«Γράφω τραγούδια για μπαρ, για γωνιές, για μπαλκόνια στο Παγκράτι»

Η Μαρίνα Σπανού είναι μια καινούργια και πολύ φρέσκια τραγουδοποιός, νεαρή σε ηλικία φυσικά, που ετοιμάζεται για ένα μεγάλο βήμα: την Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου εμφανίζεται, σε δική της συναυλία, στην Τεχνόπολη. Τολμηρό, θα έλεγα. «Η Τεχνόπολη ήταν πάντα ένα μέρος που ήθελα να στεγάσει την παρέα μας. Είναι σημαντικό σκαλοπάτι για μένα και έρχεται σε μια κομβική στιγμή. Είναι επίσης το πρώτο καλοκαιρινό live που θα είμαι μαζί με τους υπέροχους μουσικούς μου», λέει στην «Εφ.Συν.».

Πριν από λίγες εβδομάδες η Μαρίνα δημιούργησε πραγματικά αίσθηση παίζοντας στο Φεστιβάλ στην Αρβανίτσα, μπροστά σε 10.000 κόσμο. «Ενιωσα μεγάλη ευγνωμοσύνη που παίξαμε φέτος στην Αρβανίτσα, ανάμεσα σε αξιόλογους καλλιτέχνες και μπροστά σε ανθρώπους, νέους και μη, που φεύγουν τρεις μέρες από το σπίτι τους, συγκεντρώνονται σε ένα άνοιγμα βουνών και συναντιούνται με άξονα τη μουσική. Μαγικός ο παλμός». Και στην Τεχνόπολη; «Προετοιμαζόμαστε για δυνατή αντάμωση, με δικά μας τραγούδια, καινούργια, ακυκλοφόρητα, χορούς, έρωτες, ταξίδια και κατακάθι καλοκαιριού. Κάθε συναυλία την προσμένω σαν ένα γερό κατς απ με δικούς σου ανθρώπους που έχεις καιρό να δεις αλλά αισθάνεσαι διαρκώς την παρουσία τους».

● Ποια είναι η μεγαλύτερή σου έμπνευση όταν γράφεις τραγούδια;

Με γεμίζουν οι ιστορίες. Μελωδικές εικόνες, ανθρώπινες σχέσεις, βιώματα με οποιαδήποτε μετάφραση, ό,τι φτιάχνει κόσμους που θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει ή μετατρέπει ήδη υπάρχοντες σε συλλογή από έντονα καρέ. Οσα έχω ζήσει και θέλω να θυμάμαι όπως ακριβώς τα ένιωσα τότε είναι η αρχή των κομματιών.

● Παγκράτι, Ψυρρή, Πλάκα, Ομόνοια. Τίτλοι τραγουδιών σου όλες αυτές οι περιοχές της Αθήνας. Γεννιούνται αστικά μπλουζ τελικά στην πόλη;

Η Αθήνα πάλλεται. Δεν θα μπορούσε να μην κυοφορεί τέτοιου είδους μουσικές. Τουλάχιστον έτσι τη γνώρισα εγώ στην εφηβεία και την ενηλικίωσή μου. Γλυκά μελαγχολική. Ποτέ δεν ένιωσα μόνη περπατώντας στην Αθήνα. Εχει έναν τρόπο να με συναρπάζει η ίδια μου η πόλη. Σε κάθε της γωνιά μπορούν να κατοικούν μελωδίες. Τώρα δεν ξέρω αν αυτές είναι μόνο μπλουζ ή τζαζ, indie, ποπ, ροκ, παραδοσιακές. Είναι όλα τα χρώματα.

● Ερωτεύτηκες όντως στο Παγκράτι; Φαίνεται να του δείχνεις μια αδυναμία...

Μπορεί και να έχω ερωτευτεί σε όλες τις περιοχές της Αθήνας. Αλλά σίγουρα το Παγκράτι έχει έναν ιδιαίτερο χώρο μέσα μου. Επιστρέφω συνεχώς εκεί και ακόμη του γράφω τραγούδια. Για μπαρ, για γωνιές, για μπαλκόνια.

● Υπάρχει στ’ αλήθεια αυτό που λέμε «χαρούμενη μουσική» και μουσική για δύσκολες καταστάσεις, για «στενοχώριες»;

Πιστεύω πως η μουσική ανοίγει έναν δρόμο για να έρθεις σε επαφή με το εσωτερικό σου, το στιγμιότυπο του μέσα σου, να το κοιτάξεις, να το αγκαλιάσεις. Δεν νομίζω πως αυτό ανάγεται σε ένα μοναδικό συναίσθημα. Αρα, αντίστοιχα, δεν ξέρω αν υπάρχει μουσική που απευθύνεται και διεγείρει συγκεκριμένη κατάσταση. Απλώς μειώνει την απόσταση μεταξύ εαυτού και θυμικού με φροντίδα.

● Βλέποντας πάντως βίντεο από τα live σου, διαπιστώνει κανείς ότι έχεις ήδη κατακτήσει ένα κοινό που σε ακολουθεί...

Χαίρομαι τρομερά με όλες τις ηλικίες που βλέπω να έρχονται στις συναυλίες ή ακόμη και να μου στέλνουν μηνύματα με μικρές εκρήξεις αγάπης. Θα ήθελα να πιστεύω πως συνδεόμαστε στην ανάγκη της επικοινωνίας, της επαφής, του καταφυγίου που βρίσκουμε στους ανθρώπους και τις μουσικές τους.

● Και τα live στα social;

Στις καραντίνες του ’20-’21, δύο φορές την εβδομάδα τουλάχιστον άνοιγα την κάμερα και έκανα λαϊβάκια διαδικτυακά στο Instagram κυρίως. Μέσα στις καθ’ όλα ανέραστες πλατφόρμες, αρχίσαμε να βρισκόμαστε, έστω και έτσι, για λίγες ώρες. Μοιραζόμασταν τραγούδια και αυτή την, καταπιεσμένη για τη γενιά μας, πλευρά του ανέλπιστου ρομαντισμού μας. Οταν επιτέλους βγήκαμε στους δρόμους ήταν σαν να είχαμε γνωριστεί ξανά. Τις κρατώ και τις φέρω μαζί μου σε κάθε συναυλία αυτές τις αισθήσεις. Ηταν η συντροφιά μου και είναι πλέον το σπίτι μου.

—

Πληροφορίες: Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου, Τεχνόπολη, Πειραιώς 100, Γκάζι. Εισιτήρια γενική είσοδος 15 €