Φουριόζα εναντίον Survivor

Το Euro 2024, που ολοκληρώνεται αύριο με τον τελικό του Βερολίνου μεταξύ Ισπανίας και Αγγλίας, προσέφερε λιγότερο θέαμα από το αναμενόμενο. Αυτό οφείλεται ως επί το πλείστον στην κούραση των μεγάλων αστέρων, που έφτασαν στη διοργάνωση με το ντεπόζιτο άδειο και την ενέργεια ιδιαίτερα χαμηλά.

Μονομιάς λοιπόν πήγαν στράφι όλες οι περισπούδαστες αναλύσεις των στατιστικολόγων και τα θέσφατα των προπονητών με τα τάμπλετ. Δεν σημειώθηκαν τα... expected γκολ των Κιλιάν Μπαπέ, Κριστιάνο Ρονάλντο, Κέβιν ντε Μπρόινε, Αντουάν Γκριεζμάν, Λιρόι Σανέ, Λούκα Μόντριτς, παρά μόνο κάποιες αναλαμπές. Σαν το λαμπάκι του καυσίμου στο αυτοκίνητο που αναβοσβήνει... Αντίθετα, εντυπωσίασαν νεαροί σε ηλικία ποδοσφαιριστές που είχαν το αγωνιστικό θράσος και την τακτική προσήλωση για να μονοπωλήσουν τα φώτα της διοργάνωσης.

Αν ο τίτλος της πρωταθλήτριας Ευρώπης κρινόταν βάσει της απόδοσης στους έξι αγώνες που έδωσε κάθε φιναλίστ για να φτάσει στο Βερολίνο, τότε η Ισπανία ήδη θα πανηγύριζε την τέταρτη κούπα της (ρεκόρ) σε Euro. Ομως όλα θα κριθούν αύριο το βράδυ στον τελικό και με φόντο το περιζήτητο τρόπαιο. Τα προηγούμενα παιχνίδια απλώς ήταν το όχημα για τον τελικό και δεν μετρούν ουσιαστικά.

Οι εντυπώσεις όμως μετρούν για τον ποδοσφαιρόφιλο και η Ισπανία τις έχει κερδίσει. Παιχνίδι που ρέει, με το «τίκι τάκα» να έχει (ευτυχώς) εξελιχθεί σε γρήγορες εναλλαγές της μπάλας, κάθετη κίνηση και περισσότερους παίκτες γύρω και μέσα στην περιοχή. Οι ποδοσφαιριστές του Λουίς ντε λα Φουέντε συνεργάζονται αρμονικά, ο καθένας με συγκεκριμένο ρόλο και εντυπωσιακές αλληλοκαλύψεις. Παίρνουν υπολογισμένα ρίσκα και δείχνουν ότι τίποτε δεν τους εκπλήσσει –έχουν λύσεις για τα πάντα. Εχουν πετύχει θαυμαστή ισορροπία ταλέντου, νιάτων και εμπειρίας. Είναι φυσιολογικό, λόγω της πρωιμότητας-ρεκόρ, να ξεχωρίζει ο Λαμίν Γιαμάλ που σήμερα γιορτάζει τα 17α γενέθλιά του. Ομως στη φετινή διοργάνωση δεν υπάρχει υστερήσας ανάμεσα στους «φούριας ρόχας», που έχουν αποκλείσει διαδοχικά την Ιταλία (στη φάση των ομίλων), τη Γερμανία στα προημιτελικά και τη Γαλλία στα ημιτελικά. Αν προσθέσουν και το σκαλπ της Αγγλίας στη συλλογή τους, θα έχουν εξοντώσει τις τέσσερις ευρωπαϊκές ομάδες που έχουν αναδειχτεί στο παρελθόν πρωταθλήτριες κόσμου εκτός από τους Ιβηρες.

Αυτό όμως πού αφήνει την Αγγλία; Είναι χαμένη από χέρι στον αυριανό τελικό; Συνολικά δεν έχει εντυπωσιάσει και αρκετά αστέρια της υπολειτουργούν φέτος στα γήπεδα της Γερμανίας λόγω κούρασης. Ο Τζουντ Μπέλιγχαμ μάλιστα δεν δίστασε να το παραδεχτεί την περασμένη Τετάρτη μετά την πρόκριση στον τελικό σε βάρος της Ολλανδίας: «Είμαι χαρούμενος για τον Ουότκινς, πήρε την ευκαιρία του. Είμαστε ευγνώμονες γιατί δεν ξέρω αν θα μπορούσα να αντέξω άλλη μια ημίωρη παράταση».

Ομως δεν παύει να διαθέτει εντυπωσιακό ρόστερ η ομάδα του Γκάρεθ Σαουθγκέιτ και να κυριαρχεί μέσω της κατοχής της μπάλας. Αντιμετωπίζει δεδομένα μεγάλη δυσκολία στο να δημιουργήσει επικίνδυνες καταστάσεις στην αντίπαλη περιοχή ασχέτως της τακτικής που έχει επιλέξει ο προπονητής της. Στη φάση των «16», με αντίπαλο τη Σλοβακία, έπρεπε να περάσει το 95ο λεπτό για να έρθει το πρώτο σουτ προς την εστία –το οποίο βέβαια ήταν το ανάποδο ψαλίδι του Τζουντ Μπέλιγχαμ που έστειλε το ματς στην παράταση. Τα ίδια και στον προημιτελικό με την Ελβετία: το πρώτο σουτ προς την εστία ήρθε στο 80’. Και εκεί βρήκε λύση με τον Σακά για το 1-1 που έφερε την παράταση. Ιδιο σκηνικό και στον ημιτελικό, με τον Ουότκινς να πετυχαίνει το νικητήριο γκολ στο 89’. Η Αγγλία μάλιστα έγινε η πρώτη ομάδα που φτάνει στον τελικό ενός Euro ενώ βρέθηκε πίσω στο σκορ στη φάση των «16» στα προημιτελικά και τα ημιτελικά. Είναι survivor.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Δεν μπορεί κανείς να ξεγράψει τα «τρία λιοντάρια» που προκρίθηκαν στον τρίτο μεγάλο τελικό της ιστορίας τους και ονειρεύονται να φέρουν στο «νησί» ένα τρόπαιο ύστερα από 58 χρόνια, από το μακρινό Μουντιάλ του 1966. Εχουν τύχη και προσωπικότητα –στοιχεία που αρκούν για μια θέση στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου.

Το εντυπωσιακό στον τελικό Ισπανίας - Αγγλίας είναι η έλλειψη έντονου μεταξύ τους παρελθόντος και αντιπαλότητας. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται για κλασικό ευρωπαϊκό ντέρμπι όπως το Αγγλία - Γερμανία ή το Ισπανία - Ιταλία. Ακριβώς το αντίθετο δηλαδή από τον ανταγωνισμό των λιγκών τους. Στα τελευταία 25 χρόνια τα δύο αυτά πρωταθλήματα έχουν σχεδόν μονοπωλήσει το Τσάμπιονς Λιγκ με 18 κατακτήσεις: 10 η Πριμέρα Ντιβισιόν και 8 η Πρέμιερ Λιγκ.

Τη μερίδα του «λέοντος» βέβαια έχει κερδίσει η Ρεάλ Μαδρίτης με οχτώ τρόπαια από την άνοιξη του 2000 έως σήμερα –το τελευταίο πριν από ενάμιση μήνα στο «Ουέμπλεϊ». Αύριο οι «μερένγκες» θα εκπροσωπούνται και στα δύο στρατόπεδα: Καρβαχάλ (βασικός), Νάτσο και Χοσέλου από τη μία πλευρά και Μπέλιγχαμ από την άλλη. Δεν είναι μάλιστα λίγοι αυτοί που πιστεύουν ότι αν οι Αγγλοι αναδειχτούν πρωταθλητές Ευρώπης, τότε ο 21χρονος αστέρας τους θα έχει κάνει το αποφασιστικό βήμα για να κατακτήσει τη φετινή Χρυσή Μπάλα. Ενα βραβείο που ταιριάζει απόλυτα δίπλα στα μετάλλια του Euro 2024 και του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ...