Οι πιο δύσκολες ...γκόμενες!

Η «Εφ.Συν.» κάλεσε καλλιτέχνες της μπάλας να θυμηθούν εκείνους που απειλούσαν να τους πάρουν το… πινέλο από τα πόδια!

Ισως γιατί τόσο εμείς όσο και οι λαϊκοί ήρωες που καλέσαμε είχαμε κοινή ανάγκη να αντλήσουμε ενέργεια από την αθωότητα του αγαπημένου παιχνιδιού…

Σίγουρα επειδή ανεξάρτητα από το πρόσχημα για συζήτηση με λαïκούς ήρωες των γηπέδων, γνωρίζαμε ότι παλιότερες και πρόσφατες αναμνήσεις θα αφύπνιζαν συγκίνηση με αιτία κάποια αραβουργήματα με την μπάλα!

Τα χρώματα της παλέτας που αποκάλυψαν οι απαντήσεις τους στην ερώτηση «ποιος προσωπικός αντίπαλος ήταν ο πιο δύσκολος για σας;» ήταν έντονα, γιατί, ούτως ή άλλως, καλέσαμε αρτίστες να θυμηθούν! Οσους άλλοτε μετέτρεπαν σε παλέτα το ίδιο το γήπεδο!

Δείτε τα ονόματά τους… Καθένα συνοδεύεται από τη δική του μουσική! Συνεντεύξεις; Οχι, βέβαια! Επιθετικοί ή επιθετικογενείς μέσοι που ξεκινούσαν από πίσω για να δημιουργήσουν ή να απειλήσουν οι ίδιοι, έντυσαν τους φιλικούς διαλόγους με επιφωνήματα και χαμόγελα, μα άλλοτε με σιωπές ισοδύναμες της συγκίνησης που ένιωσαν!

Γελάσαμε, νοσταλγήσαμε, ζήσαμε...

Mίμης Δομάζος

Ολη τη βδομάδα προετοιμαζόμουν για την Κυριακή… Ηθελα να ξέρω γενικά την άλλη ομάδα και ειδικά τον παίκτη που πάντα έβαζαν πάνω μου. Την Κυριακή, μετά το φαγητό, ο Πούσκας και παλιότερα ο Μπόμπεκ μάς μιλούσαν για το παιχνίδι κι έλεγαν στους υπόλοιπους πώς να παίξουν. Σ’ εμένα και οι δύο έλεγαν την ίδια κουβέντα: «Εσύ, πρόσεξε ποια γκόμενα θα έχεις πάνω σου και κοίτα να την ξεκάνεις απ’ την αρχή, όπως ξέρεις»! Τα ίδια και οι δύο… «Γκόμενα» έλεγαν τον δικό μου προσωπικό αντίπαλο! Είχα γερά πνευμόνια και πάντα στα πρώτα δέκα λεπτά τον έτρεχα πάνω κάτω σ’ όλο το γήπεδο. Εσκαγε, κιτρίνιζε το πρόσωπό του απ’ την ένταση και μετά έκανα ό,τι ήθελα στο γήπεδο. Αρα δεν μπορώ να σου πω ότι με δυσκόλευε κάποιος!

Βασίλης Χατζηπαναγής

Οι πιο δύσκολοι ήταν αυτοί που δεν κυνηγούσαν μπάλα αλλά έψαχναν τα πόδια μου! Μάλλον ήξεραν ότι μόνο έτσι θα με σταματούσαν (σ.σ. γελάει). Αλλά και πάλι, εγώ ούτε μ’ αυτούς είχα πρόβλημα. Αρα δεν ξεχωρίζω κάποιον σαν τον πιο δύσκολο αντίπαλο… Ηξερα τι ήθελε η μπάλα από εμένα και της το έδινα με τον δικό μου τρόπο όση πίεση κι αν είχα!

Κώστας Νεστορίδης

Στα μεγάλα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, συχνά έβαζαν μπροστά μου τον Λουκανίδη για να με προσέχει, ή τον Ανδρέου. Με τον Ολυμπιακό έδιναν εντολή στον Μπέμπη… Καθαρές μονομαχίες. Αντρίκειες! Βέβαια όποιος κι αν μ’ έπιανε, εγώ ό,τι ήθελα να κάνω με την μπάλα, το έκανα! Σε ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό ήταν όταν έκανα τα δικά μου και με είχε πλησιάσει ο Λουκανίδης για να μου πει: «Εσύ γεννήθηκες σε λάθος χώρα»! Επίσης με τον Μπέμπη είχαμε αμοιβαίο θαυμασμό… Ο Ανδρέου ήταν δυνατός. Τσεκούρι! Πάντα αυτός έπαιζε πάνω μου. Πριν από χρόνια συναντηθήκαμε τυχαία μια μέρα και μου είπε: «Δεν πιστεύω να μου κρατάς κακία επειδή τότε σ’ έπαιζα σκληρά». Κακία; Δεν υπήρχε λόγος! Δυνατά. Αντρίκεια παίζαμε! Αλλά όποιος κι αν μ’ έπιανε, έκανα ό,τι ήθελα… Εγώ έπαιζα… άλλη μπάλα.

Στάθης Χάιτας

Συχνά «έριχναν» παίκτη πάνω μου, ώστε να εμποδίσουν τους πολλούς ρόλους που είχα σε κέντρο κι επίθεση... Θυμάμαι κυρίως έναν… καμικάζι! Τον Χρυσαργύρη της καλής ομάδας του Πιερικού… Σκληρός. Δυνατός! Κι ένα αριστερό μπακ που ήταν μπροστά απ’ την εποχή του… Αναφέρομαι στον Χρήστο Ναλμπάντη του Αρη. Δύσκολα τον περνούσες. Ηταν δυναμικός αλλά «ανέβαινε» κιόλας με καλή τεχνική… Οπως παίζουν οι σύγχρονοι ακραίοι αμυντικοί.

Νίκος Αναστόπουλος

Ο Μπαρέζι της Μίλαν! Δυναμικός στο κέντρο της άμυνας, με μυαλό… Από εκείνους που λέμε ότι... ή ο παίκτης περνούσε ή η μπάλα, αλλά ποτέ και οι δύο! Ηξερε και μπάλα… Είχε τεχνική, έλεγχο της μπάλας. Δεν ήταν ο κλασικός αμυντικός όταν προωθούσε το παιχνίδι! Σε παιχνίδι της Εθνικής στο γήπεδο της Μπολόνια μού είχε ρίξει γονατιά στον τετρακέφαλο κι έμεινα έξω αρκετό καιρό! Οπως είπα, ήξερε μπάλα, προωθούσε καλά το παιχνίδι, αλλά αν του ξέφευγες, σε χτυπούσε δολοφονικά με... επιστημονικό τρόπο! Τον γνώρισα καλά όταν πήρα μεταγραφή στην Αβελίνο.

Δημήτρης Σαραβάκος

Στέκομαι σε δύο αμυντικούς, γιατί η απόδοση που είχαν σε παιχνίδια με τον Παναθηναϊκό, με δύναμη αλλά μόνο με καθαρό και όχι αντιαθλητικό παιχνίδι με αναγκάζει να τους ξεχωρίσω… Ο Καμπρίνι της Γιουβέντους και ο Βάινστεκερς, ο αρχηγός της Φέγενορντ. Σε παιχνίδια για το Κύπελλο Πρωταθλητριών. Οταν βρίσκεσαι απέναντι σε τέτοιους δύσκολους αντίπαλους, αλλά και άψογους επαγγελματίες, έχεις κι εσύ έναν ακόμη λόγο να ζητάς το καλύτερο από τον εαυτό σου!

Γιώργος Κούδας

«Τότε ήταν πιο δύσκολα από τώρα για τους παίκτες που είχαμε ευθύνη οργάνωσης του παιχνιδιού, γιατί δεν έπαιζαν με ζώνη στην άμυνα τους οι αντίπαλοι, αλλά πάντα προτιμούσαν να βάζουν προσωπικό αντίπαλο… Πολλούς θυμάμαι σαν βεντούζα πάνω μου! Πιο πολύ από άλλους με είχε δυσκολέψει ο Βρεττός του Απόλλωνα… Οπου κι αν πήγαινα, είτε είχα την μπάλα είτε δεν την είχα, ο Βρεττός πάνω μου! Την ένταση, κάποια στιγμή, έσπασε το χιούμορ! Είχε σταματήσει το παιχνίδι, αλλά αυτός ήταν κολλημένος σ’ εμένα και τον ρώτησα: «Δηλαδή αν πάω στην τουαλέτα, θα… με ακολουθήσεις κι εκεί;»

Θωμάς Μαύρος

Ο πιο δύσκολος προσωπικός αντίπαλος ήταν ο κακός εαυτός μου! Ηταν δικό μου θέμα αν θα έπαιζα καλά ή όχι! Ημουν 19 χρονώ κι έπαιξα με την Εθνική στο Μαρακανά απέναντι στη Βραζιλία. Μαρακανά. Εκσταση! Μόλις γυρίσαμε στην Ελλάδα αμέσως μετά, η ΑΕΚ έπαιζε με τον Φωστήρα στον Ταύρο… Αντίθεση! Είχα την εικόνα του Μαρακανά στα μάτια μου και μόλις μπήκα στο γήπεδο του Ταύρου μού κακοφάνηκε! Χάθηκε η διάθεσή μου για μπάλα! Αμέσως μετά το γήπεδο στη Βραζιλία, που ήταν σαν… ουρανός, να βρίσκεσαι σε γήπεδο όπως του Ταύρου… Προσωπικό αντίπαλο είχα τον Ρέλλη και με πήγε καλά… Επαιξα άσχημα, γιατί δεν είχα όρεξη! Μετά, στη Νέα Φιλαδέλφεια τον έκανα ό,τι ήθελα, γιατί είχε αλλάξει η διάθεσή μου. Είχα επανέλθει! Αρα ισχύει αυτό που είπα στην αρχή… Ο κακός εαυτός μου γέννησε τον μοναδικό αντίπαλο που μ’ εξουδετέρωσε...

Χρήστος Αρδιζόγλου

Η χειρότερη εμπειρία με αμυντικό ήταν το 1980 με την Εθνική στο Κύπελλο Εθνών της Ιταλίας! Στο πρώτο παιχνίδι με τη Δυτική Γερμανία και αντίπαλο τον Μπρίγκελ! Κάτι μπούτια σαν ελέφαντας! Τον φοβόμουν! Εναν οδοστρωτήρα είχα μπροστά μου! Ως το 60’ όμως... Τότε μπήκε αλλαγή ο Κούδας κι άνοιξε το παιχνίδι μας, γιατί ο Κούδας έδινε σωστές μπροστινές μπαλιές στον κενό χώρο και με την ταχύτητα που είχα έφευγα μπροστά και μ’ έχανε ο Μπρίγκελ! Ως τότε, όμως, με είχε ταλαιπωρήσει… Αυτές είναι οι πιο δύσκολες στιγμές μου με αμυντικό… Είχα τεχνική με διαρκή κίνηση. Δεν έμενα στάσιμος ούτε στιγμή! Αυτό έκανε δύσκολο το έργο των αμυντικών που έβαζαν πάνω μου οι αντίπαλοι προπονητές.

Μίμης Παπαϊωάννου

Πολλοί προσπαθούσαν να με δυσκολέψουν, αλλά πιο δύσκολο έκανε το έργο μου ο Λουκανίδης! Κι αυτό γιατί είχε πολλά προσόντα! Δεξί και αριστερό πόδι. Αρα δεν ήξερες τι σε περιμένει μαζί του. Και ήταν σκληρός αλλά καθαρός όταν έπαιζε άμυνα… Θυμάμαι σε παιχνίδι ΑΕΚ - Παναθηναϊκού μετά από κόρνερ σηκωθήκαμε για διεκδίκηση στο πρώτο δοκάρι… Ηρθε δυνατά, φοβήθηκα ότι θα με χτυπήσει κι έσκυψα το κεφάλι μου! Αμέσως μετά έσκυψε πάνω μου και μου είπε: «Σήκω ρε! Δεν σε χτυπάω εσένα... Μπάλα παίζουμε».

Τάκης Λουκανίδης

Είχα πολλές ικανότητες, επιθετικές και αμυντικές, οπότε οι αντίπαλοι προπονητές έβαζαν κάποιον να με προσέχει. Στα ντέρμπι Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού πάντα μπροστά μου ήταν ο Πολυχρονίου. Ο Κώστας ήταν ο πιο δύσκολος αντίπαλος. Τρωγόμασταν στο κέντρο του γηπέδου. Και μόλις τελείωνε το παιχνίδι, αγκαλιά...

■ Επιτρέψτε μου να αφιερώσω από καρδιάς αυτό το ρεπορτάζ στον πατέρα μου Γιώργο, για την εποχή που χωρούσα κάτω από τη ζεστή καπαρντίνα του… Τότε που μου μιλούσε στην εξέδρα της Λεωφόρου για τη στρατηγική του Δομάζου, την πληρότητα του Λουκανίδη, την ιδιοφυΐα του Μπέμπη… Τότε που με δίδασκε αξιοπρέπεια!