Δήμος κερνάει, Ρέντσι πίνει...

H τήρηση των κανόνων και η διαφάνεια στην ιταλική πολιτική μετατρέπεται σε θέμα με ανεξέλεγκτες, σχεδόν, συνέπειες.

Ολοι ξέρουμε ότι ο δήμαρχος της Ρώμης, Ινιάτσιο Μαρίνο, αναγκάστηκε πρόσφατα σε παραίτηση, επειδή, τυπικά, φέρεται να είχε πληρώσει ιδιωτικά δείπνα ύψους εξακοσίων ευρώ με πιστωτική κάρτα του Δήμου της Αιώνιας Πόλης.

Στην πραγματικότητα υπάρχουν πάμπολλες άλλες αιτίες (από την προοδευτική στάση του Μαρίνο σε θέματα κοινωνικών δικαιωμάτων που ενόχλησε το Βατικανό, μέχρι τον πόλεμο που έκαναν στον δήμαρχο σκοτεινά, μαφιόζικα συμφέροντα), αλλά η επίσημη δικαιολογία που προβλήθηκε ήταν αυτή της χρέωσης των δείπνων στους Ρωμαίους φορολογούμενους.

Μέσα, λοιπόν, στο όλο αυτό κλίμα έντονης επιθυμίας για απόλυτη διαφάνεια, η εφημερίδα «Il Fatto Quotidiano» αποφάσισε να ψάξει να πάρει συνέντευξη από τον εστιάτορα, ο οποίος είχε καταφέρει, απ’ ό,τι φαίνεται, να κερδίσει τις προτιμήσεις και τη συμπάθεια του Ματέο Ρέντσι, όταν ήταν πρόεδρος της Περιφέρειας της Φλωρεντίας και του δήμου της πόλης.

Ο Λίνο Αμαντίνι, ιδιοκτήτης του εστιατορίου «Da Lino», δήλωσε, λοιπόν, ότι ο Ιταλός πρωθυπουργός, όταν ήταν δήμαρχος της πρωτεύουσας της Αναγέννησης (μέχρι τον Φεβρουάριο του 2009), πήγαινε πολύ συχνά στο εστιατόριό του, με «πάρα πολύ κόσμο».

Αμέτρητα γεύματα εργασίας, αλλά και δείπνα, για τα οποία «στη συνέχεια στέλναμε τον λογαριασμό στον δήμο», δήλωσε ο Φλωρεντινός εστιάτορας.

Δεν έδωσε περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά οι οικονομικοί εισαγγελείς της Τοσκάνης αποφάσισαν να ξεκινήσουν προκαταρκτική έρευνα, για να καταλάβουν ποιοι ήταν, ακριβώς, οι φιλοξενούμενοι του Ρέντσι, και, κυρίως, ποιος πλήρωνε.

Ο Ιταλός πρωθυπουργός δήλωσε ότι δεν υπάρχει τίποτα, απολύτως, για το οποίο να μπορεί κάποιος να τον κατηγορήσει και πως είναι βέβαιος ότι θα λάμψει η αλήθεια.

Η υπόθεση είναι λεπτή, και κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει τον Ρέντσι για οικονομική κακοδιαχείριση, αν δεν υπάρξουν σχετικές αποφάσεις ή διαπιστώσεις της Δικαιοσύνης.

Ο εστιάτορας, μάλιστα, δήλωσε στη συνέχεια ότι παρερμηνεύθηκε. Υπάρχουν, όμως, και κάποιες άλλες διαστάσεις, στο όλο θέμα: πέρα από το αν τα γεύματα και τα δείπνα ήταν επαγγελματικού ή όχι χαρακτήρα, υπάρχει και το ζήτημα του συνόλου των εξόδων.

Η «Il Fatto Quotidiano» γράφει ότι από το 2004 μέχρι το 2009, όταν ήταν πρόεδρος της Περιφέρειας της Φλωρεντίας, ο Ματέο Ρέντσι φέρεται να ξόδεψε 600.000 ευρώ σε γεύματα και δείπνα θεσμικού χαρακτήρα.

Ο ιδιοκτήτης του «Da Lino» δήλωσε ότι από τότε που ο Ματέο έγινε πρωθυπουργός, έχει μειωθεί αισθητά ο τζίρος του μαγαζιού του και αποκάλυψε ότι προς την τιμήν του δεν είχε διστάσει να «βαφτίσει» μια από τις αίθουσες του εστιατορίου «Sala Renzi» («αίθουσα Ρέντσι»).

Προσθέτοντας, μάλιστα, στον τιμοκατάλογο, και το αγαπημένο έδεσμα του πρώην δημάρχου: σολομό με πεπόνι.

Δεν υπάρχει, έως τώρα, καμία κατηγορία κακοδιαχείρισης του δημόσιου χρήματος. Αλλά οι σχετικές αποδείξεις της περιόδου από το 2009 μέχρι το 2014, προσθέτει η «Il Fatto», δεν έχουν αναρτηθεί στον ιστότοπο του δήμου, ούτε και έχουν δημοσιοποιηθεί με κάποιο άλλο τρόπο.

Το ερώτημα είναι: Πέρα από το τι ορίζει το γράμμα και το πνεύμα του νόμου, πρέπει να υπάρχει ένα μέτρο στη χρήση των δημοσίων χρημάτων; Και, σε περίοδο οικονομικής κρίσης και μιας εξαιρετικά δύσκολης καθημερινότητας, μήπως τα γεύματα και τα πλούσια δείπνα θα ήταν καλό να αντικατασταθούν με έναν απλό καφέ;

Είναι σαφές, δε, ότι δεν μπορεί να ισχύουν άλλα μέτρα και σταθμά για τον πρώην δήμαρχο της Ρώμης και άλλα για τον νυν πρωθυπουργό.

Δεκάδες Ιταλοί σχολιαστές υπογράμμισαν, τις ημέρες αυτές, ότι στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι πολιτικοί παραιτούνται και για μία και μοναδική οικονομική ατασθαλία, αν όχι και για παράπτωμα.

Δεκτόν. Φτάνει να καταλάβουμε αν θέλουμε να ασπασθούμε οριστικά και ειλικρινώς το μοντέλο αυτό και στην Ευρώπη.

Για να ξεφύγουμε από τον κίνδυνο να το χρησιμοποιούμε μόνον κατά βούληση, ανάλογα με την ισχύ και το προφίλ του κάθε πρωταγωνιστή των (υποτιθέμενων) γαστρονομικών σκανδάλων.