«Εμφύλιος» γιατί... «δεν έγιναν όσα έπρεπε»

Από τη φύση του, ο εδαφικός γίγαντας της Αμερικής σαρκάζει τη βασίλισσά του φτώχεια και, έστω και αδιόρατα, ελπίζει ενώ γιορτάζει, ξέφρενα, στο Ρίο... Εκεί όπου θα ανοίξει την αγκαλιά του στον πλανήτη με πρόσχημα τον αθλητισμό!

Μα και ξέρει να θρηνεί σπαρακτικά για την ευτέλεια της ανθρώπινης ζωής στον ίδιο τόπο και αλλού στη γενέτειρα του Πελέ. Η Βραζιλία καλύπτει τη μισή ήπειρο, μα δεν μπορεί (ούτε θέλει!) να καλύψει την αγωνία της για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Οι δοκιμές για την τελετή έναρξης είναι καθημερινές πλέον. Οι αστυνομικοί περιπολούν, περιφερειακά, στους ίδιους χώρους, επειδή ο πυρήνας των αρνητών της διοργάνωσης, «σε χώρα που όφειλε να διαθέσει τον προϋπολογισμό των Αγώνων για την πείνα, την υγεία, την πρόνοια», παραμένει ζωντανός και το ενδεχόμενο διαμαρτυρίας τους στους χώρους των τελικών δοκιμών θα έχει διεθνή απήχηση.

Η ίδια διαμαρτυρία κορυφώθηκε μετά την πρόσφατη επέκταση του μετρό στο Ρίο κατά δεκαέξι χιλιόμετρα, όσα εκτόξευσαν τον, ήδη μεγάλο, προϋπολογισμό της κορυφαίας παγκόσμιας αθλητικής συνύπαρξης.

Ο Αντώνης Κοράντης, Ελληνας δεύτερης γενιάς, κάτοικος της πρωτεύουσας Μπραζίλια, έδωσε στην «Εφ.Συν.» τον τόνο του «εμφύλιου»! Δική του η έκφραση:

«Ακόμη και οι υπεύθυνοι της οργανωτικής επιτροπής μιλούν για τη διοργάνωση με τρόπο κομψό, δεν θέλουν να προκαλούν. Δεν προσπαθούν, δηλαδή, να πείσουν πως είναι αναίτια η αντίθεση εκατομμυρίων Βραζιλιάνων, αλλά λένε... “ναι μεν αλλά”.

»Πως “ναι μεν είναι μεγάλα τα προβλήματα της Βραζιλίας, αλλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι και άνοιγμα στον κόσμο, γνωριμία με τις, επιχειρηματικές και άλλες, δυνατότητες της χώρας άρα, αν είμαστε ευέλικτοι, ίσως μπορούμε να θυμόμαστε μελλοντικά αυτούς τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ως αφορμή ενίσχυσης της κοινωνίας μας».

Αυτά είναι τα λόγια τους, όλο και πιο συχνά πλέον. Απλοί πολίτες, δίπλα μου, το εύχονται αυτό, αλλά δεν πείθονται εύκολα. Υπάρχει εμφύλιος μέσα τους! Φιλόξενος λαός προς κάθε ξένο, αλλά η επόμενη μέρα του συνολικού οικονομικού ανοίγματος τους φοβίζει».

Κι αυτός, βέβαια, δεν είναι ο μόνος, προφανής, φόβος. Ο διάλογος που ανοίξαμε με την οικοδέσποινα πόλη και όχι μόνο φανερώνει τη, μεγιστοποιημένη πλέον, κοινή ανησυχία απλών πολιτών. Οσων καθημερινά μάχονται σκληρά για την επιβίωση, αλλά όχι μόνο αυτών.

Ακόμη και των υπεύθυνων της διοργάνωσης. Ανησυχία, διαφορετικά διατυπωμένη, βέβαια, για ευνόητους λόγους, για την ασφάλεια και την υγεία των αναρίθμητων επισκεπτών. Εχουν αφοπλιστεί οι συμμορίες στο Ρίο; Ο ιός «Ζίκα» των απειλητικών κουνουπιών που καλπάζει εκεί θα πλήξει αθλητές και θεατές;

«Δεν έγιναν όσα έπρεπε»

Γνωστοί αριθμοί πείθουν και όσους δεν είμαστε γεννημένοι εκεί: Από τον Ιανουάριο ώς τον Ιούνιο, έγιναν 2.085 φόνοι στο Ρίο, ανάμεσα στα θύματα και 51 αστυνομικοί! Περισσότεροι φόνοι (15%) από πέρυσι στο ίδιο χρονικό διάστημα.

Ο απολογισμός είναι ισοδύναμος με ανεξέλεγκτη δράση. Ο δήμαρχος του Ρίο, Εντουαρντ Παές, τόνισε την προηγούμενη εβδομάδα: «Η κυβέρνηση δεν έκανε ακριβώς όσα έπρεπε για την εγκληματικότητα. Παραμένει, λοιπόν, το κύριο πρόβλημα της πόλης ενόψει Ολυμπιακών Αγώνων».

Με άλλα λόγια, νέοι στο Ρίο, παρούσας της ανεργίας, γενικότερα της φτώχειας, επιβιώνουν, δεκαετίες τώρα, μέσω της εγκληματικής δραστηριότητας. Και τους είναι, πλέον, προσοδοφόρο βίωμα.

Την ίδια έκφραση μοιραστήκαμε με Ελληνες που ζουν εκεί. Χαμογέλασαν με νόημα και μας είπαν «έτσι είναι». Ο επίσημος αντίλογος είναι «έχουν γίνει εκκαθαρίσεις, όλα θα πάνε καλά». Ακούσαμε πως έτσι διαβεβαιώνουν τις τελευταίες μέρες αξιωματούχοι των Ολυμπιακών Αγώνων και κυβερνητικά στελέχη.

Οσο για τον ιό «Ζίκα», μεταδίδεται, λοιπόν, από τσίμπημα κουνουπιού που αναπαράγεται σε μολυσμένα ή στάσιμα νερά... Η παραμονή του ιού σ’ εκείνον που δέχθηκε το αρχικό τσίμπημα (άνθρωπο ή ζώο) είναι αιτία μετάδοσης, μέσω άλλου κουνουπιού, στο επόμενο θύμα που θα δεχθεί τσίμπημα.

Η ανασφάλεια, λοιπόν, πλανάται και η ίδια λαϊκή αλλά και διεθνής ανησυχία καλά κρατεί... Οι ίδιες πληροφορίες αναπαράγονται, κυρίως στις χώρες με τις μεγαλύτερες ολυμπιακές αποστολές.

Να γιατί, λοιπόν, στόχος του περιεχομένου της τελετής έναρξης θα είναι η εκτόνωση του φόβου με αισιόδοξες αναφορές στο μέλλον.

Κεντρική φυσιογνωμία θα είναι η 79χρονη τραγουδίστρια της σάμπα Ελσα Σοάρες, παρουσία που συγκινεί ιδιαίτερα τους Βραζιλιάνους επειδή είναι και η χήρα αρτίστα της μπάλας.

Τέτοιος ήταν o Mανέ Γκαρίντσα, ο επονομαζόμενος «η χαρά του λαού», από την αρχή της δεκαετίας του ’50 ώς τα πρώτα χρόνια του ‘70.

Με την ίδια και άλλες μορφές του τραγουδιού, όπως ο Γκαετάνο Βελόσο, θα συμπράξουν 13 μπάντες κρουστών της δημοτικής αρχής του Ρίο στη μουσική αναπαράσταση του ετήσιου καρναβαλιού-μαγνήτη της πόλης.

Ο ιός «Ζίκα»

Του Παναγιώτη Πετρίκου*

Για τον ιό «Ζίκα» δεν υπάρχει θεραπεία ούτε εμβόλιο. Είναι συμπτωματική η ίαση.

Για τη βιοτεχνολογία είναι δύσκολη η αντιμετώπισή του επειδή, μέχρι πρόσφατα, δεν ήταν επιδημία, άρα δεν υπήρχε αντίστοιχη προσέγγισή του.

Γνωρίζω ότι αυτή την εποχή υπάρχει εξάπλωσή του στη Βραζιλία, στη Νότια και Κεντρική Αμερική και στην Απω Ανατολή.

Είναι ήπια νόσος, 80 στους 100 πάσχοντες δεν έχουν συμπτώματα και κυρίως απειλεί τις έγκυες γυναίκες.

Αν πάσχουν από τον «Ζίκα» όταν γεννήσουν, τα παιδιά θα κληρονομήσουν νευρολογικά προβλήματα.

H επιδημία της εποχής στη Βραζιλία και την Πολυνησία επίσης είναι ικανή να συνεπάγεται νευρολογικά προβλήματα, αλλά θα είναι μικρά τα ποσοστά.

Στη Βραζιλία είναι δικαιολογημένη η ανησυχία! Ηδη υπάρχει μεγάλος αριθμός κρουσμάτων.

Τα ευνοούν εκεί οι πυκνοκατοικημένες περιοχές, ο πληθυσμός που είναι παρθένος στον «Ζίκα», άρα ευάλωτος, η απουσία προληπτικών εντομοκτονιών και η ύπαρξη εκεί του είδους κουνουπιού-φορέα.

Το ίδιο κουνούπι δεν υπάρχει, για παράδειγμα, στην Ελλάδα.

Εκτός των κουνουπιών, η μετάδοση του «Ζίκα» μπορεί να γίνει και με τη σεξουαλική επαφή, άρα όσοι την έχουν τώρα στο Ρίο οφείλουν να χρησιμοποιήσουν προφυλακτικό.