Βρισκόμαστε μπροστά στη σημαντικότερη μεταπολεμικά εκλογική αναμέτρηση της χώρας. Γιατί απ’ αυτήν πιθανότατα θα κριθούν κρίσιμες εξελίξεις για το μέλλον της Ελλάδας αλλά και της Ευρώπης συνολικά. Και όχι μόνον. Η ευρωζώνη είναι σήμερα ο αδύναμος κρίκος της παγκόσμιας οικονομίας (υπερχρέωση, στασιμότητα, Ουκρανικό, κρίση με Ρωσία, μετανάστευση, ισλαμισμός, φυγόκεντρες πολιτικές τάσεις) και η Ελλάδα είναι η αχίλλειος πτέρνα της Ευρώπης. Και στα δύο αυτά μέτωπα ακολουθείται μία αδιέξοδη οικονομική πολιτική, που στη μεν Ελλάδα πρωτοδοκιμάστηκε φέρνοντας την παραγωγική καταστροφή και την κοινωνική διάλυση, στη δε Ευρώπη εξωθεί στον αποπληθωρισμό και την ύφεση.
Η ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα αποτελεί για μένα τη μεγάλη ελπίδα Ελλήνων και Ευρωπαίων για την αναπτυξιακή αλλαγή της οικονομικής πολιτικής και μπορεί να αναδειχτεί σε καταλύτη για τη μεταβολή της καθεστηκυίας τάξης στην Ευρώπη και την αναστροφή της σημερινής κατρακύλας. Πολλά καταλογίζονται στον ΣΥΡΙΖΑ, και δεν είναι το αντικείμενό μου αυτή τη στιγμή ούτε να τον υπερασπιστώ ούτε να κάνω προβλέψεις. Θέλω να επικεντρωθώ στις αλήθειες που κομίζει ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και καιρό. Αλήθειες που σκιαγραφούν την ετοιμόρροπη Ελλάδα και τη Βαβέλ της Ευρώπης. Αυτές είναι πολλές και ο λόγος που εκφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ συνεπής εξ αρχής.
Πρώτο, η κρίση χρεών –παρά τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας– είναι κοινή ευρωπαϊκή υπόθεση και δεν αντιμετωπίζεται μεμονωμένα κι εμβαλωματικά με βραχυχρόνιο ορίζοντα, ανακυκλώνοντας ληξιπρόθεσμα χρέη και ξηλώνοντας με πολιτικές διαρκούς λιτότητας τον παραγωγικό και κοινωνικό ιστό κάθε οικονομίας. Γιατί έτσι η αδυναμία αποπληρωμής των χρεών οξύνεται από τον φαύλο κύκλο της μειωμένης ζήτησης, αποπληθωρισμού και ύφεσης (παγίδα χρέους).
Δεύτερο, το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, γιατί είναι ανθρωπίνως αδύνατο τα προσεχή 15 χρόνια να πληρωθούν 291 δισ. ευρώ τοκοχρεολυσίων (160% του ΑΕΠ) από μια πρακτικά χρεοκοπημένη οικονομία, ενώ τα πρωτογενή πλεονάσματα και οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης που απαιτούνται είναι αδιανόητα σε συνθήκες μακροχρόνιας διεθνούς οικονομικής στασιμότητας και κρίσης. Χρειάζεται, συνεπώς, ουσιαστική αναδιάρθρωση ή αμοιβαιοποίηση (στην ΕΖ) χρέους, προκειμένου αυτό να καταστεί βιώσιμο μακροχρονίως, αφού μόνον η χρονική επιμήκυνση και η μείωση των επιτοκίων θα προσφέρουν μεν ανακούφιση για ένα διάστημα αλλά δεν θα λύσουν το πρόβλημα.
Τρίτο, καμία δυναμική αντιμετώπιση χρέους δεν μπορεί να συντελεστεί χωρίς οικονομική ανάπτυξη. Ο σχεδιασμός των Μνημονίων που έγινε για την Ελλάδα, εκτός του ότι ήταν κοινωνικά άδικος και ανθρωπιστικά καταστροφικός, υπήρξε και οικονομικά εσφαλμένος κι αδιέξοδος γιατί έζεψε το κάρο πριν από το βόδι, καθώς πρώτα καθόρισε διοικητικά και αυθαίρετα τις ετήσιες πληρωμές τοκοχρεολυσίων και μετά τους ρυθμούς ανάπτυξης και το μέγεθος των πρωτογενών πλεονασμάτων που απαιτούνται ώστε να υπηρετούνται οι πληρωμές των δόσεων. Δηλαδή ο σχεδιασμός βασίστηκε στις επιθυμίες των πιστωτών κι όχι στις πραγματικές δυνατότητες αποπληρωμής της ελληνικής οικονομίας. Εξ ου κι η εξαετής καταβαράθρωσή της.
Τέταρτο, καμία αύξηση της οικονομικής πίτας (ΑΕΠ) δεν συνιστά ανάπτυξη εάν δεν συμμετέχει σ’ αυτήν η ίδια η κοινωνία. Και βασική προϋπόθεση συμμετοχής της κοινωνίας είναι πρωτίστως η αύξηση της απασχόλησης και ακολούθως των εισοδημάτων της μέσα από δημόσιες και ιδιωτικές επενδύσεις. Είναι η αναγκαία εξοικονόμηση πόρων για τη χρηματοδότηση των επενδύσεων αυτών και της συνακόλουθης ανάπτυξης που επιβάλλει τη διαγραφή μέρους του χρέους. Με άλλα λόγια, η εξυπηρέτηση του χρέους προϋποθέτει τη μερική διαγραφή του.
Πέμπτο, οι μεταρρυθμίσεις για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας είναι απαραίτητες, όμως η ουσία τους δεν βρίσκεται στη μείωση του κόστους εργασίας αλλά στην αύξηση της παραγωγικότητας. Αυτό που κομίζει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι π.χ. η διάλυση των εργασιακών σχέσεων και η καθίζηση των μισθών αλλά η αύξησή τους ανάλογα με την αύξηση της παραγωγικότητας. Δεν είναι η περαιτέρω μείωση του μεγέθους του κράτους αλλά η αναδιοργάνωση της λειτουργίας για την αύξηση της αποτελεσματικότητάς του (βλ. διαφάνεια, σύλληψη φοροδιαφυγής). Δεν είναι η αύξηση, αλλά η δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών κ.ο.κ.
Τέλος, όσο η δέσμευση για μεταρρυθμίσεις ισχύει για την Ελλάδα, τόσο περισσότερο είναι αναγκαίο να τηρηθεί στην Ευρώπη συνολικά. Αναφερόμαστε στη δέσμευση για αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και στην ανάγκη κάλυψης του δημοκρατικού ελλείμματος στη θεσμική λειτουργία της Ε.Ε. που οι διεκδικήσεις του ΣΥΡΙΖΑ θα θέσουν ανοιχτά πια επί τάπητος. Γιατί μία μη δημοκρατική (π.χ. γερμανική) Ευρώπη, απλά δεν είναι Ευρώπη.
Είναι αυτές οι αλήθειες του ΣΥΡΙΖΑ.
*Οικονομολόγος PhD New School for Social Research, υποψήφια στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας