Δισκοκριτική: Peter Gabriel, Trent Reznor, Atticus Ross, Mazoha, Γιώργος Κωστογιώργης

Peter Gabriel 

I/O

Real World/EMI

★★★☆☆

Ήταν στα σκαριά σχεδόν τρεις δεκαετίες, μπήκε στον πάγο για αρκετό καιρό, μεσολάβησαν διαφορετικές κυκλοφορίες και projects και τώρα ήρθε η ώρα για να απολαύσουμε το δέκατο solo album του Peter Gabriel. Ο εμβληματικός Βρετανός καλλιτέχνης στα 73 του κυκλοφορεί νέα δουλειά έπειτα από 21 χρόνια και μέσω αυτής αποδεικνύει όχι μόνο το μοναδικό του ταλέντο (δεν περιμέναμε να φτάσουμε στο 2023 για να το καταλάβουμε αυτό άλλωστε), αλλά και τον απεριόριστο σεβασμό που τρέφει προς το κοινό και την προσωπική του καλλιτεχνική πορεία. Το «I/O» είναι ένας όμορφος δίσκος, με αξεπέραστη παραγωγή (έχει βάλει και ο Brian Eno το χεράκι του) και μια ομάδα σπουδαίων μουσικών που αποτυπώνουν με μαεστρία το όραμα του Peter Gabriel. Κανένας δεν θα περίμενε από τον βετεράνο μουσικό να φέρει σαρωτικές ανατροπές στη μουσική ενώ διανύει την όγδοη δεκαετία της ζωής του, όμως το «I/O» αποζημιώνει και με το παραπάνω τον ακροατή, ενώ η δουλειά που έχει γίνει στη φωνή του είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή. Επέλεξε μάλιστα να μας βάλει σε μια μυστηριακή κατάσταση, καθώς από τον περασμένο Ιανουάριο κυκλοφορούσε ένα καινούργιο κομμάτι σε κάθε πανσέληνο. Παράλληλα προσφέρει δύο διαφορετικά mixes, ένα πιο «φωτεινό» που φέρνει στον νου τις πιο pop αναφορές του, αλλά και ένα εναλλακτικό, πιο ηλεκτρονικό, βαρύ και σκοτεινό. Πότε σε πιο ambient στιγμές, πότε σε pop (με τη δική του progressive ματιά) σημεία, πότε με art rock φόρμες ο Peter Gabriel είναι ειλικρινής, γλυκός, καταπιάνεται με δύσκολα θέματα της σύγχρονης εποχής και προσφέρει μια ολοκληρωμένη μουσική εμπειρία πέρα από το απλό νόημα της ψυχαγωγίας.

Χρήστος Καλλιμάνης 

—

Trent Reznor, Atticus Ross 

The  Killer (original score)

The Null Corporation

★★☆☆☆

Το ντουέτο Trent Reznor και Atticus Ross είναι πολύ παραγωγικό τα τελευταία χρόνια φτιάχνοντας πλήθος μουσικών για τον κινηματογράφο. Αυτό είναι το soundtrack της φετινής ταινίας «The Killer» σε σκηνοθεσία David Fincher. Η μουσική ακολουθεί την ατμόσφαιρα του φιλμ, undreground και υπόκωφες μελωδίες, ambient ηχοχρώματα, μυστήριο και σασπένς. Οι δυο τους κινούνται σε γνώριμο περιβάλλον, μια και ειδικεύονται σε score για ταινίες τέτοιου τύπου. Δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που δουλεύουν με τον Fincher, έχουν το «The Girl with the Dragon Tattoo», το «Gone Girl» κ.ά. Μέτριο το αποτέλεσμα αυτή τη φορά, όμως.

Δημήτρης Κανελλόπουλος 

—

Mazoha 

Hanzaplast

Ιnner Ear

★★★☆☆

Λίγο πριν τελειώσει το 2023 ο Τζίμης Πολιούδης κυκλοφορεί και ένα ΕΡ μετά το πολύ καλό πέμπτο άλμπουμ του «Ας τους σκοτώσουμε όλους και μετανιώνουμε ύστερα». Το «Hanzaplast» περιλαμβάνει πέντε indie rock τραγούδια με στίχους βαθιά συναισθηματικούς και μελαγχολικά τρυφερούς που σε αγγίζουν αμέσως, καθώς πραγματεύονται θέματα έρωτα, φιλίας, ηλικιακού άγχους, μοναξιάς, απώλειας με τη ματιά ενός σύγχρονου ποιητή. Και τα πέντε κομμάτια είναι πολύ καλά, αλλά αγάπησα περισσότερο τα «Θα ζήσουμε για πάντα» (το θεωρώ ένα από τα καλύτερα ελληνικά τραγούδια που γράφτηκε φέτος), «Κάτω απ’ το νερό», «Η γάτα μου».

Δώρα Σελλά

—

Γιώργος Κωστογιώργης 

Τα άνανθα χρόνια μου 

★★★☆☆

Στο δεύτερο άλμπουμ του ο Γιώργος Κωστογιώργης μελοποιεί -με πολύ ωραίο αποτέλεσμα- 13 ποιήματα πέντε Ελλήνων λογοτεχνών (Μήτσος Παπανικολάου, Ρήγας Γκόλφης, Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, Κωνσταντίνος Θεοτόκης, Ρώμος Φιλύρας) και ένα ποίημα της Εμιλι Ντίκινσον (σε μετάφραση Κώστα Κουτσουρέλη). Τα τραγούδια, που ερμηνεύουν οι Κατερίνα Σισίννι, Φοίβος Δεληβοριάς, Αργύρης Μπακιρτζής και ο συνθέτης, κινούνται κυρίως στα μονοπάτια της έντεχνης μπαλάντας και σε τζαζ ηχοτοπία, φτάνοντας μέχρι και σε swing ρυθμούς. Ξεχώρισα τα «Χαμένη αγάπη», «Σονέτο 17», «Παιγνίδι», «Πέρασες», «Αγριες νύχτες», «Madona Mia», «Σ’ αγαπώ».

Δώρα Σελλά