Εσύ, η συνείδηση(;) και τα αποτσίγαρά σου...

Κυβερνητική αντίδραση με ταχύτατα αντανακλαστικά μετά ΚΑΙ τον βούρκο της Λεωφόρου; Ναι, αλλά και τι μ’ αυτό; Και βέβαια μοιάζουν κατάλληλες οι πρωτοβουλίες εκ μέρους του νέου πρωθυπουργού, η θέληση να δει τον πολιτικό υπεύθυνο του αθλητισμού για να απαντήσουν στη σήψη ΚΑΙ των γηπέδων μας, αλλά -επαναλαμβάνω- και τι μ’ αυτό;

Μετά την ηχηρή αποτυχία του διοικητικού συμβουλίου της Σούπερ Λίγκας, τα πιθανότερο είναι να συγκληθεί άλλο και (εξαντλώ τις καλές προθέσεις μου…) ίσως μπορέσουν τα πρόσωπα που συγκροτούν τη λυκοφιλία του ποδοσφαίρου μας, τώρα ή μελλοντικά, να καταδικάσουν, να αναγγείλουν μέτρα όπως άλλοτε, να καλέσουν με κοινή δήλωση τα ανώνυμα πλήθη να ειρηνεύσουν. Ε, και τι θα γίνει;

Δεν επιχειρώ να εκμηδενίσω τα πάντα... Ούτως ή άλλως, κάποια απ’ αυτά δεν χρειάζονται συνδρομή για να εκμηδενιστούν. Μπορούν εντός των τειχών του ποδοσφαίρου μας και αυτοβούλως!

Ημουν την Κυριακή στη Λεωφόρο, όπως και τα τελευταία χρόνια. Από το… βράδυ του Σισέ ώς σήμερα, εναλλάξ σε «Καραϊσκάκη» και Λεωφόρο. Καταγράφω αντιδράσεις οπαδών-πολιτών ευρισκομένων σε δύσκολη καθημερινότητα… Κουβέντα-κλειδί αυτή: οπαδοί-πολίτες που ΔΙΚΑΙΑ πριν πάνε στο γήπεδο και μετά την αναχώρησή τους διαμαρτύρονται για την κοινωνική πίεση, την ανεργία, την ανεπάρκεια των ακατάλληλων πολιτικών στελεχών που οι ίδιοι οι αλαλάζοντες ψήφισαν αμέτρητες φορές…

Γιατί; Μήπως γιατί ήλπιζαν στα χαρίσματα των περισσότερων για την επίτευξη ΣΥΝΟΛΙΚΗΣ προόδου της χώρας ή μήπως επειδή μέσω του εκλεκτού βουλευτή θα έβρισκαν δουλειά οι ίδιοι, ή συγγενικό(ά) πρόσωπο(α) ή για όποια άλλη προσωπική εξυπηρέτηση; Ρητορικό είναι το ερώτημα γιατί η απάντηση είναι καταφατική και τη γνωρίζουμε όλοι…

Οσα μόλις διαβάσατε δεν είναι άσχετα με το πρόβλημα του ποδοσφαίρου… Εν ολίγοις: Αν δεν αλλάξει συνολικά ο ανάγωγος μέσος Ελληνας συνείδηση, άρα μεταξύ άλλων και συμπεριφορά, λύση (με την έννοια της λέξης «λύση»…) δεν θα δοθεί! Στο σημείο που έχουν φτάσει το παρασκήνιο, η λεκτική και κάθε άλλης μορφής βία, κανείς συμπολίτης με το κασκόλ δεν πρόκειται να βρει λύση αν εσύ δεν κάνεις την αρχή! Πώς; Αν είχες τη συνείδηση του οπαδού-καταναλωτή και όχι τα ζωώδη ένστικτα του οπαδού που άγεται και φέρεται, ΔΕΝ ΘΑ ΠΗΓΑΙΝΕΣ ΣΤΟ ΓΗΠΕΔΟ!

Αυτή είναι η γραμμή εκκίνησης… Αν οι πρόεδροι-επιχειρηματίες αλλά και οι εκάστοτε πολιτικές αρχές έβλεπαν τις εξέδρες χωρίς πελάτες και όχι απλώς με μειωμένο αριθμό θεατών, που θέμα χρόνου είναι να αυξηθεί ανάλογα με τα ντέρμπι της… όποιας ομαδάρας, θα έλυναν το πρόβλημα! Γιατί πριν και μετά από πρόεδροι ή πολιτικοί υπεύθυνοι είναι επιχειρηματίες του κακού-επικίνδυνου προϊόντος που σερβίρεται στην εποχή μας.

Αλλά δεν το κάνεις! Στις μέρες μας, το γήπεδο είναι το άλλοθί σου για… μια κάποια εκτόνωση στον καιρό της οικονομικής κρίσης, ή παλιότερα άλλων προβληματικών κοινωνικών περιόδων και προσωπικών προβλημάτων…

Αυτός είσαι και μακάρι ν’ αλλάξεις, γιατί μεταξύ άλλων οι αναρίθμητες γόπες των τσιγάρων ΣΟΥ και κάθε άλλο σκουπίδι που πετάς κάθε μέρα καταμεσής του δρόμου απ’ το παράθυρο του αυτοκινήτου σου πείθουν πως είσαι άξιος και για το ποδόσφαιρο που έχεις…

Αν αναφέρομαι σε όλους; Οχι, βέβαια! Στην πλειοψηφία (γιατί είναι πλειοψηφία!) αναφέρομαι που διαμορφώνει την καθημερινότητα...