Πώς χωρούσε τέτοιο ταλέντο σε τόσο μικρό σώμα;

Εμφυτη ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα. Ταυτισμένος με την μπάλα, λες και ήταν γεννημένος από αυτήν στο πατρικό του σπίτι, λίγα μέτρα μακριά από το γήπεδο της Λεωφόρου. Το χάρισμά του;

Προκαλούσε δέος και παράλληλα απορία: Πώς χωρά τόσο ταλέντο σε τόσο μικρό σώμα;

«Στρατηγέ», σ’ ευχαριστούμε για την έκσταση που προκαλούσες. Αναλλοίωτη παρέμενε, 45 χρόνια μετά το τέλος της εν ενεργεία παρουσίας σου, αναλλοίωτη θα συνεχίσει να επιβιώνει. Αρκεί το τηλεοπτικό αρχείο για να κατανοήσει μελλοντικά κάποιος που δεν σε είδε από κοντά, πως ο Μίμης Δομάζος γεννήθηκε για να προκαλέσει θαυμασμό.

«Εδώ, σ’ αυτό το χαμόσπιτο μεγάλωσε. Η μητέρα του ήταν καθαρίστρια του γηπέδου… Πρόσεχε σε λίγο τις μπαλιές ακριβείας, τις ντρίμπλες του!» ήταν η συνήθης ξενάγηση του πατέρα ενώ φτάναμε στο γήπεδο της Λεωφόρου… Χειμώνα, θυμάμαι να παρακολουθώ μέσα από την καμπαρντίνα του για να μην κρυώνω: Αρχή δεκαετίας του ’70, τραγούδι της Βίκυς Μοσχολιού ν’ ακούγεται απ’ τα μεγάφωνα του γηπέδου και ο κόσμος να ξεσηκώνεται. Η φωνή της ήταν το μήνυμα πως από στιγμή σε στιγμή, όπως και συνέβαινε, το μικρό κεφάλι του «κοντού», πρώτος ως αρχηγός, θα ξεπρόβαλλε από την υπόγεια καταπακτή. Νωπές οι μνήμες της πορείας προς το Γουέμπλεϊ... Οσοι, πιτσιρίκια, δεν τις θυμόμαστε ή δεν είχαμε καν γεννηθεί τότε, τις ακούγαμε πάλι και πάλι λες και ήταν η πρώτη φορά. Οι φοβερές μπαλιές σαν διαβήτης, οι ντρίμπλες του, το χαμηλό κέντρο βάρους σε σύμπραξη με την απαράμιλλη τεχνική του, η αίσθηση του χώρου, συνθήκες ιδανικού ελέγχου της μπάλας από τον «στρατηγό».

Τα χρόνια πέρασαν και η δημοσιογραφική ιδιότητα επέτρεψε να γνωριστούμε καλά. Ηξερε ποιος ήταν, ήξερε πως είναι ο κορυφαίος, του άρεσε να το ακούει στις δημοσιογραφικές αναφορές, όπως τότε στο τέλος του 20ού αιώνα, όταν γεννήθηκε η ανάγκη ανάδειξης του κορυφαίου παίκτη. «Εγώ τι να πω, ας πουν άλλοι ποιος είναι ο καλύτερος του αιώνα», είχε απαντήσει στο διπλανό μικρόφωνο (ραδιοσταθμός «Alfasport») και γελούσε με νόημα. Μετάφραση: «Τι ρωτάς; Δεν ξέρεις ποιος είναι ο κορυφαίος του αιώνα;»...

«Σχεδιάζει το παιχνίδι…»

Το 2001 στο Αμστερνταμ, η ομάδα του Γουέμπλεϊ είχε κληθεί από τον Αγιαξ. Για παιχνίδι-ανάμνηση του τελικού Κυπέλλου Πρωταθλητριών (1971). Με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την ίδρυση του ολλανδικού συλλόγου, αυτού που -υπό τον ηγέτη του «total football», Γιόχαν Κρόιφ- άλλαξε τη μορφή του παιχνιδιού. Αξέχαστη εμπειρία για τον υπογράφοντα, απεσταλμένο τότε της «Ελευθεροτυπίας». Στο ίδιο ξενοδοχείο με τους 60άρηδες παίκτες του Πούσκας. Πειράγματα, φιλικοί διάλογοι μεταξύ όλων. Ο Μίμης Δομάζος μετείχε σε όλα αυτά, ώς το βράδυ πριν από το παιχνίδι. Το πρωί της ημέρας του παιχνιδιού; Χάθηκε! Ηρθε μόνο για το μεσημεριανό φαγητό, διότι πριν και μετά, ώς την ώρα έναρξης του παιχνιδιού, ήταν κρυμμένος ή αμίλητος.

Παραμερίσαμε τον Τάκη Οικονομόπουλο και τον Κώστα Ελευθεράκη: «Τι συμβαίνει με τον Δομάζο; Είναι αμίλητος! Τρέχει κάτι;»

Γέλασαν και οι δύο: «Τίποτα δεν… τρέχει! Οπως και όταν παίζαμε μπάλα, έτσι και τώρα, πριν από κάθε παιχνίδι και ειδικά πριν από τα μεγάλα ευρωπαϊκά ή τα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, ο “κοντός” κλείνεται στον εαυτό του και σχεδιάζει το παιχνίδι! Ασ’ τον τώρα. Και να του μιλήσεις, μια-δυο λέξεις θα σου απαντήσει, ανάλογα με τον αντίπαλο φτιάχνει το παιχνίδι μας στο μυαλό του!».

Τελικό αποτέλεσμα στην Ολλανδία 0-1, δηλαδή νίκη των Ελλήννων παλαιμάχων, μια άτυπη ρεβάνς της ήττας στο Λονδίνο. Το γκολ, ο Δομάζος φυσικά, με αστείρευτες δυνάμεις στο δεύτερο ημίχρονο. Με διαγώνιο σουτ από τη δεξιά γωνία της μεγάλης περιοχής στο απέναντι «γάμα». Δίπλα μας ο Λουίς φαν Χάαλ εκτινάχτηκε: «Ω, τι γκολ!».

«Ολα στο κεφάλι μου!»

Στο αεροπλάνο της επιστροφής στην Αθήνα, πήγα δίπλα του. Σιγά μην έχανα την ευκαιρία: «Ναι, καλά σου είπαν. Μιλούσα και μιλώ λίγο πριν από τα παιχνίδια. Οπως τότε που έπαιζα… Πονοκέφαλο είχα πριν! Ποιος θα είναι ο προσωπικός αντίπαλος που θα βάλουν πάνω μου; Πού θα έχει κενά η αντίπαλη ομάδα για να μεταφέρω εκεί την μπάλα; Πώς και πότε πρέπει να δίνω την μπάλα στον Αντωνιάδη; Ολα στο κεφάλι μου»!

Και τι ρίγος ήταν αυτό νωρίτερα, τον Ιούνιο του 1993, στο παιχνίδι του Συνδέσμου των Ποδοσφαιριστών («ΠΣΑΠ») με την ομάδα των αθλητικών συντακτών («ΠΣΑΤ») στη Νέα Σμύρνη για φιλανθρωπικό σκοπό. Ο Δομάζος πάντα με το «10» στην πλάτη, ο υπογράφων επίσης με το «10» της δημοσιογραφικής ομάδας: «Το “10” εγώ όπως κι εκείνος; Ιερόσυλος είμαι…» αυτοσαρκάστηκα! Σφύριγμα έναρξης, «απέναντί σου θα έχεις τον Δομάζο, άσε τον θαυμασμό και παίξε μπάλα!» ήταν η αυτοπροσταγή.

Πρώτη διεκδίκηση της μπάλας μαζί του γύρω στο 5ο λεπτό, πετάχτηκα με το κεφάλι και έκοψα την πάσα που του έδωσαν… Πήρα πάνω μου! Λίγο μετά ακόμα μία διεκδίκηση επί ίσοις όροις μαζί του παρά το γεγονός πως τον πλησίαζα και έτρεμα… Αναθάρρησα: «Τουλάχιστον αξιοπρεπώς δίπλα του, το γήπεδο έχει πολύ κόσμο. Πάμε!». Νέα διεκδίκηση της μπάλας προς το τέλος του πρώτου ημιχρόνου κοντά στο κόρνερ. Ο «στρατηγός» μπροστά μου, την τσιμπάει από πάνω μου με το μυτάκι του δεξιού ποδιού, φεύγει από αριστερά, ο υπογράφων αγκάλιασα το σημαιάκι του κόρνερ και ακόμη θυμάμαι το γέλιο περίπου 10.000 θεατών… Στον δρόμο για τα αποδυτήρια τον πλησίασα, του χαμογέλασα: «Ασ’ τα αυτά και παίξε μπάλα στο δεύτερο ημίχρονο!» μου είχε πει με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη…

Σ’ ευχαριστούμε «στρατηγέ»!