7,4 Mbps, να τ’ αφήσω;

«Μόνο οι τηλεπικοινωνίες πάνε καλά», μου ψιθύρισε συνωμοτικά συνάδελφος του οικονομικού ρεπορτάζ πριν από μερικές μέρες. Το διάβασα και πρόσφατα στη σελίδα του ΣΕΠΕ (Σύνδεσμος Επιχειρήσεων Πληροφορικής και Επικοινωνιών Ελλάδας): η πορεία των ευρυζωνικών συνδέσεων στην ελληνική αγορά είναι ανοδική.

Με λίγα λόγια, παρά την οικονομική κρίση, η αγορά των τηλεπικοινωνιών είναι ένας κλάδος σε ανάπτυξη. Μόλις προχθές, επίσης, διάβαζα για την εξέλιξη της υλοποίησης ενός έργου ανάπτυξης ευρυζωνικών υποδομών στις απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας συνολικού προϋπολογισμού 161.077.032 €, το οποίο χρηματοδοτείται από πόρους του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Ψηφιακή Σύγκλιση».

Το έργο φιλοδοξεί να μειώσει το «ευρυζωνικό χάσμα» μεταξύ των μειονεκτικών περιοχών της Ελλάδας οι οποίες χαρακτηρίζονται ως λευκές αγροτικές περιοχές και των περιοχών της υπόλοιπης χώρας όπου ήδη προσφέρονται ευρυζωνικές υπηρεσίες. Δηλαδή γρήγορη σύνδεση στο διαδίκτυο στους κατοίκους 5.493 αγροτικών και νησιωτικών περιοχών, όπου μέχρι σήμερα δεν υπήρχε οικονομικό ενδιαφέρον για επένδυση από τους παρόχους τηλεπικοινωνιακών υπηρεσιών, στερώντας έτσι από τους κατοίκους τους τη δυνατότητα πρόσβασης στο διαδίκτυο.

Από μπλα μπλα, το έργο δεν πάσχει: «ανάπτυξη μιας ισχυρής και ανθεκτικής στον χρόνο δικτυακής υποδομής που θα μπορεί να υποστηρίξει τους μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους διείσδυσης, σύμφωνα με την Ψηφιακή Ατζέντα 2020, (…) ενθάρρυνση του ανταγωνισμού, αποτροπή οποιουδήποτε μεμονωμένου παρόχου από το να αποκτήσει ειδικά πλεονεκτήματα έναντι των υπολοίπων, καθώς και επαρκής κρατικός έλεγχος των αρχών λειτουργίας του δικτύου».

Και το καλύτερο: «Η δημιουργία ενός τέτοιου δικτύου ουσιαστικά συμβάλλει στην οικονομική ανάπτυξη των συνήθως υποβαθμισμένων αυτών περιοχών και στη μείωση του φαινομένου της αστυφιλίας, καθώς και στην παροχή ίσων ευκαιριών όσον αφορά την πρόσβαση σε ηλεκτρονικές, δημόσιες και μη, υπηρεσίες, υπηρεσίες τηλεϊατρικής, e-learning και γενικότερα πρόσβαση σε ψηφιακό περιεχόμενο για το οποίο απαιτούνται υψηλές ταχύτητες πρόσβασης».

Διαβάζοντας την είδηση, θυμήθηκα τότε, στις αρχές της κατασκευής των ευρυζωνικών δικτύων, που ένας υπάλληλος μιας εταιρείας που δεν υπάρχει πια μου είχε πει εμπιστευτικά πως δεν πρόκειται να επεκταθούν πέραν των δύο μεγάλων ελληνικών πόλεων. «Δεν συμφέρει», είχε πει κατά λέξη. Την ίδια στιγμή, ταξιτζής μού έλεγε τον πόνο του, ότι δεν είχε δηλαδή καν σύνδεση PSTN στο σπίτι… Μιλάμε για δέκα χρόνια πριν, όχι για εκατό, για να συνεννοούμαστε.

Αρα το έργο, καλά τα λέει, αλλά όπως έλεγε και η γιαγιά μου «ο λόγος σου με χόρτασε και το ψωμί σου φά’ το». Γιατί στο σπίτι μου ακόμα… περιμένουμε. Περιμένουμε να έχει ξυπνήσει καλά το δίκτυο, να μην έχει πάρει υγρασία, ξηρασία, αέρα ή ό,τι άλλο μπορεί να πάθει ένα δίκτυο. Κυρίως περιμένουμε να μην τα «φτύσει» και περάσουμε κι ένα δεκαήμερο χωρίς (ανεξαρτήτως εταιρείας). Γιατί λιγότερο από έξι χιλιόμετρα από το κέντρο της πρωτεύουσας και 150 μέτρα από κεντρικό οδικό άξονα, το δίκτυο δεν είναι αξιόπιστο. Γιατί οι γραμμές είναι παλιές, γιατί είμαστε πολλοί που τις χρησιμοποιούμε, γιατί δεν έχουμε «εμπορικό ενδιαφέρον ίσως»… Ποιος να ξέρει και πού να βρεις το δίκιο σου;

Την ανάπτυξη εγώ λοιπόν δεν τη βλέπω. Ούτε τις οπτικές ίνες στη γειτονιά μου. Μπορεί να είμαι γκρινιάρα, δεν ξέρω. Αλλά όταν στην Ολλανδία είχαν ταχύτητες 40 πριν από δέκα χρόνια, εγώ γιατί να ζορίζομαι με τα 12 (και αν). «Εως 24» σου λέει και μετά κάνεις το τεστ και σου βγάζει 8 Mbps. Μισό…

…7,4 για την ακρίβεια, μόλις έκανα το τεστ. Α! τι ωραία, μου λέει ότι είμαι στο 21% πάνω από τον μέσο όρο στην Ελλάδα (6,1). Είναι που είμαστε σε καλή μέρα σήμερα.

Να το φάτε το ψωμί σας λοιπόν, χορτάσαμε.