Επικράτησε ο ισπανικός τρόπος...

Ο καθένας και η κάθε μία μπορούσε να έχει οποιαδήποτε γνώμη ήθελε για την εξασφάλιση της παρουσίας της Ισπανίας και της Αγγλίας στον τελικό του φετινού Euro. Σχεδόν όλοι, ακόμα και εκείνοι που δεν την υποστηρίζουν, συμφωνούσαν πως η Ισπανία δικαιολόγησε με τα ποδοσφαιρικά της πεπραγμένα τη συμμετοχή της στον τελικό της 14ης Ιουλίου. Από την άλλη, η Αγγλία απέδειξε πως ο δρόμος για την επιτυχία μπορεί να είναι διαφορετικός. Μπορεί να στηρίζεται στον πνευματικό και σωματικό (αυτο) έλεγχο, σε ένα αντι-τουριστικό πλάνο, χωρίς διακριτές εξάρσεις, χωρίς ποιοτικές αναζητήσεις, με μπόλικη τύχη, ακόμα και με διαιτητική εύνοια. Πολύς κόσμος «τσινούσε» με τις αγγλικές προκρίσεις, αλλά -ενώ τα μάτια του δεν τον γελούσαν- τα αποτελέσματα ήταν τα επιθυμητά για την Εθνική Αγγλίας (και όχι για τη Σλοβακία, την Ελβετία ή την Ολλανδία)... Το ποδόσφαιρο έχει τους όρους του. Οι δύο φιναλίστ απέδειξαν για πολλοστή φορά πως στο συγκεκριμένο άθλημα υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι για να νικάς. Και τι προέκυψε μετά το τέλος του τελευταίου ενενηντάλεπτου του γερμανικού Euro; Το τρόπαιο προτίμησε την ισπανική από την αγγλική γλώσσα.

Η Lady Hope ξέρει πια να αναγνωρίζει το εύρος των περιστάσεων. Και είναι σίγουρη πως οι Άγγλοι κάθε άλλο παρά «χαλάστηκαν» από το πώς πήγε στον τελικό η ομάδα του Σάουθγκεϊτ. Ίσα ίσα, θα σου πουν ορισμένοι, πως κάτι τέτοιες πορείες δημιουργούν τις πιο πιπεράτες ποδοσφαιροσυζητήσεις ανά την υφήλιο. Σε κάθε περίπτωση, ήταν ένα ωραίο ζευγάρι τελικού και από πλευράς ονομάτων και από την ποικιλία της εφαρμοσμένης ποδοσφαιρικής τεχνοτροπίας που εκπροσωπούσε η κάθε μία ομάδα. Αν κρίνουμε, μάλιστα, από το γεγονός πως στο διασυλλογικό ποδόσφαιρο οι μάχες των ισπανικών ομάδων με τις αντίστοιχες αγγλικές αποτελούν εδώ και πολλά χρόνια μία κυρίαρχη κόντρα, μάλλον ήταν παράξενο πως δεν είχαμε έως τώρα έναν τελικό Ισπανίας-Αγγλίας σε κάποια μεγάλη διοργάνωση. Και η ευθύνη εδώ δεν ήταν των κληρώσεων, αλλά μάλλον των Άγγλων...

Και οι μέρες πέρασαν, και οι ώρες συμπληρώθηκαν, και ο τελικός στο Βερολίνο ξεκίνησε. Πόσο πολύ θα ήθελε η Lady Hope να δει εκεί την εθνική Γερμανίας. Φέτος, μπορούσε ρεαλιστικά, πλησίασε αρκετά, αλλά δεν... Στο πρώτο ημίχρονο του τελικού, λοιπόν, ο αγώνας κύλησε στο αγγλικό mood. Η Ισπανία κατάλαβε στο ημίχρονο πως αν πάψει να είναι Ισπανία θα χάσει. Είτε έτσι, είτε αλλιώς... Και μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο σαν Ισπανία. Όταν έχεις απέναντί σου έναν «τοίχο», με ποιότητα, σωματική επάρκεια, πνευματική προσήλωση, πρέπει να παίξεις καλό ποδόσφαιρο και να είσαι και τυχερός για να αποκτήσεις πλεονέκτημα. Η Ισπανία το έκανε, έπαιξε τις πιθανότητές της, και εν τέλει δικαιώθηκε. Αυτή τη φορά το ποιοτικό, το ενεργητικό ποδόσφαιρο, τα κατάφερε. Δεν συμβαίνει πάντα αυτό... Σίγουρα αυτός είναι ο πιο δύσκολος δρόμος, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ο άλλος είναι εύκολος. Χρειάζεται ικανότητα να το κάνεις σωστά αυτό «το άλλο». Και οι Άγγλοι μπορούσαν, αδιαφορώντας αν δεν ήταν ελκυστικοί...

Τελικά επικράτησε ο ισπανικός τρόπος... Καινούριοι πρωταθλητές Ευρώπης είναι οι Ισπανοί. Για τέταρτη φορά στην ιστορία τους. Πλέον είναι η πιο πετυχημένη ομάδα στην ιστορία των Euro. Και πώς να γίνει αλλιώς όταν οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν να νικάνε; Το εξωπραγματικό, αλλά αληθινό..., σερί τους σε τελικούς, συλλόγων και εθνικών, αποδεικνύει πως στο πεδίο της νοητικής και ψυχολογικής προετοιμασίας η ισπανική ποδοσφαιρική σχολή ενδεχομένως να έχει εξελιχθεί στην καλύτερη του πλανήτη. Έτσι γράφονται οι ποδοσφαιρικοί θρύλοι πάντως. Οι Ισπανοί εδώ και αρκετά χρόνια σε διάφορα αθλήματα έχουν καταφέρει να γίνουν στην κυριολεξία υπερδύναμη και αυτό αυτόματα κάνει απαραίτητη τη μελέτη των όσων κάνουν από τις μικρές ηλικίες κιόλας για να μπορούν να διακρίνονται συνεχώς (και) στο υψηλότερο επίπεδο... Θα κλείσω με κάτι παράτολμο: μήπως η (ποδοσφαιρική) Βραζιλία των καιρών μας (ως προς τον αντίκτυπο του εκτοπίσματός της σε διεθνές επίπεδο) είναι η Ισπανία; Ερώτημα για αναζήτηση και σίγουρα με πολλές αντιρρήσεις. Καλοδεχούμενες...

ΥΓ. Σαρκαστικό σχόλιο:

Τι Euro και «πράσινα άλογα»; Mediterranean Cup πρέπει να ονομαστεί το πάλαι ποτέ Κύπελλο Εθνών Ευρώπης. Θυμηθείτε πού ήσασταν το 1996 για να θυμηθείτε ποια ήταν η τελευταία φορά που δεν πήρε το συγκεκριμένο θεσμό χώρα από τη Μεσόγειο (εντάξει η Πορτογαλία βρέχεται από τον Ατλαντικό, αλλά συμμετέχει στους Μεσογειακούς Αγώνες...). Έτσι όπως το πάμε, κάποια στιγμή θα το χτυπήσει και η Κύπρος. Ειδικά αν πάει στον τελικό με την Αγγλία, θα έχει και τις πιθανότητές της... Εντάξει, προφανώς και αστειεύομαι. Και να ξέρετε πως όσο η Αγγλία γίνεται στόχος πικρόχολων και υπερβολικών σχολίων τόσο πιο συμπαθής μου γίνεται σαν ομάδα...