Για μια αριστερή κυβέρνηση της Αριστεράς

Ζούμε μια μοναδική συγκυρία. Πρώτη φορά στη μεταπολεμική Ευρώπη υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο να εκλεγεί κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτό από μόνο του αποτελεί τομή για την πορεία των πραγμάτων σε εθνικό και διεθνές πεδίο. Με αυτή την έννοια, ανεξάρτητα από την άποψη που έχει κάποιος για την αξιοπιστία και τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, ουδείς δικαιούται να αδιαφορεί για το ενδεχόμενο σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης.

Η κατάσταση είναι εξαιρετικά δύσκολη. Παρ’ όλους τους μεγάλους και μικρότερους αγώνες των προηγούμενων χρόνων, η μνημονιακή-ολοκληρωτική λαίλαπα δεν αναχαιτίστηκε, για λόγους που δεν μπορούν να αναλυθούν σε αυτό το κείμενο. Ωστόσο, ο συνδυασμός της κυβερνητικής σκληρότητας και των αγώνων ριζοσπαστικοποίησε σε αξιοσημείωτο βαθμό ευρέα κοινωνικά στρώματα και προκάλεσε μεγάλες πολιτικές ανακατατάξεις. Ακόμα κι αν τα προηγούμενα εκφράζονται κυρίως στο εκλογικό πεδίο, τούτο επ’ ουδενί αποτελεί λόγο υποτίμησης αυτής της εξέλιξης.

Η ένταση με την οποία αντιμετωπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ από την εγχώρια Δεξιά και τον διεθνή παράγοντα, αυτό το «εμφυλιοπολεμικό» κλίμα τρομολαγνείας και εκβιασμών, είναι ενδεικτικό του ενδιαφέροντος των «από πάνω» για το ενδεχόμενο σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης. Γιατί το κάνουν, έχουν... κοινοβουλευτικές αυταπάτες ή μήπως γνωρίζουν καλύτερα ότι στην εποχή του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού απαγορεύονται τα ρήγματα γιατί ίσως να προκαλέσουν χάσματα στη σχέση ηγεμονίας που ακόμα διατηρούν με τους «από κάτω»;

Ομως, στ’ αλήθεια, πιστεύουμε ότι μια αριστερή κυβέρνηση μπορεί να πράξει και τα ελάχιστα αν δεν υπάρξει η μέγιστη λαϊκή αυτοοργάνωση και κινητοποίηση; Μπορεί μια τέτοια κυβέρνηση να αντιπαρατεθεί με τα διεθνή και εγχώρια επιτελεία αν εκ των προτέρων δεν έχει δώσει έμπρακτα, απτά μηνύματα ότι είναι με τους «από κάτω»; Σε αυτή την κατεύθυνση, εντελώς ενδεικτικά, παραθέτουμε κάποιες σκέψεις με τη μορφή ερωτημάτων:

• Μας αρκεί το «πακέτο της ΔΕΘ» του ΣΥΡΙΖΑ ή πρέπει να διεκδικήσουμε αμέσως να απαγορευτούν οι μαζικές απολύσεις και γενικά οι απολύσεις στις κερδοφόρες επιχειρήσεις, τα κλειστά και τα εγκαταλειμμένα από τους εργοδότες τους εργοστάσια να αποδοθούν στους εργαζόμενους σε αυτά στο πρότυπο της αυτοδιαχειριζόμενης ΒΙΟΜΕ, να επαναπροσληφθούν αμέσως κατηγορίες εργαζομένων όπως οι σχολικοί φύλακες, οι καθαρίστριες του Δημοσίου, οι συμβασιούχοι του υπουργείου Πολιτισμού, οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων και όσοι-ες βρίσκονται σε διαθεσιμότητα;

• Μας αρκεί η άρση ακραίων αδικιών και η αμφισβήτηση του απεχθούς «ταξικού ρατσισμού» στην υγεία και την εκπαίδευση ή οφείλουμε να οργανώσουμε αμέσως τον αγώνα για ένα «άλλο Δημόσιο», για να συμμετέχουν στη διοίκηση των νοσοκομείων οι εργαζόμενοι και οι χρόνια πάσχοντες, για να ενισχυθεί η υποδομή των νοσοκομείων ώστε να περιοριστεί η –σκόπιμη– μεταφορά υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα, για την αποκατάσταση της στοιχειώδους δημοκρατίας στην εκπαίδευση με αρχή την επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου, την κατάργηση των Συμβουλίων Ιδρύματος και την παύση των προεπιλεγμένων πρυτάνεων, καθώς και την ακύρωση των απολυταρχικών νόμων για την αξιολόγηση δασκάλων και καθηγητών;

• Και, τέλος, επειδή ναι μεν «ο λαός πεινάει», αλλά πρέπει και να ανασάνει, η «οικονομία» δεν πρέπει να εξορίσει τη «δημοκρατία». Θα αγωνιστούμε για να καταργηθούν στο πρώτο τρίμηνο της θητείας της κυβέρνησης της Αριστεράς οι τρομονόμοι, ο κουκουλονόμος και οι φυλακές τύπου Γ, η πολιτική επιστράτευση απεργών και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και προσφύγων, για να σταματήσει η επιχείρηση εξόντωσης των πολιτικών κρατουμένων;

* Μέλη του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα