«Τα όρια υπάρχουν για να τα ξεπερνάμε»

Δεν ήταν αυθαίρετη η αίσθησή μας από την εκρηκτική αντίδρασή του μετά τη νίκη στα 50μ. ελεύθερο...

Οι σφιγμένες γροθιές των υψωμένων, όσο και «ζωγραφισμένων» από πολύχρωμα τατουάζ, χεριών του, το τίναγμά του, ώς τους μηρούς, έξω από το νερό, η επινίκια κραυγή, φάνταζαν γιορτή κατά της φθοράς που λίγα χρόνια πριν τον οδήγησε στα πρόθυρα του θανάτου!

Τι κι αν στο Ρίο τα χέρια ήταν σφιγμένα σαν σιδερένιες γροθιές και οι παλάμες του δεν ήταν ανοιχτές στην κοινή θέση ως γέφυρες προσφοράς...

Η νίκη του 35χρονου (!) Αντονι Λι Ερβιν από το Μπέρμπανκ της Καλιφόρνια ήταν το πρώτο δώρο στην κόρη του που γεννήθηκε στην κορύφωση της προετοιμασίας του για την κορυφαία αθλητική συνύπαρξη και ώς το ταξίδι στη Βραζιλία δεν την είχε δει!

Μεταφυσικό σενάριο είναι η ζωή του, άρα και η αθλητική πορεία του! Αλήθεια, πανηγυρίσαμε τη νίκη του με τρόπο που θύμιζε... χρυσό Πετρούνια και Κορακάκη!

Σαν απόδειξη ικανότητας εξόδου από την προσωπική παρακμή!

Η νευροψυχιατρική διαταραχή «Tουρέτ», προσωπική μάστιγα από την παιδική ηλικία του, φαντάζει πως παρέδωσε τα... σκήπτρα της στη αγάπη για ζωή!

Ή μήπως όχι; Ναι μεν το φως μοιάζει να νίκησε το σκοτάδι του, αλλά τόσο η άστατη προσωπική πορεία ώς τώρα όσο και η αιτία της, δηλαδή τα συμπτώματα της ίδιας διαταραχής, είναι λογικό να αφήνουν έστω και υπόνοια ανησυχίας για το μέλλον του Ερβιν...

Τώρα στο Ρίο, λοιπόν, νικητής στα 50μ. ελεύθερο (21.40) και στα 4χ100, γιόρτασε το τρίτο και το τέταρτο αντίστοιχα μετάλλιό του σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Τρία χρυσά, ένα αργυρό! Ούτως ή άλλως δεν είναι εύκολος κάθε τελικός, πόσω μάλλον όταν έχεις βασικό αντίπαλο, στα 35 χρόνια σου, το φαβορί και προηγούμενο ολυμπιονίκη στο Λονδίνο, τον Γάλλο Φλοράν Μαναντού και τελικά τον αφήνεις πίσω σου...

Είχαν προηγηθεί, το επίσης χρυσό στα 50μ. ελεύθερο των Ολυμπιακών Αγώνων του Σίντνεϊ (2000) και το αργυρό στα 4χ100 της ίδιας διοργάνωσης. Ηταν τότε 16 χρόνων!

Επικοινωνήσαμε με την Καλιφόρνια και μάθαμε πως το 2000 «ο προσωπικός γιατρός αλλά και το ιατρικό επιτελείο της κολύμβησης, του είχαν πει “και τώρα είναι στο χέρι σου να πατήσεις στο κεφάλι το σύνδρομο ‘Τουρέτ’ και ν’ απαλλαγείς”».

Η ίδια, ύπουλη, νευροαναπτυξιακή διαταραχή του (ρίζες της είναι κυρίως γενετικοί παράγοντες-κληρονομικότητα), συνοδεύεται από συσπάσεις κινητικών και φωνητικών μυών με αποτέλεσμα αλλεπάλληλες κινητικές και φωνητικές δυσλειτουργίες (κοινώς «τικ»)...

Οπως ακούσαμε από χείλη γιατρών, συμπτώματά της κυρίως είναι παρορμητικότητα, αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, υπερκινητικότητα, γέννηση έμμονων ιδεών, διαταραχές ύπνου...

Πήρε το «όνομά» της από τον Γάλλο γιατρό Ζορζ Ζιλ ντε λα Τουρέτ (1857-1904), πρώτο ερευνητή της.

Και κάτι άλλο που αποδείχθηκε περίτρανα στην περίπτωση Ερβιν: Υπάρχει χρονική περίοδος κορύφωσης των ίδιων συμπτωμάτων διάρκειας 10-15 ετών...

Αστεγος, απόπειρα...

Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίντνεϊ, λοιπόν, συνέχισε να κολυμπά σε υψηλό επίπεδο ώς το 2006...

Τότε εγκατέλειψε την κολύμβηση και εγκαινίασε την προσωπική παρακμή: έμπλεξε με ναρκωτικά, έμεινε άστεγος («ο αδελφός του τον κοίμιζε σε καναπέ του σπιτιού του...»), συνελήφθη να οδηγεί μοτοσικλέτα υπό την επήρεια LSD, αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει...

Ασπάστηκε τον βουδισμό και μόνη ηλιαχτίδα ελπίδας την ίδια περίοδο ήταν η ενασχόληση με τη μουσική: έπαιζε μουσική με το συγκρότημα «Weapons of Mass Destruction» αλλά δεν ήταν πάντα συνεπής στα ραντεβού με τα υπόλοιπα μέλη του...

Από το περιβάλλον του, οικοδεσπότη στην ίδια σκληρή περίοδο, αδελφού του (ήταν παρών στο Ρίο, χαμογέλασε και άφησε ένα δάκρυ να κυλήσει για το χρυσό του Αντονι...) και από πρόσωπο που ζήτησε να σεβαστούμε «την εύλογη επιθυμία για ανωνυμία», ακούσαμε πως «η αγάπη των συγγενών και αδελφικών φίλων τον γλίτωσε από τον θάνατο και του ξανάδειξε τον δρόμο»...

Πριν από 15 μήνες παντρεύτηκε, επέστρεψε στις πισίνες, «βαπτίστηκε», λοιπόν, και πάλι ολυμπιονίκης στο Ρίο ως ο μεγαλύτερος σε ηλικία κολυμβητής-κάτοχος χρυσού μεταλλίου στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων!

Την Τρίτη δήλωσε: «θέλω να είμαι παρών και στο Τόκιο (2010)!». Τότε θα είναι 39 ετών...

Με τον ίδιο δεν μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε, αλλά πρόσωπα από το περιβάλλον του συμφωνούν «μην ορκίζεστε ότι λόγω ηλικίας δεν θα κολυμπήσει στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες!  Ο ίδιος απέδειξε και δίδαξε σε όλους μας ότι τα όρια υπάρχουν για να τα ξεπερνάμε και όχι για να μας απαγορεύουν να κάνουμε αυτό που θέλουμε!».

Η κόρη του γεννήθηκε τον Ιούλιο, ο ίδιος τότε ήταν ενταγμένος στο προπονητικό πρόγραμμα για το Ρίο «αλλά τώρα, νικητής και αισιόδοξος πάλι, θα πάω να την αγκαλιάσω, να ζήσω μαζί της! Η κόρη μου, η οικογένειά μου και η μουσική τώρα! Συγγνώμη, αλλά δεν θέλω να βλέπω και να ακούω κανέναν άλλο τώρα», ήταν η απάντησή του, διά του εκπροσώπου του, στο αίτημα της «Εφ.Συν.» για «μια δήλωση μετά τα δυο χρυσά στο Ρίο»...

To ίδιο θα απαντούσαμε κι εμείς στον δημοσιογράφο που υπέβαλε το ίδιο αίτημα...

Μετά την έξοδο από παρόμοιο προσωπικό σκοτάδι, το κλάμα της νεογέννητης κόρης, η αγάπη οικείων και καλών φίλων αρκούν.

Φυσιογνωμίες - παραδείγματα...

Περιπτώσεις ιστορικών προσώπων με ψυχικές διαταραχές, παράλληλο δεδομένο της δημιουργικής παρουσίας τους και η επίσημη διάγνωση:

◈ Ζαν Ζακ Ρουσό (Γάλλος διαφωτιστής-φιλόσοφος, 1712-1778) μανία καταδίωξης-παράνοια,

◈ Εντγκαρ Αλαν Πόε (Αμερικανός συγγραφέας, 1809-1849) αποφευκτική διαταραχή προσωπικότητας,

◈ Φρίντριχ Νίτσε (Γερμανός φιλόσοφος, 1844-1900) παραλυτική ψυχική διαταραχή,

◈ Ερνεστ Χέμινγουεϊ (Αμερικανός μυθιστοριογράφος, 1899-1961) κατάθλιψη,

◈ Φραντς Κάφκα (Τσέχος συγγραφέας, 1883-1924) νεύρωση-μη υποτροπιάζουσα κατάθλιψη,

◈ Τζόναθαν Σουίφτ (Αγγλοϊρλανδός συγγραφέας, 1667-1745) Νόσος του Pick,

◈ Γκι ντε Μοπασάν (Γάλλος συγγραφέας, 1850-1893) παραλήρημα, ψευδαισθήσεις, τάσεις αυτοκτονίας,

◈ Βιρτζίνια Γουλφ (Αγγλίδα συγγραφέας, 1882-1941) κατάθλιψη, αυτοκτονικές τάσεις.

Μην επηρεάζεστε... Ας βγείτε έξω να συνομιλήσετε με τον αυγουστιάτικο ήλιο και τη θάλασσα!