Η μουσική είναι ο πιο γνήσιος τρόπος έκφρασης που διαθέτω ως άνθρωπος

Ο Prins Obi είναι ένας καλλιτέχνης που αναγκάστηκε λόγω της πανδημίας να φτιάξει το νέο του άλμπουμ, το τέταρτο κατά σειρά, εξ ολοκλήρου μόνος του. Τα έκανε όλα ο ίδιος κατά τη διάρκεια των δυο αθηναϊκών lockdown διαρκείας. Εγραψε τα τραγούδια, έκανε την παραγωγή, τα έπαιξε (με την εξαίρεση μερικών special guests) και τα ηχογράφησε μόνος του. Μία one-man-band για το «The Grasshopper Lies Heavy» που κυκλοφορεί από την Inner Ear.

● Πώς είναι να δουλεύεις εντελώς μόνος;

Επειδή ήταν η πρώτη φορά που επιχειρούσα κάτι τέτοιο, ήταν τρομακτικό (ιδίως στην αρχή) και συνάμα απελευθερωτικό... Στο σπίτι μόνος σου, με μοναδική βοήθεια τον εαυτό σου, τον (περιορισμένο) εξοπλισμό σου και τις ιδέες σου. Είχα όμως για έμπνευση τα one-man-band albums των McCartney, Todd Rundgren, Stevie Wonder, καθώς και τη ρήση του Frank Zappa «Limitation is the mother of invention» και είχα οπλιστεί με έξτρα θάρρος και θράσος.

● Ποιο είναι το βασικό πλεονέκτημα σ’ αυτή τη διαδικασία;

Οτι αυτό που κάνεις είναι αυστηρά προσωπικό, διότι όλες οι δημιουργικές αποφάσεις παίρνονται από σένα και οι ιδέες σου ολοκληρώνονται «ανόθευτα» και δίχως να «μολύνονται» από εξωτερικές επιρροές.

● Ποια είναι η μεγαλύτερη παγίδα στην οποία μπορείς να πέσεις στην περίπτωση αυτή;

Μπορείς να την πατήσεις πολύ άσχημα και να αρχίσεις να κάνεις μπούρδες, δίχως να υπάρχει ένας άνθρωπος να σου πει: «Τι βλακείες είναι αυτές, ρε παιδάκι μου;».

● Εσύ πως την απέφυγες την παγίδα;

Ευτυχώς που έχω την κοπέλα μου (είναι και αυτή καλλιτέχνης), που είναι πολύ αυστηρή και αμερόληπτη και εμπιστεύομαι απόλυτα την κρίση και την αισθητική της.

● Διακρίνονται ποιοι είναι οι δίσκοι καραντίνας ή καμουφλάρονται;

Φαντάζομαι ότι ένας δίσκος καραντίνας διέπεται από αισθήματα απομόνωσης, αποξένωσης, θλίψης, αποπροσανατολισμού, φόβου για ένα δυστοπικό μέλλον, αλλά και ανάγκης να υπάρξει τελικά ένα φως στο τούνελ, λέγε με «ελπίδα». Το κατά πόσο αυτά τα στοιχεία καμουφλάρονται ή βγαίνουν ξεκάθαρα προς τα έξω εξαρτάται από τον εκάστοτε καλλιτέχνη/δημιουργό.

● Προσωπικά σου έκανε περισσότερο καλό ή κακό, σε καλλιτεχνικό επίπεδο, η πανδημία;

Μάλλον καλό, διότι από μικρός είχα το απωθημένο να κάνω κάτι εντελώς μόνος μου στον χώρο μου, δίχως να εξαρτώμαι από κανέναν. Και τα lockdown διαρκείας με ανάγκασαν τελικά να το επιχειρήσω. Δεν ήταν εύκολο, δεδομένης και της δύσκολης φύσης της πρωινής μου δουλειάς, γιατί ήθελε αρκετή ασχολία, συγκέντρωση, ακρίβεια και πολυπραγμοσύνη αλλά τελικά νομίζω ότι δεν τα πήγα και άσχημα.

● Η τέχνη έχει θεραπευτική δύναμη;

Για μένα είναι δίκοπο μαχαίρι, ευλογία και κατάρα. Μπορεί να με εξυψώσει στα ουράνια, μπορεί και να με καταβαραθρώσει. Μάλλον αυτό οφείλεται στη φύση του χαρακτήρα μου που είναι ανυπόμονη και αγχωτική.

● Πώς το αντιμετωπίζεις;

Προσπαθώ, όσο περνάει ο καιρός, να το ελέγχω όλο και περισσότερο, αν και για να είμαι ειλικρινής, όλοι οι μουσικοί είμαστε σκλάβοι της μούσας μας, η οποία όταν έρθει δεν θα σε ρωτήσει αν έχεις χρόνο, διάθεση κ.λπ.

● Πότε έρχεται κάποιου είδους καλλιτεχνικό αδιέξοδο, το έχεις σκεφτεί ποτέ;

Η μουσική είναι ο πιο γνήσιος τρόπος έκφρασης που διαθέτω ως άνθρωπος. Οπότε, ώς τώρα, προκύπτει από ανάγκη και ποτέ βεβιασμένα. Οταν δεν θα έχω κάτι να πω, εύχομαι να διαθέτω την αυτογνωσία να σταματήσω και όχι να μετατραπώ σε μια θλιβερή καρικατούρα του παλιού μου εαυτού.

● Φτάνεις ποτέ στο σημείο να λες «ας το κάνουμε να τελειώνουμε»;

Αυτή νομίζω είναι και η μεγαλύτερη μου αδυναμία αλλά και δύναμη ως δημιουργός. Επειδή είμαι ανυπόμονος και θέλω κάποιες φορές άμεσα αποτελέσματα, μπορεί να βιαστώ και να μη δώσω στο τρέχον project τον χρόνο που του αξίζει. Και στο παρελθόν έχω ζορίσει και πιέσει πολλούς συνεργάτες μου κατ’ αυτόν τον τρόπο, όταν εκείνοι προτιμούσαν να πάρουν τον χρόνο τους. Από την άλλη, όλο αυτό ευνοεί πολύ την παραγωγικότητά μου, καθώς όταν θέλω να κάνω κάτι «καβαλάω» την driving force μου και το κάνω, δίχως αναβολές και κωλοβάρεμα.