Ξαναζεσταμένη συνωμοσιολογία

Δεκατρία χρόνια μετά τα Δεκεμβριανά του 2008, ο κυρίαρχος συντηρητικός λόγος εξορκίζει συνήθως τη νεανική εκείνη έκρηξη με δυο τρόπους: μια εύλογη παρεξήγηση και μια φαιδρή συνωμοσιολογία.

● Η πρώτη, αντιμετωπίζει τον Δεκέμβρη σαν το φυτώριο μιας νέας γενιάς τρομοκρατών, με οργανωτική έκφραση τη «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς» (ΣΠΦ). Στην πραγματικότητα, όμως, η εν λόγω οργάνωση είχε κάνει την -εντυπωσιακή και μαζικότατη- παρθενική της εμφάνιση δέκα ολόκληρους μήνες πριν από τον φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Επαμεινώνδα Κορκονέα, με έντεκα ταυτόχρονες επιθέσεις σε διάφορα σημεία του λεκανοπεδίου (Χαλάνδρι, Αιγάλεω, Κεραμεικός, Αργυρούπολη κ.λπ.) και τη Θεσσαλονίκη, τα μεσάνυχτα της 20-21 Ιανουαρίου 2008.

● Η συνωμοσιολογία, πάλι, σύμφωνα με την οποία ο Δεκέμβρης πυροδοτήθηκε από τις αμερικανικές υπηρεσίες σαν «τιμωρία» της κυβέρνησης του μικρού Καραμανλή για τα οικονομικά ανοίγματά της προς τη Ρωσία, επινοήθηκε στη διάρκεια των γεγονότων από μερίδα των τότε φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ (με προεξάρχουσα την «Αυριανή» και τα ιστολόγια του ευρύτερου ακροδεξιού «εθνικού χώρου»). Εξακολουθεί δε να υποστηρίζεται μέχρι σήμερα από τον ημιεπίσημο βιογράφο του Κωστάκη, ηγετικό στέλεχος σήμερα του δημοσιογραφικού συγκροτήματος Φιλιππάκη (διευθυντή της «Εστίας» και βασικό αρθρογράφο της «Δημοκρατίας») Μανόλη Κοττάκη. Με το αστείο αυτό ζήτημα έχουμε ασχοληθεί στο παρελθόν και δεν θα υπήρχε κανείς λόγος να επανέλθουμε, αν η εν λόγω θεωρία δεν ξαναδιατυπωνόταν σ’ ένα νέο ευφάνταστο βιβλίο του ίδιου συγγραφέα που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λιβάνη –και, ελέω copy paste και συναδελφικής αλληλεγγύης, διαφημίστηκε ακόμη κι από σοβαρούς ιστότοπους όπως το tvxs.gr του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Στέλιου Κούλογλου.

Αποκυήματα φαντασίας και υπαρκτές συνωμοσίες

Το βιβλίο του Κοττάκη τιτλοφορείται παραπλανητικά «Οι απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή» (με επεξηγηματικό υπότιτλο «Η αθέατη συγκλονιστική διακυβέρνηση, από τις υποκλοπές στη διπλωματία των αγωγών, το Βατοπέδι και τον Δεκέμβρη του 2008»), δεν περιέχει όμως τον παραμικρό «φάκελο» του πρώην πρωθυπουργού, πόσο μάλλον «απόρρητο». Πρόκειται, απλά, για μια φανταχτερότερη ανακύκλωση των συνωμοτικών θεωριών που συναντάμε και στην ημιεπίσημη βιογραφία του που φιλοτέχνησε ο ίδιος συγγραφέας («Καραμανλής off the record», Αθήνα 2011), δίχως όμως τις πικάντικες πληροφορίες της για τη συλλογιστική και τη μεθοδολογία με τις οποίες μας κυβέρνησε ο βιογραφούμενος.

Εκτός από δημοσιεύματα του «Crash» και παρεμφερών ΜΜΕ εγνωσμένης εγκυρότητας, ως βασική πηγή των «Απορρήτων φακέλων» του, ο Κοττάκης χρησιμοποιεί κυρίως την ευφάνταστη δικογραφία που στήθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 2010 σχετικά με την υποτιθέμενη υπερατλαντική απόπειρα υπονόμευσης του Καραμανλή, για να καταρρεύσει εξευτελιστικά καθ’ οδόν.

Σπονδυλική στήλη της όλης μυθοπλασίας συνιστούσε, ως γνωστόν, το περίφημο «Σχέδιο Πυθία», που απέβλεπε -υποτίθεται- στην εξόντωση του μικροεθνάρχη. Απόρρητο αμερικανικό σχέδιο, του οποίου μάθαμε ακόμη και την κωδική ονομασία, με μοναδική πηγή δυο οφθαλμοφανώς αναξιόπιστα δελτία της ΕΥΠ, βασισμένα στις «πληροφορίες» που πάσαρε κάποιος εγχώριος... χρηματιστής, ισχυριζόμενος ότι του τις έδιναν ανεπισήμως πράκτορες της ρωσικής μυστικής υπηρεσίας (FSB).

Οπως έχουμε από καιρό αναλύσει («Εφ.Συν.», 10/8/2013), το μόνο που πιστοποιούν επί της ουσίας αυτά τα «τεκμήρια», αν τα πάρουμε στα σοβαρά, είναι η παρακολούθηση του Ελληνα πρωθυπουργού από Ρώσους πράκτορες (για το καλό του, εννοείται). Η ίδια η ΕΥΠ κράτησε πάντως εξαρχής πισινή, επισημαίνοντας πως «η αξιοπιστία της συγκεκριμένης πηγής δεν δύναται επί του παρόντος να ελεγχθεί» (5/2/2009) και διευκρινίζοντας κατόπιν εγγράφως ότι «ουδέν στοιχείο προέκυψε προς την κατεύθυνση έστω και μέρους των παρασχεθεισών πληροφοριών», με αποτέλεσμα να «εκτιμάται ότι επιχειρήθηκε η παραπληροφόρηση των Κρατικών Αρχών της χώρας μας με στόχο την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων σκοπιμοτήτων» (17/3/2009).

Η τελική αυτή υπηρεσιακή αποτίμηση κρύφτηκε ωστόσο επιμελώς από κοινό και ανακριτές, για να ενσωματωθεί στη δικογραφία μόλις την άνοιξη του 2019, λίγο πριν από την περιώνυμη δίκη. Ακολούθησε τότε περίλαμπρο ξεφώνημα του όλου σεναρίου, ακόμη κι από ΜΜΕ άκρως φιλικά προς τη Ν.Δ. Ο Κοττάκης, αντίθετα, καταγγέλλει την ενσωμάτωση του αποκαλυπτικού αυτού εγγράφου στη δικογραφία σαν «παρέμβαση της ΕΥΠ υπέρ αλλοδαπού πράκτορος» (σ.316), παρόλο που κανείς τέτοιος δεν διωκόταν για την απόπειρα-φάντασμα, που είχε μπει στο αρχείο ήδη από το 2017!

Διαφορετικής τάξης ζήτημα ήταν το υπαρκτό σκάνδαλο της μαζικής παρακολούθησης κινητών τηλεφώνων το 2004-2005, που επιστρατεύεται από τον συγγραφέα σαν συμπληρωματικός πυλώνας του όλου σεναρίου· η ανακάλυψη μάλιστα των υποκλοπών συνδέθηκε με τη δολοφονία (επισήμως: «αυτοκτονία») του τεχνικού στελέχους της Vodaphone, Κώστα Τσαλικίδη (9/3/2005).

Ο Κοττάκης επαναλαμβάνει όμως αμάσητη την επίσημη προπαγάνδα της κυβέρνησης Καραμανλή, σύμφωνα με την οποία ο μηχανισμός των υποκλοπών είχε στηθεί από τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ με στόχο τον ίδιο τον τότε πρωθυπουργό, τρία ολόκληρα χρόνια πριν τα ανοίγματά του στη Ρωσία. Για να συντηρήσει αυτόν τον μύθο, πετσοκόβει μάλιστα αγρίως (σ.110-4) ένα αποκαλυπτικό σχετικό ρεπορτάζ του theintercept.com και της «Καθημερινής» (29/9/2015), αποσιωπώντας όσα αναφέρονται εκεί για τη συμμετοχή των ελληνικών υπηρεσιών ασφαλείας στο στήσιμο του επίμαχου λογισμικού εν όψει της Ολυμπιάδας, αλλά και για την εκ μέρους τους τροφοδότηση της υπερατλαντικής NSA με τα τηλέφωνα των εγχώριων «τρομοκρατικών δικτύων» (οτιδήποτε σημαίνει αυτό) που μπήκαν σε παρακολούθηση!

Παρουσιάζοντας τον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης Γιώργου Βουλγαράκη σαν κατεξοχήν «θύμα» της υπόθεσης, και μάλιστα στον ίδιο βαθμό με τον δολοφονημένο Τσαλικίδη (σ.116), ο συγγραφέας «ξεχνά» έτσι πολλά και κρίσιμα. Την αποκαλυπτική λ.χ. ομολογία του υπουργού κατά την εγκατάσταση του νέου διοικητή της ΕΥΠ (22/11/2004), ότι στις παραμονές της Ολυμπιάδας ο ίδιος πήρε αποφάσεις με τις οποίες «δεσμευόταν όχι μόνο το Υπουργείο ή η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών, αλλά ουσιαστικά η ίδια η χώρα, η θέση της χώρας» –γνώστες των οποίων, κατά παράβαση του άρθρου 28§3 του Συντάγματος (που απαιτεί αυξημένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας), ήταν μονάχα αυτός, ο διοικητής της ΕΥΠ κι ο πρωθυπουργός. Ομολογία που αλιεύσαμε από τον επίσημο ιστότοπο της ΕΥΠ κι είχαμε αποκαλύψει στον «Ιό» (29/1/2006), τέσσερις ακριβώς μέρες προτού ο κ. Βουλγαράκης κι οι συνάδελφοί του ανακοινώσουν πανηγυρικά, με ειδική συνέντευξη τύπου, τον εντοπισμό των υποκλοπών 11 ολόκληρους μήνες νωρίτερα.

Για τον ίδιο λόγο, ο κ. Κοττάκης (κάνει πως) αγνοεί το ιστορικό της εγκατάστασης του παράνομου λογισμικού των υποκλοπών βάσει συνεννόησης των κυβερνήσεων Μπους και Καραμανλή, όπως το ανασυστήσαμε -με πηγή επίσημες ανακοινώσεις και δημοσιεύματα της επίμαχης περιόδου- σε αλλεπάλληλα ρεπορτάζ του «Ιού» το 2006-2007. Και, φυσικά, αποσιωπά πλήρως το αίτημα που υπέβαλε εκείνη την εποχή ο διάδοχος του Βουλγαράκη, Βύρων Πολύδωρας, προς τον συντονιστή αντιτρομοκρατικής πολιτικής της κυβέρνησης Μπους, πρέσβη Χένρι Κράμπτον, κατά τη συνάντησή τους στις 12/12/2006 στην Αθήνα (δέκα ολόκληρους μήνες μετά τη δημόσια «καταγγελία» των παρακολουθήσεων από την κυβέρνηση): να οργανώσουν οι ΗΠΑ ειδική «μυστική» επιχείρηση για να εξουδετερώσουν τους αριστερούς δημοσιογράφους που εξέθεταν την αντιτρομοκρατική συνεργασία των δυο κυβερνήσεων.

Οπως διαβάζουμε στη σχετική έκθεση του πρέσβη Ράις που έχει διαρρεύσει από το 2010 στα Wikileaks (21/2/2006, Νο.3231), «ο Πολύδωρας τόνισε επανειλημμένα ότι τα Ελληνικα ΜΜΕ είναι έντονα αντιαμερικανικά και δεν παίρνουν σκληρή στάση στο ζήτημα της τρομοκρατίας, καταφερόμενος ενάντια στους “αριστερούς” του Τύπου και εισηγούμενος “μυστική επέμβαση” [clandestine intervention] των ΗΠΑ». Ευτυχώς για τα υποψήφια θύματα, ο συνομιλητής του, μολονότι πρώην υπαρχηγός του Τμήματος Μυστικών Επιχειρήσεων της CIA, αποδείχτηκε λιγότερο αιμοχαρής: «Ο πρέσβης Κράμπτον», συνεχίζει η έκθεση, «τόνισε τη σημασία απονομιμοποίησης της βίας και οικοδόμησης κοινωνίας των πολιτών»· την ίδια ημέρα, συμμετείχε δε σε «εκδήλωση δημόσιας διπλωματίας [public diplomacy event] στην πρεσβευτική κατοικία, απευθυνόμενη σε ελληνικά θινκ τανκ και δημοσιογράφους. [...] Η κάλυψη του Τύπου στις 13/12 ήταν ορθή κι εμπεριστατωμένη». Ζήσαμε έτσι όλοι καλά –κι αυτοί καλύτερα, με τον βιογράφο του τότε πρωθυπουργού να μας εξιστορεί τώρα τον αντιαμερικάνικο πατριωτισμό των κυβερνήσεων του ινδάλματός του...

Για το επίπεδο ανάλυσης και τεκμηρίωσης που χαρακτηρίζει απ’ άκρου εις άκρον το βιβλίο, εξαιρετικά εύγλωττες είναι επίσης οι προσπάθειες να ενταχθούν στο ίδιο αμερικανικό σχέδιο (και) οι πολύνεκρες καταστροφικές πυρκαγιές του 2007 στην Πάρνηθα και την Πελοπόννησο. Σύμφωνα με τον κ. Κοττάκη, «λέγεται ότι η ΕΥΠ υπέβαλε αίτημα» στην «υπηρεσία πληροφοριών μεγάλης χώρας και δύναμης» για την παροχή «δορυφορικών απεικονίσεων» των πυρκαγιών, που «ίσως να οδηγούσαν σε αξιοποιήσιμα ευρήματα», αλλά η αποδέκτρια αρνήθηκε εύσχημα. Ο συγγραφέας προσθέτει, μάλιστα, ότι «συγκεκριμένη αναφορά έκανε στο θέμα κατά τη διάρκεια της έρευνας για την “Πυθία” ο μάρτυρας Κωνσταντίνος Αγγελάκης», στέλεχος τότε της ΕΥΠ με κομβικό ρόλο στο στήσιμο των σχετικών σεναρίων. Ποια ήταν αυτή η «συγκεκριμένη» κατάθεση;

Απολαύστε την, όπως ακριβώς παρατίθεται στο βιβλίο: «Δεν μπορώ να μη λάβω υπόψη μου γεγονότα όπως οι φονικές και καταστροφικές πυρκαγιές του Ιουνίου και του Αυγούστου 2007, που δεν μπορεί να έγιναν χωρίς καλά οργανωμένο σχέδιο και που, όπως φημολογείται, οι Αμερικανοί αρνήθηκαν να παράσχουν βοήθεια μέσω των δορυφόρων τους με γελοία επιχειρήματα» (σ.280-1). «Λέγεται», «ίσως», «δεν μπορεί», «φημολογείται»... Αδιάσειστα, όντως, στοιχεία!

Ο Δεκέμβρης του... Ουτσεκά

Η ίδια ακριβώς μεθοδολογία θαυματουργεί και στις αναφορές στο Δεκέμβρη. Κάτω από τον κατηγορηματικό τίτλο «“Εξέγερση” τύπου Ουκρανίας», ο βιογράφος του ελάσσονος Καραμανλή δίνει κυριολεκτικά ρέστα (σ.277):

«Ποιοι ακριβώς πετούσαν τις πέτρες και τις μολότοφ παραμένει μέχρι και σήμερα άγνωστο. Γράφτηκε στο διαδίκτυο ότι εισήλθε λάθρα στη Θεσσαλονίκη ο ηγέτης του UCK στο Κοσσυφοπέδιο Χασίμ Θάτσι και συντόνισε τη μεταφορά των “εξεγερμένων” σε διάφορες πόλεις της επικράτειας. Γράφτηκε πως κύκλοι του Χένρι Κίσινγκερ στις ΗΠΑ υποστήριζαν ότι η η CIA είχε οργανώσει ειδική ομάδα από Κοσοβάρους με σκοπό να προκαλέσουν βανδαλισμους σε ελληνικές πόλεις. Γράφτηκε ότι το Σαββατοκύριακο που έγινε γνωστός ο θάνατος Γρηγορόπουλου σημειώθηκε μια ασυνήθιστη αύξηση εισόδου στα βόρεια σύνορά μας. Γράφτηκε ότι από τα υπόγεια του Πολυτεχνείου Αθηνών ακούγονταν διάλογοι στην ιταλική γλώσσα. Αναφέρθηκε ότι σε πολλούς δρόμους της Αθήνας βρέθηκαν ξαφνικά πολλές θαλασσινές πέτρες» (σ.277).

Μη βιαστείτε ν’ αποφανθείτε ότι άνθρακες ο θησαυρός: πως οι συγκρουόμενοι με τα ΜΑΤ στους δρόμους της Αθήνας (και οι επιτιθέμενοι σε τράπεζες και βιτρίνες) είχαν ορατότατη ταυτότητα, για όποιον παρακολουθούσε τα γεγονότα από κοντά κι όχι από την TV ή τα έγκατα του Μαξίμου· ότι πληροφορίες του τύπου «γράφτηκε στο διαδίκτυο» (χωρίς να προσδιορίζεται πού ακριβώς κι από ποιόν, για να μπορεί να ελεγχθεί), «γράφτηκε» γενικώς, «αναφέρθηκε» αορίστως κ.ο.κ. είναι καταφανώς για τα σκουπίδια· πως η αναφορά, τέλος, σε ισχυρισμούς «κύκλων του Χένρι Κίσινγκερ» (γενικώς), αν δεν συνοδεύεται από συγκεκριμένα στοιχεία, ισοδυναμεί απλώς με μετενσάρκωση της παμπάλαιης «εβραϊκής συνωμοσίας».

Στην αμέσως επόμενη παράγραφο, ο συγγραφέας φροντίζει να ξεφτιλίσει προληπτικά κάθε έννοια έρευνας:

«Είναι μάλλον μάταιο να αναζητά κανείς ταυτότητες και δράστες σε εξεγέρσεις τύπου Ουκρανίας ή σε Δεκεμβριανά τύπου Ελλάδας. Μεταξύ αυτού που δίδει την εντολή σε τέτοιες περιπτώσεις και του ανώνυμου πλήθους μεσολαβούν τόσοι ώστε είναι αδύνατον να διεισδύσει κανείς στην αλυσίδα και να εντοπίσει τον ηθικό αυτουργό. Το αυτό άλλωστε διεφάνη μέσα από την προσεκτική ανάγνωση της δικογραφίας για τις υποκλοπές» (σ.277).

Αφού είναι μάταιο να ψάχνουμε για αποδείξεις, εξίσου μάταιο είναι προφανώς ν’ αναζητούμε διαφορές μεταξύ δημοσιογραφίας και μυθιστορίας. Χρειάζεται, άλλωστε, μπόλικη φαντασία για να εξομοιώσει κανείς ένα ολιγομελές συντεταγμένο εγχείρημα πολιτικών στελεχών και μυστικών υπηρεσιών, όπως οι υποκλοπές, με μια μαζική εξέγερση χιλιάδων ανθρώπων, στο ξέσπασμα της οποίας συμβάλλουν μύριοι όσοι παράγοντες. Ασε που, στην Ουκρανία, η οργάνωση που ανέτρεψε το 2014 το εκεί φιλορωσικό καθεστώς είχε -κι εκείνη- όνομα και ταυτότητα: «Δεξιός Τομέας».

Λογοκρίνοντας τον πρέσβη

Δίπλα στα «γράφτηκε» και τα «λέγεται» ο κ. Κοττάκης επικαλείται όμως και μια πραγματική πηγή: δύο διπλωματικές εκθέσεις της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα που διέρρευσαν το 2010 -μαζί με χιλιάδες άλλες- στο Wikileaks. Ο καλός δημοσιογράφος φροντίζει ωστόσο να τις πετσοκόψει δεόντως, για να τις παρερμηνεύσει κατόπιν κατά το δοκούν.

Η πρώτη συντάχθηκε στις 22/8/2008 από το νούμερο 2 της πρεσβείας των ΗΠΑ κι αφορά την αμερικανική διαχείριση των ελληνορωσικών σχέσεων κατά την τότε ένοπλη σύρραξη Ρωσίας-Γεωργίας. Προσπαθώντας να εμφανίσει την κυβέρνηση Καραμανλή -πλην Ντόρας- αντιμέτωπη με την πολιτική της Ουάσινγκτον, ο Κοττάκης λογοκρίνει μεταξύ άλλων τα αποσπάσματά της που πιστοποιούν την πλήρη συμπόρευση με τις ΗΠΑ του Αντώνη Σαμαρά («φερόμενου ως έμπιστου του Καραμανλή», κατά την έκθεση) και του αρχηγού ΓΕΕΘΑ στρατηγού Γράψα (που υποσχέθηκε μάλιστα στις ΗΠΑ «ελληνική βοήθεια με τη μορφή ενόπλων δυνάμεων», παροτρύνοντας τους Αμερικανούς συνομιλητές του να κλιμακώσουν την κόντρα με τη Μόσχα!).

Ακόμη σοβαρότερα είναι τα πράγματα με τη δεύτερη έκθεση, που συντάχθηκε από τον Αμερικανό πρέσβη Ντάνιελ Σπέκχαρντ στις 18/12/2008, κατά την ύστερη φάση της νεανικής εξέγερσης. Ολόκληρο το άκρως διαφωτιστικό αυτό έγγραφο έχει δημοσιευτεί στο ειδικό ένθετο για τα γεγονότα που επιμελήθηκε ο γράφων και διένειμε η «Εφ.Συν.» πριν από τρία χρόνια («Ο Δεκέμβρης της οργής», 8/12/2018, σ.54-57).

Οπως σημειώναμε εκεί, το περιεχόμενό του παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, ακριβώς επειδή τινάζει στον αέρα όλη τη σχετική καραμανλική παραφιλολογία. Αντί να επιχαίρει για το στραπατσάρισμα του Ελληνα πρωθυπουργού, όπως θα περίμενε κανείς με βάση τα σενάρια των Κοττάκηδων, ο εκπρόσωπος της υπερδύναμης εκφράζει απεναντίας την ανησυχία του, ότι το στρίμωγμα του Καραμανλή θα περιορίσει τις δυνατότητές του για αντιδημοφιλείς «τολμηρές» επιλογές στο Κυπριακό, το Μακεδονικό, αλλά και σε ζητήματα εσωτερικής πολιτικής που ενδιέφεραν την Ουάσινγκτον.

Ο κ. Κοττάκης δημοσιεύει κι εδώ μικρό μόνο μέρος του εγγράφου, προσδίδοντάς του με χειρουργικές τομές αρκετά διαφορετικό νόημα. Ισχυρίζεται λ.χ. πως ο πρέσβης «δεν κρύβει την ικανοποίησή του για το γεγονός ότι εξαιτίας των ταραχών αποδυναμώνεται η ισχύς του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης σε θέματα εξωτερικής πολιτικής» (σ.262). Στην πραγματικότητα, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: η «ισχύς» αυτή, κατά τον Αμερικανό διπλωμάτη, δεν αφορούσε κάποια φανταστική αντίσταση του Καραμανλή στις ΗΠΑ, αλλά τη δυνατότητά του να ικανοποιεί αιτήματα της Ουάσινγκτον αντίθετα προς το λαϊκό αίσθημα!

Οταν ο Σπέκχαρντ γράφει πάλι (σε μετάφραση Κοττάκη) ότι, μετά την εξέγερση, «η κυβερνητική γραφειοκρατία, ανέκαθεν προσεκτική, θα είναι ακόμη πιο επιφυλακτική μπροστά στην πολιτική αβεβαιότητα, κάνοντας δύσκολη την αντιμετώπιση άλλων θεμάτων στην ατζέντα μας», ο διευθυντής της «Εστίας» φροντίζει ν’ απαλείψει τη συνέχεια της φράσης, αποσιωπώντας ότι αυτή η (αμερικανική) ατζέντα αφορούσε «τα εμπορικά, τα εκπαιδευτικά, τα ζητήματα ασφαλείας και τα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Πώς θα μπορούσε ένας εθνικόφρων ΔΑΠίτης να πληροφορήσει το κοινό του ότι η σύσταση ιδιωτικών ΑΕΙ, ανταγωνιστικών προς τα δημόσια, αποτελεί εδώ και χρόνια τον Νο 2 επίσημο στόχο της αμερικανικής πολιτικής στη χώρα μας, αμέσως μετά (αν όχι σε ίση μοίρα με) την ανάσχεση της ρωσικής και κινεζικής επιρροής;