Χωρίς εξέδρες, χωρίς ρήτορες

Επιασε να χιονίζει, κάποια στιγμή, το βράδυ της Τετάρτης στο Σύνταγμα. «Γούρι! Γούρι!», φώναξαν κάποιες χαρούμενα. Τι σημασία έχουν οι χιλιάδες –και πόσες ήταν αυτές– που κατέβηκαν στις πλατείες των ελληνικών, αλλά και κάποιων ευρωπαϊκών, πόλεων για μιαν «ανάσα αξιοπρέπειας». Τι σημασία έχουν τα παζάρια: «Ηταν τόσοι…». «Οχι, δεν ήταν τόσοι, ήταν τόσοι…», λιγότεροι ή περισσότεροι. Και βέβαια, είναι εντελώς εκτός πραγματικότητας όσοι υποστηρίζουν πως οι μετέχοντες «πήραν γραμμή»∙ σιγά μην περιμέναμε να γίνουμε παππούδες, για να «πάρουμε γραμμή»∙ να… ξεμωραθούμε, δηλαδή! Τόσα ξέρουν, τόσα λένε.

Απλώς, η έξοδος ή η κάθοδος στις πλατείες, η ανακατάληψη δημόσιων χώρων, ο συγχρωτισμός των ανθρώπων σε μια κοινότητα, αυτού του είδους οι, σπανιότατες, απολαύσεις κοινωνικότητας προκαλούν αισθήματα ευφορίας και χαράς, που επιτείνονται όταν συμβαίνει και να χιονίζει. Τότε ξυπνάει το παιδί μέσα σου. Και τα παιδιά παίζουν. Ετσι γινόταν και έτσι γίνεται πάντα: τα παιδιά παίζουν∙ είτε είναι παιδιά, είτε παιδιά που μεγάλωσαν, αλλά ποτέ δεν ξέχασαν πως κάποτε ήταν παιδιά, που φαντάζονταν και ονειρεύονταν άλλους κόσμους.

Δεν έχει σημασία το «κινούν αίτιον»: το Eurogroup, οι διαπραγματεύσεις, οι τρόικες και τα μνημόνια. Σημασία έχει –και αυτό είναι, πιστεύω, που φέρνει ευφροσύνη και χαρά– πως η έξοδος στις πλατείες, η έξοδος από τον ιδιωτικό χώρο στον δημόσιο και το σμίξιμο με άλλους για κοινό σκοπό –όπως ήταν οι «ανάσες αξιοπρέπειας» της Τετάρτης– δεν είναι ένα γεγονός που παρατηρείς, περιγράφεις ή περιεργάζεσαι («ας πάω κι εγώ, να δω τι γίνεται…»). Είσαι, ο ίδιος, μες στο γεγονός. Είσαι – εσύ – το γεγονός! Χωρίς εξέδρες, φωταψίες, κάμερες, ρήτορες, αστυνομία, φανφάρες, ιαχές, αλαλαγμούς, χειροκροτήματα και βία∙ ελεύθερες προσελεύσεις, ελεύθερων ανθρώπων, που συνομιλούν, σοβαρά είτε αστειευόμενοι, ανησυχούν, αισιοδοξούν, ελπίζουν… με ανοιχτά τα καταστήματα και το μετρό εν λειτουργία. Δεν νομίζω πως υπάρχει ανάλογο προηγούμενο!