Οι Mastodon διεκδικούν το θρόνο του heavy rock για το 2017

Ένα σταθερό χαρακτηριστικό των καλλιτεχνών που αφήνουν το αποτύπωμά τους στην εποχή που ζουν, είναι το να αποκτούν τα έργα τους διττή σημασία. Εκείνοι οι λίγοι που η δουλειά τους θα αποτελέσει σημείο αναφοράς για τους ερευνητές του μέλλοντος, βλέπουν το έργο τους να σημαίνει κάτι παραπάνω από ένα μόνο πράγμα. 

Οι Mastodon είναι τέτοια περίπτωση για το heavy rock και η δική μας ευθύνη πέφτει στο να αναγνωρίσουμε στο φετινό τους album τη δισυπόστατη ταυτότητα μεταξύ των γεγονότων, και της σημασίας αυτών. Το «Emperor Of Sand» αποτελείται τόσο από τα υλικά που είναι φτιαγμένο, όσο και από το γιατί αυτά είναι σημαντικά.

Τα δεδομένα είναι εύκολη υπόθεση. Το κουαρτέτο από την Ατλάντα χαράσσει τα τελευταία 15 και πλέον χρόνια μια μοναχική πορεία προς την καλλιτεχνική και εμπορική κορυφή του σκληρού ήχου, από εκείνες που δεν αμφισβητούνται. 

Από τις πρώιμες μέρες του τεχνικού και φρέσκου mathcore του «Remission», έφτασαν στην κατάκτηση του heavy metal κοινού μεσω των καλοζυγισμένων riffs των «Leviathan» και «Blood Mountain» albums. Από εκεί και μετά ο δρόμος ήταν ανοιχτός για όποιον ήταν γενναίος να τολμήσει και οι Mastodon έχουν δείξει πολλάκις ότι το θάρρος δεν είναι κάτι που τους λείπει. 

Το άνοιγμα σε progressive και μακροσκελείς συνθέσεις φάνηκε να τους ταιριάζει και χωρίς κόπο με τα επόμενα δυο albums («Crack The Skye», «The Hunter») πιστοποίησαν την απέχθειά τους προς τα στεγανά κάθε τύπου, καταδεικνύοντας ότι η εξερεύνηση είναι συνοδοιπόρος της τέχνης. 

Το «Once More Round The Sun» του 2014 ήταν εκείνο που άφησε σαφείς υπόνοιες ότι έφτασε η ώρα του πιο cool και rock n roll ύφους, με πιασάρικα ρεφρέν και δομές συμβατές με αυτές των παλιών hit singles. 

Όλη αυτή η προετοιμασία ήρθε να εξαργυρωθεί στο ολοκαίνουριο «Emperor Of Sand». Εδώ, τα κουκιά είναι πιο μετρημένα από ποτέ. Ο Brann Dailor δε θεωρεί προτεραιότητα πλέον να γεμίζει με breaks το κάθε κενό, η προσέγγιση του στα τύμπανα είναι πιο μινιμαλιστική και έχει αναλάβει να τραγουδάει περισσότερο από ποτέ, ο Brent Hinds παίζει μερικά από τα πιο ουσιώδη κιθαριστικά solos της καριέρας του, ο Troy Sanders εναρμονίζει την τραχιά φωνή του με το groovy ήχο του μπάσου του και ο Bill Kelliher έχει αναλάβει να το κρατήσει όλο αυτό κλειδωμένο σε ένα σημείο, με στιβαρά riffs που δε θα ξεχάσουμε ποτέ. 

Οι Mastodon του 2017 βρήκαν την ισορροπία μεταξύ 3 φωνών στα μικρόφωνα, 4 οργάνων, ενός αλληγορικού στιχουργικού concept για τη μάχη με τον καρκίνο, και μιας μακράς μουσικής παράδοσης όπως το rock n roll και τη μετουσίωσαν σε 11 τραγούδια ενός album όπου τίποτα δεν περισσεύει. Τα πάντα εξυπηρετούν το σκοπό τους και τίποτα δεν παραλείπεται για χάρη οτιδήποτε άλλου. 

Εδώ ακριβώς βρίσκεται το απόσταγμα της εμπειρίας που ακούει στο όνομα «Emperor Of Sand». Αν με ρωτήσεις τι με ταλαιπωρεί περισσότερο αυτή τη στιγμή, θα σου απαντήσω ότι είναι η προσπάθεια να ισορροπήσω μεταξύ οικογενειακής ζωής, εργασιακής καθημερινότητας και εξάσκησης του πάθους μου (η, κατά Νίτσε, ανωτέρα των τεχνών Μουσική σε όλες τις πιθανές μορφές της), μέσα στις δεδομένες 24 ώρες της ημέρας, έχοντας υψηλά ποιοτικά standards για το κάθε ένα από αυτά. Για να το πω με 2 λέξεις, δεν προλαβαίνω, και δεν έχω βρει ακόμα τον τρόπο να τα κάνω να λειτουργούν όλα παραγωγικά, μέσα στην ίδια ημέρα. 

Στα δικά μου αυτιά, οι Mastodon είχαν το ίδιο πρόβλημα, που όμως κατάφεραν να λύσουν. Φέτος, η μουσική τους είναι στο σωστό σημείο μεταξύ τεχνικότητας και groove, οι φωνές πατάνε σωστά εκεί που πρέπει χωρίς να υπερβάλλουν και όλα λειτουργούν όπως πρέπει. Μελετημένα και αβίαστα ταυτόχρονα. Δεν είναι κάτι το οποίο ελπίζουμε να πετύχουμε όλοι μας;