των μέσων δικτύωσης και των «κλειστών δωματίων όπου συχνά ακούμε μόνο τον αντίλαλο των δικό μας απόψεων», βρισκόμαστε λοιπόν θεατές μιας τραγελαφικής κατάστασης: μια προσπάθεια ανάκτησης και επιστροφής στην ευρύτερη κοινότητα ενός κοινού πόρου (ενός σχολικού κτιρίου υπό εγκατάλειψη), μπαίνει ξαφνικά στο στόχαστρο και δέχεται δριμεία επίθεση, αφού οι συντελεστές της καταχωρήθηκαν αυτομάτως στην κατηγορία «ιδιώτες» και αντιμετωπίζονται εφεξής ως εχθροί.
 
Ουδέποτε δεχθήκαμε απολύτως καμία μορφή χορηγίας, ούτε έμμεσης ούτε άμεσης και είναι εντελώς άδικο ότι κάτι τέτοιο υπονοείται στο άρθρο του κ. Ζαφειρόπουλου. Ελπίζουμε πραγματικά ότι πρόκειται για ανθρώπινο λάθος και παρανόηση και ότι θα βρει το θάρρος να ανακαλέσει. Πληρώνουμε κανονικά τους λογαριασμούς για ηλεκτρικό ρεύμα και θέρμανση και επιπλέον εξοφλήσαμε ορισμένα ποσά που χρωστούσε ο Δήμος.
 
Επιπρόσθετα, εξαιρεθήκαμε από τη σύμβαση που ισχύει σε επίπεδο Δήμου με τις 6000 δωρεάν κιλοβατώρες, οι οποίες βέβαια δεν είναι δωρεά και χορηγία, αλλά τα ελάχιστα ανταποδοτικά οφέλη της εταιρείας που αφορούν την πολύχρονη εκμετάλλευση του τόπου μας από πλευράς της. Πρωτοστατούμε μάλιστα στις αντιδράσεις για την ανεξέλεγκτη εγκατάσταση ανεμογεννητριών στα βουνά της περιοχής μας και διοργανώσαμε ένα οικολογικό Φεστιβάλ, το “UpperGround Mountain Festival”, στον Ελικώνα το καλοκαίρι του 2023. Αξίζει να υπογραμμισθεί ότι το συγκεκριμένο φεστιβάλ, καθώς και οι υπόλοιπες δράσεις μας, είναι ελεύθερης συνεισφοράς και σκοπό έχουν πέραν των άλλων την κάλυψη των εξόδων συντήρησης του σχολείου, καθώς και την ενίσχυση της κοινότητας.

Κοινά

Η κίνησή μας αν και ακηδεμόνευτη δεν είναι απολιτική, όπως τεχνηέντως παρουσιάζεται. Παρακολουθούμε με συνέπεια όλες τις τελευταίες εξελίξεις που εκπορεύονται από τη θεωρία των Κοινών και εμπνέουν πολλά σύγχρονα, αμεσοδημοκρατικά κινήματα. Ιστορικά, τα Κοινά αποτελούν μορφές κοινής χρήσης και δημιουργίας αγαθών για το κοινό όφελος, με ισότιμους και δίκαιους όρους μοιράσματος και συνεργασίας, τις οποίες θέσπισαν διάφορες κοινότητες για να διασφαλίσουν την επιβίωση και την ευημερία κάθε µέλους τους. Είτε είναι υλικά, όπως η γη, το νερό και ο αέρας, είτε άυλα, όπως η γνώση και οι δεξιότητες, τα Κοινά συγκροτούν ένα συνεκτικό ιστό που συνδέει τα άτοµα σε ένα δίκτυο κοινωνικής συνεργασίας και αλληλεξάρτησης. Η πολιτική και οικονοµική λογική των Κοινών κινείται πέρα από τη λογική αφενός του κέρδους, του ανταγωνισμού και ατομικισμού της αγοράς και αφετέρου του ιεραρχικού γραφειοκρατικού συγκεντρωτικού κράτους. Τα Κοινά είμαστε εμείς και αυτά που συμπράττουμε με σκοπό την καλυτέρευση της ζωής μας στη βάση της ισότητας και της ελευθερίας. Για αιώνες υπήρχαν… ήρθε η ώρα να τα επαναφέρουμε, αν και είναι δύσκολο να αναλογιστεί κανείς σήμερα ότι τα Κοινά θα έπρεπε να επιστρέψουν σε αυτούς που τα παράγουν, όχι με όρους ιδιοκτησίας, αλλά χρήσης. Το Ataxia School θέλουμε να είναι κι αυτό ένα Κοινό.
 
Σ’ αυτό το πλαίσιο, διατηρούμε συνέργειες με πολιτικές συλλογικότητες και εγχειρήματα, αλλά και με επιστημονικούς φορείς όπως το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, με στόχο να καταγράψουμε πολιτικά και επιστημονικά την παραγόμενη γνώση και να τη μεταδώσουμε. Παράλληλα, συνομιλούμε με τους αρμόδιους φορείς και διερευνούμε, μεταξύ άλλων, τρόπους για να μπορέσει το σχολείο αυτό, διατηρώντας τον συνεταιριστικό του χαρακτήρα καθώς και τη διοικητική και παιδαγωγική του αυτονομία, να λάβει τα χαρακτηριστικά δημόσιου πειραματικού σχολείου, ως έναν από τους πιθανούς τρόπους αποφυγής των διδάκτρων στο εγγύς μέλλον.
 
Αναφορικά με το συγκεκριμένο ζήτημα, το κόστος ορίζεται κάθε φορά από τη συνέλευση των γονέων και σε συνάρτηση με τον συνολικό αριθμό των μαθητών/τριων ώστε να καλύπτονται τα λειτουργικά έξοδα του σχολείου και μόνο, με το ποσό να είναι κυμαινόμενο. Πράγματι, για φέτος το μεγαλύτερο ποσό που μπορεί να δαπανήσει ένας γονέας είναι 250 ευρώ τον μήνα, όμως είναι ένα ποσό που δεν αφορά όλους. Αν υπολογίσει κανείς ότι αυτή τη στιγμή στο σχολείο μας φοιτούν 12 παιδιά με πάγια έξοδα τους μισθούς ενός παιδαγωγού, ενός νηπιαγωγού, καθώς και των συναφών ειδικοτήτων με όσα προβλέπονται από την κείμενη νομοθεσία, πέρα από τα υπόλοιπα πάγια έξοδα, μπορεί να καταλάβει με πρόχειρους υπολογισμούς ότι δεν προκύπτουν σε καμία περίπτωση κέρδη, αλλά ούτε και απόσβεση των δαπανόμενων χρημάτων. Επομένως, σε αυτές τις συνθήκες μιλάμε για συντήρηση και διαφύλαξη ενός δημόσιου πόρου και όχι για εμπορική εκμετάλλευση. Μιλάμε για λειτουργία με βάση τις αρχές της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας και όχι με όρους καπιταλιστικής αγοράς. Για όσους συνεχίζουν να βλέπουν αυτό το σχολείο ως σύμβαση με ιδιώτες που κερδοσκοπούν, δυστυχώς δεν μπορούμε να προσθέσουμε κάτι άλλο, παρά μόνο να τους προσκαλέσουμε για να δουν από κοντά τι σημαίνει για μια κοινότητα να ανοίγει το σχολείο της, αλλά και να διερευνήσουν το δικό μας κοινωνικό αποτύπωμα εντός της. Είναι αξιοσημείωτο ότι, μετά τη δημοσίευση του συκοφαντικού άρθρου στην ΕφΣυν, πρωτοβουλία κατοίκων Στειρίου συγκέντρωσε εντός ολίγων ημερών σχεδόν διακόσιες υπογραφές στήριξης του εγχειρήματός μας και απέστειλε επιστολή διαμαρτυρίας στην εφημερίδα.

Ανακριβειών συνέχεια

Αφού αποκαταστήσουμε την αλήθεια απέναντι στον πυρήνα του άρθρου, είμαστε υποχρεωμένοι να απαντήσουμε και σε μια σειρά από επιπλέον ανακρίβειες που το διανθίζουν. Ο αρθρογράφος αγνοεί τι είναι ένα Δημοκρατικό σχολείο και συγκεκριμένα ένα σχολείο του Βουνού, όπως το ορίζουμε εμείς. Στα άρθρα του site μας, μπορεί να βρει κανείς πληροφορίες τόσο για το κίνημα των δημοκρατικών σχολείων, όσο και για την περιγραφή του σχολείου του Βουνού. Επιπλέον, ο χαρακτηρισμός «εναλλακτικός» δεν εκφράζει το Ataxia School, το οποίο είναι ένα σχολείο ανοιχτό στην κοινότητα  και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της.

Όσον αφορά τη «συνέπεια της κεκαλυμμένης ιδιωτικοποίησης σε περίπτωση που υπάρξει στο μέλλον ικανός αριθμός παιδιών, ώστε να μπορεί ν’ ανοίξει το Δημοτικό σχολείο», δηλώνουμε δημόσια και απερίφραστα πως αν συμβεί αυτό το θαύμα θα μεταφέρουμε αυτομάτως το Ataxia σε άλλη τοποθεσία. Εξάλλου, όπως προαναφέρθηκε, η αποαστικοποίηση αποτελεί πάγια επιδίωξή μας. Μεταξύ των λοιπών αναληθών ισχυρισμών, γίνεται λόγος ακόμα και για αίθουσες που δεν υπάρχουν. Όλες οι αίθουσες και χώροι του Δημοτικού Σχολείου και του Νηπιαγωγείου είναι αποτυπωμένες με απόλυτη ακρίβεια στο Υπουργείο Παιδείας και για τις αίθουσες και τους χώρους αυτούς έχουν γίνει οι σχετικοί έλεγχοι από όλες τις συναρμόδιες υπηρεσίες. Ο αρθρογράφος επιτίθεται, επίσης, και προσωπικά στο μέλος της ΚοινΣΕπ μας Γιώργο Λούκα, προσπαθώντας να δώσει προσωποκεντρικά χαρακτηριστικά στην κίνησή μας, υποτιμώντας τον ρόλο των υπόλοιπων μελών της ομάδας και το γεγονός ότι όλες οι αποφάσεις του Ataxia School λαμβάνονται από τη γενική του συνέλευση. Διογκώνει εσκεμμένα μάλιστα την ιδιότητά του ως ελεύθερου επαγγελματία, αποσιωπώντας τις πολύμορφες κοινωνικές και πολιτικές του δράσεις. Ουδέποτε αλλάξαμε την υπάρχουσα επιγραφή του σχολείου. Αντιθέτως, κάτοικοι του χωριού ξαναέφτιαξαν αυθόρμητα την παλιά επιγραφή του σχολείου για συναισθηματικούς λόγους και την τοποθέτησαν εκ νέου στο σχολικό κτίριο. Η επιγραφή αυτή δεν υπάρχει σήμερα. Τέλος, σχετικά με τη λογοκρισία στην εκδήλωση που μας χρεώνεται, πέραν του γεγονότος ότι εμείς ήμασταν απλώς καλεσμένοι, γράφεται ψευδώς ότι σβήστηκαν «εντέχνως και μονταρισμένα» οι φωνές των διαφωνούντων. Στην πραγματικότητα, στο βίντεο δεν μπήκαν ούτε τα αρνητικά αλλά ούτε και τα θετικά σχόλια, τα οποία ήταν περισσότερα, καθώς ανέβηκαν αποκλειστικά και μόνο οι εισηγήσεις των ομιλητών της εκδήλωσης (δίχως όλη την υπόλοιπη κουβέντα που θα έκανε το βίντεο να διαρκεί πάνω από 3 ώρες). Δεν είμαστε αντίθετοι στο να ανέβει κάποια στιγμή ολόκληρο το βίντεο για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.

Αντί επιλόγου

Το Ataxia School φέρει τον φρέσκο αέρα των βουνών και των τόπων μας. Φέρει ένα μήνυμα αποκέντρωσης, βασισμένης στις αξίες της κοινότητας με τις κατά πρόσωπο σχέσεις, της περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης, της ισότητας και της Δημοκρατίας. Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε από το βήμα αυτό τους ανθρώπους που μας υποστήριξαν όλο αυτό το διάστημα. Η προσπάθειά μας έχει ανάγκη την υγιή κριτική και τον ανοιχτό διάλογο με όρους όμως αμοιβαίου σεβασμού, αλλά και κατανόησης των ειδικών συνθηκών του εδάφους όπου βλάστησε.

Ataxia School,
Δημοκρατικό σχολείο του Βουνού,
Για τη ζωή, τη γη, τον πολιτισμό»

Η απογοητευτική εμπειρία γονιών και μαθητών

Δεχτήκαμε επίσης επιστολή από γονείς μαθητών στο συγκεκριμένο σχολείο, οι οποίοι απογοητευμένοι αποφάσισαν να πάρουν τα παιδιά τους από εκεί και να τα πάνε στο δημόσιο σχολείο. Τα πλήρη στοιχεία τους είναι στη διάθεση της εφημερίδας.

Οι ίδιοι δηλώνουν την «έμπρακτη και δημόσια στήριξή τους στον συντάκτη και στην εφημερίδα μας».

«Η απογοητευτική εμπειρία γονιών και μαθητών στο Ataxia School Σε συνέχεια του δημοσιεύματος της «Εφ.Συν.» δεχτήκαμε επιστολή από γονείς μαθητών στο συγκεκριμένο σχολείο, οι οποίοι απογοητευμένοι αποφάσισαν να πάρουν τα παιδιά τους από εκεί και να τα πάνε στο δημόσιο σχολείο. Τα πλήρη στοιχεία τους είναι στη διάθεση της εφημερίδας.

«Με την επιστολή μας αυτή θέλουμε να δηλώσουμε έμπρακτα και δημόσια την παρουσία μας και τη στήριξη μας στον δημοσιογράφο κ. Ζαφειρόπουλο για το θέμα που καταπιάστηκε σχετικά με το Ataxia school. Θεωρώντας άδικη την κριτική που δέχτηκε ο ίδιος και η «Εφ.Συν.», αποφασίσαμε να καταθέσουμε την εμπειρία μας και εμείς,  ως γονείς που φοίτησαν τα παιδιά μας τους πρώτους 3 μήνες στο ιδιωτικό σχολείο ataxia school. Πέραν της στήριξή μας στο πρόσωπό του κ. Ζαφειρόπουλου θα θέλαμε εδώ να σημειώσουμε και να τονίσουμε, ότι είμαστε υπέρ όλων των εγχειρημάτων που ασχολούνται με την προώθηση της ελευθεριακής εκπαίδευσης στην Ελλάδα και όχι μόνο. Είμαστε συνοδοιπόροι, πολλά χρόνια τώρα, στην προσπάθεια για μια καλύτερη εκπαίδευση των παιδιών, στη συμπερίληψη, στην διαφορετικότητα και σε καμία περίπτωση αυτή η επιστολή δεν αφορά σε κάποιο άλλο εγχείρημα, παρά μόνο σε αυτό του ataxia school και στην εμπειρία που είχαμε και ζήσαμε από τα μέσα, όσο αυτό μας επιτράπηκε. Έχοντας λοιπόν στις βαλίτσες μας μεγάλη εμπειρία, τόσο από τα διαβάσματα μας, όσο και από τις συμμετοχές μας σε διάφορες προσπάθειες, καθώς και από τον τρόπο ζωής μας, προσεγγίζοντας την ελευθεριακή παιδεία, ξεκινήσαμε με θάρρος το ταξίδι μας προς το Στείρι Βοιωτίας. Στόχος μας ήταν να στηρίξουμε τη προσπάθεια που γινόταν εκεί. Ξεκινήσαμε από διάφορα μέρη της Ελλάδος, αλλάζοντας και φέρνοντας τα πάνω κάτω στις ζωές μας. Σκοπός μας πάνω από όλα ήταν η συνδημιουργία, όπως επιθυμούσαμε και μας είχε επικοινωνηθεί ότι θα συμβεί, εξαρχής. Δυστυχώς αυτό το αφήγημα που αρχικά μας έπεισε να κάνουμε αυτή την αλλαγή, κατέρρευσε πολύ νωρίς .Ήρθαμε αντιμέτωποι με τη μηδαμινή ετοιμότητα, σε ένα εγχείρημα που στο θεωρητικό επίπεδο μπορεί να υποσχόταν πολλά όμως στη πράξη υπήρχαν μεγάλα προβλήματα.

Ενδεικτικά αναφέρουμε:

● Δυσκολία στην επικοινωνία μεταξύ γονέων και εκπαιδευτικών με τη μόνιμη δικαιολογία ότι δεν υπάρχει χρόνος .
● Μη τήρηση μοντέλων προσαρμογής από την αρχή της σχολικής χρονιάς.
● Απουσία γνώσης, αλλά και πρόθεση εκπαίδευσης, στο βασικό εργαλείο των δημοκρατικών σχολείων ,της συνέλευσης και χλευασμός αυτής της διαδικασίας.
● Εκπαιδευτικό προσωπικό χωρίς κατάρτιση στην ελευθεριακή εκπαίδευση και ελλείψεις προσωπικού όσον αφορά τις ειδικότητες.
● Συχνή βία ανάμεσα στα παιδιά με συνεχόμενα περιστατικά και άρνηση διαχείρισης του εκάστοτε περιστατικού από τους εκπαιδευτικούς -υπευθύνους βάζοντας το ως θέμα μόνο στη συνέλευση τους, γεγονός που κατέληξε να είναι το μόνο θέμα για το οποίο θέλανε τα παιδιά να κάνουν συνέλευση και βάζοντας τα στη θέση του δικαστή δίνοντας ποινές ,όπως χαρακτηριστικά τις ονόμαζαν στα παιδιά που δεν συμμορφώνονταν.

● Χαρακτηριστική συμπεριφορά από τα μέλη της ΚοινΣεπ ήταν όταν μια οικογένεια από τις 13, η οποία είχε κάνει ειδική συμφωνία με την ΚοινΣεπ για τα δίδακτρα, δυσκολεύτηκε  προσωρινά να πληρώσει. Αντί να υπάρξει ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ της οικογένειας και της ΚοινΣεπ, προκειμένου να βρεθεί λύση στο πρόβλημα, οι υπεύθυνοι της, κάλεσαν έκτακτη συνέλευση, (σημ. οι συνελεύσεις που έγιναν το πρώτο 3μηνο ήταν μόνο δύο , η πρώτη τακτική και η έκτακτη - άρα καμία ζύμωση και τριβή), στοχεύοντας στο συναίσθημα των γονιών, με το ψευδές επιχείρημα ότι «τα παιδιά δε θα έχουν θέρμανση εξαιτίας αυτής της οικογένειας», ενισχύοντας έτσι την πόλωση μεταξύ των γονέων. Πέρα από τους λίγους γονείς που προσπάθησαν να βρουν κάποιες λύσεις, έχοντας κόμπο στο στομάχι για την άδικη επίθεση στους ανθρώπους, που ήδη βρίσκονταν σε δύσκολη θέση, λόγω της προσωρινής τους αδυναμίας να ανταποκριθούν  στις οικονομικές υποχρεώσεις τους απέναντι στη ΚοινΣεπ, οι υπόλοιποι γονείς, εμφανώς επηρεασμένοι και χωρίς κανένα έλεος στο λόγο τους, δεν είχαν να προτείνουν κάποια λύση και από μέλος της ΚοινΣεπ ειπώθηκε χαρακτηριστικά η φράση: «πόση αλληλεγγύη πια θέλετε, αυτό δεν είναι αλληλεγγύη αλλά ελεημοσύνη». Ακόμη και τώρα κατηγορούμαστε στα διάφορα «πηγαδάκια» της τοπικής κοινωνίας, ότι αποχωρήσαμε διότι δεν πληρώναμε ή δεν είχαμε να πληρώσουμε, πράγμα που δεν ισχύει. Να διευκρινίσουμε εδώ ότι πέρα από τη μία οικογένεια που είχε κάνει ειδική συμφωνία, οι υπόλοιπες ήταν συνεπείς στις οικονομικές τους υποχρεώσεις.

● Μια μέρα κατά την διάρκεια  δράσης διαμόρφωσης των παρτεριών του σχολείου από εθελοντές γονείς,  από την αίθουσα του νηπιαγωγείου ακούστηκε ένα τραπ τραγούδι που οι στίχοι του δε μπορούν να γίνουν κατανοητοί από παιδιά του προνηπίου και νηπίου, χωρίς να συζητηθεί έστω η ερμηνεία του. Στη συνέχεια όταν εκφράσαμε την «έκπληξή» μας, δε μας δόθηκε καμία εξήγηση και δεν υπήρξε καμία συζήτηση. Αντ' αυτού, εισπράξαμε επίθεση και κατηγορίες ότι γίναμε παρατηρητές και κριτές στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα τους. Κουβέντες όπως «αν δε σας αρέσει να φύγετε» ειπώθηκαν ήδη από πολύ νωρίς. Μέχρι και στην 1η τακτική συνέλευση που ένας γονιός εξέφρασε την ανασφάλεια του με αφορμή το περιστατικό με το τραπ τραγούδι, σχετικά με την εμπειρία και την κατάρτιση του εκπαιδευτικού προσωπικού, δόθηκε αυτή η απάντηση και ένα «δεν σας αφορά»(!). Εδώ θέλουμε να σημειώσουμε ότι παρόλο που έχουμε αρκετή γνώση όσον αφορά τη λειτουργία των δημοκρατικών σχολείων, η πρόθεση μας δεν ήταν να κρίνουμε τα γεγονότα αλλά να υπάρξει μια γόνιμη κουβέντα μεταξύ των γονέων και των εκπαιδευτικών, πράγμα το οποίο δεν έγινε ποτέ. Όταν τελικά αποχωρήσαμε, απειλητικές επιστολές στάλθηκαν προς εμάς, προκειμένου να μην αναπαράγουμε τα όσα ζήσαμε τους τρεις αυτούς μήνες φοίτησης των παιδιών μας και να μην εκφράσουμε την αλήθεια μας, σε ανθρώπους της τοπικής κοινωνίας και όχι μόνο χαρακτηρίζοντας την ως «ψευδή δυσφήμιση». Αυτά και άλλα πολλά μπορούμε να πούμε ότι ζήσαμε μέσα στους τρεις πρώτους μήνες στο σχολείο αυτό. Θέλοντας να μην εμπλακούμε άλλο με τη κοινότητα που είχε δημιουργηθεί εκεί- ήδη μας είχαν πετάξει έξω με διάφορους τρόπους- μέλη της ΚοινΣεπ δε μας μιλούσαν για δύο μήνες, ενώ καθημερινά συναντιόμασταν, αφήνοντας εκεί τα παιδιά μας. Πέραν όλων αυτών, αντιμετωπίσαμε μια κατάσταση  οικογενειοκρατίας που δε μας άφησε περιθώρια έκφρασης λόγω του ότι, στη κοινότητα γονέων, εκτός από τα μέλη της ΚοινΣεπ και των εκπαιδευτικών, υπήρχαν και συγγενείς τους, από τους οποίους λαμβάναμε λεκτικές επιθέσεις, προσβολές και δημιουργούσαν εντυπώσεις.  Είναι πολλά ακόμα που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε αλλά θα περιοριστούμε σε μια πρόταση «τροφή για σκέψη». Κάνοντας μια τόση μεγάλη αλλαγή στη ζωή μας τον Σεπτέμβρη, πιστεύοντας στο όραμα για μια καλύτερη αντιμετώπιση των παιδιών και των ανθρώπων γενικότερα, θεωρεί κάποιος ότι έτσι απλά θα φεύγαμε από αυτό το σχολείο τον Δεκέμβρη...; Πλέον τα παιδιά μας πάνε αλλού σχολείο, διαλέξαμε το δημόσιο και θα παλέψουμε από τις θέσεις μας η καθεμία και ο καθένας μας για ένα καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα με όποιον τρόπο μπορούμε .  

Η κατάθεση αυτή είναι το βίωμα μας και το βίωμα των παιδιών μας. Η αμφισβήτηση του είναι καθαρά υποκειμενική, όπως και ένα βίωμα άλλωστε. Η προσπάθεια για υγιή κουβέντα, που ήταν και το επιθυμητό, δεν ήρθε ποτε. Άρα δυστυχώς έχουμε φτάσει στα αποτελέσματα της προχειρότητας, της μη ετοιμότητας και της μη διάθεσης για συνδιαμόρφωση. Δεν είναι κάτι νέο αυτό, δυστυχώς, συμβαίνει κατά κόρον στη κοινωνία μας. Όμως εμείς οφείλαμε, πρωτίστως στα παιδιά μας, να το εντοπίσουμε και να αποχωρήσουμε .Οι ζωές μας έχουν προχωρήσει και με πολύ κόπο έχουν τα παιδιά μας αποδεχτεί, έχοντας σίγουρα κάποιο «αγκαθάκι», τη νέα τους ζωή ! Το αγαπημένο τους κομμάτι στο σχολείο αυτό ήταν οι βόλτες, οι ατελείωτες βόλτες! Αν τα ρωτήσεις αυτό θα σου πουν ... Και είναι μια τεράστια αλήθεια. Τα παιδιά όλου του κόσμου αξίζουν τις πιο όμορφες βόλτες, εμείς ως γονείς, αναπληρώνουμε αυτό το κενό, γιατί έτσι κι αλλιώς, το κάναμε πάντα στις ζωές μας. Σκοπός μας, λοιπόν και κλείνοντας αυτή την επιστολή, δεν είναι να κρίνουμε αυτό το εγχείρημα, είναι απλώς το να εκφράσουμε το βίωμα μας. Τασσόμαστε υπέρ κάθε νέας προσπάθειας και είμαστε και θα είμαστε κοντά σε όλα αυτά τα εγχειρήματα, καθώς και στο πλευρό των ανθρώπων που τολμούν και μιλούν για ότι πάει να συγκαλυφθεί.  Είμαστε στο εδώ και στο τώρα και μιλάμε, γιατί έχουμε φωνή. Δεν μας δόθηκε ο χώρος και ο χρόνος να εκφραστούμε όσο βρισκόμασταν στο σχολείο αυτό, οπότε τώρα νιώθουμε την ανάγκη, δυστυχώς...Θα προτιμούσαμε να τα είχαμε κουβεντιάσει στο εκεί».

► Η απάντηση του συντάκτη θα δημοσιευτεί σε ένα από τα επόμενα φύλλα της έντυπης «Εφ.Συν.».