«Ετσι έζησα τον Αλέξη Τσίπρα»

Η ομιλία στις Σκουριές

Kατερίνα Ιγγλέζη, πρώην βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ. στη Χαλκιδική

Απρίλης του 2011. Το κίνημα ενάντια στη φαραωνική επέκταση των μεταλλευτικών δραστηριοτήτων στη Χαλκιδική, γνωστό ως «κίνημα των Σκουριών», μόλις έχει αρχίσει να φουντώνει. Ο Αλέξης Τσίπρας, με το διορατικό πολιτικό κριτήριο που τον διακρίνει, διαβλέπει ότι κάτι πολύ μεγάλο ξεκινάει «εκεί πάνω».

Ζητάει λοιπόν από τη Ν.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ Χαλκιδικής να οργανώσει μια επίσκεψή του στην περιοχή. Ο ΣΥΡΙΖΑ τότε ήταν ένα μικρό κόμμα της Αριστεράς του 4,6% και η εκλογική του δύναμη στη Χαλκιδική δεν έφτανε ούτε το 3%. Η αφίσα που προπαγανδίζει την επίσκεψή του γράφει «Αν θέλετε χρυσό, ανοίξτε τις θυρίδες».

Στις 5 του Απρίλη ο Τσίπρας φτάνει στην Αρναία όπου τον περιμένουμε στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που ενεργοποιούμαστε στο κίνημα και τον συνοδεύουμε στην περιοχή των Σκουριών να δει από κοντά τον τόπο που απειλείται με καταστροφή. Κατόπιν συνεχίζουμε για την Ιερισσό όπου θα έκανε ανοιχτή ομιλία στους κατοίκους. Οι γνώσεις του για το θέμα ήταν λίγες και πολύ γενικές.

Στη διαδρομή μού ζήτησε να τον ενημερώσω όσο πιο λεπτομερειακά μπορούσα για όλες τις παραμέτρους του προβλήματος. Με άκουγε με πολλή προσοχή και σημείωνε.

Το απόγευμα στο κατάμεστο από κόσμο Πολιτιστικό Κέντρο της Ιερισσού, που μέχρι τότε ήταν προπύργιο της Ν.Δ., έκανε μια εξαιρετική ομιλία, στοχευμένη σαν να γνώριζε το ζήτημα από παλιά αλλά και εμψυχωτική που μας συγκίνησε και μας έδωσε έναυσμα για τη συνέχεια και το «φούντωμα» του αγώνα μας.

«Δώσε μου τον φίλο μου»

Δημήτρης Λιάκος, οικονομολόγος, πρώην υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ (2016-2019)

Οι αναμνήσεις από τη θητεία μου δίπλα στον Αλέξη Τσίπρα είναι πολλές και ιδιαίτερα έντονες. Πολύωρες διαπραγματεύσεις, προετοιμασία, εσωτερικές συζητήσεις, ένταση, νεύρα αλλά και στιγμές ικανοποίησης και κάποιας σχετικής χαλάρωσης.

Υπάρχουν ωστόσο κάποιες στιγμές που καταλαβαίνεις ότι εκείνος με τον οποίο συνεργάζεσαι δεν σε βλέπει ως έναν απλό σύμβουλο, συνεργάτη αλλά και ως άνθρωπο. Και τότε εκείνα που σκέφτεσαι και αισθάνεσαι περνούν σε μια άλλη διάσταση.

Την ημέρα που είχε την ονομαστική εορτή ο νεαρός του σπιτιού, έχω αποχωρήσει σχετικά πιο νωρίς από το γραφείο. Εφερνα βαριά μέσα μου ότι το 2015 δεν ήμουν εκεί. Κάποια στιγμή χτυπάει το τηλέφωνο. «Δώσε μου τον φίλο μου», λέει γελώντας. Ο νεαρός, μικρός σε ηλικία τότε, όπως ήταν φυσικό μιλάει ντροπαλός. Εγώ, με ένα ανεπαίσθητο χαμόγελο, να σκέφτομαι ότι τελικά το ιδιαίτερο ενός ανθρώπου το χτίζουν τέτοιου είδους συμπεριφορές.

Το «ευχαριστώ»

Ζαχαρούλα Τσιριγώτη, αντιστράτηγος ε.α. της ΕΛ.ΑΣ., υπεύθυνη για τη διαχείριση του προσφυγικού

Ηταν αρχές του Οκτώβρη του 2016, όταν για πρώτη φορά συναντήθηκα με τον τότε πρωθυπουργό της χώρας Αλέξη Τσίπρα, στο πλαίσιο επίσκεψής του στη Λέσβο.

Είχαν προηγηθεί δύο κρίσιμες για την Ελλάδα καταστάσεις σε σχέση με την προσφυγική κρίση, η μία στην Κω και η άλλη στη Μυτιλήνη, όπου είχαν εγκλωβιστεί 7.500 και 32.000 πρόσφυγες αντίστοιχα και η Ελληνική Αστυνομία είχε συμβάλει στον απεγκλωβισμό τους και από τα δύο νησιά.

Ο τότε πρωθυπουργός είχε έναν σύντομο διάλογο μαζί μου και μάλιστα, προς έκπληξή μου, με ευχαρίστησε για τη μεγάλη προσπάθεια που κατέβαλα.

«Θέλω να σε ευχαριστήσω για όσα έχεις κάνει μέχρι τώρα για το μεταναστευτικό και όσα συνεχίζεις να κάνεις» μου είπε χαρακτηριστικά ο Αλέξης Τσίπρας.

Μια συμπεριφορά που δεν ξέχασα ποτέ και αυτό γιατί ήταν ειλικρινής, με αντιμετώπισε με σεβασμό και ευγένεια, με καλοσύνη στο βλέμμα του, με μια θερμή χειραψία, ένα ζεστό χαμόγελο όπου αποκαλύφθηκε μπροστά μου η ευαίσθητη πλευρά του. Κύριε Πρόεδρε, εσείς με εμπνεύσατε και συστρατεύτηκα κοντά σας, με μάθατε να αγωνίζομαι για τις αξίες, την ανθρωπιά και την κοινωνία και σας ευχαριστώ πολύ.

Ζεστός και ανυπόκριτος

Ακρίτας Καϊδατζής, αναπλ. καθηγητής Νομικής ΑΠΘ - πρώην γ.γ. της κυβέρνησης (2018-19)

Τα ηγετικά χαρίσματα ενός πολιτικού δεν εκδηλώνονται μόνο στη δημόσια παρουσία και δράση του, στη δημόσια εικόνα του. Εκδηλώνονται και πίσω από κλειστές πόρτες, όταν η πολιτική και η εξουσία ασκούνται μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Εκεί ίσως ακόμα περισσότερο. Ο Αλέξης Τσίπρας έχει αδιαμφισβήτητο επικοινωνιακό χάρισμα. Προφανώς πηγαίο. Γι’ αυτό και εκδηλώνεται εξίσου μπροστά και πίσω από τις κάμερες.

Το χαμόγελο δεν το κρατά για τις δημόσιες εκδηλώσεις, του βγαίνει αβίαστα και στις ιδιωτικές επικοινωνίες. Πλατύ, ζεστό, ανυπόκριτο. Κερδίζει τον συνομιλητή του, δημιουργεί αίσθημα ασφάλειας και εμπιστοσύνης. Κυρίως, δεν υποκρίνεται, δεν προσποιείται. Είναι ο εαυτός του. Είναι ο ίδιος άνθρωπος είτε συνομιλεί με τον αρχιεπίσκοπο είτε με κάποιο σύντροφο με τον οποίο μοιράζεται κοινή πορεία δεκαετιών. Ευγενικός, προσηνής, χωρίς έπαρση, ήπιος στον τόνο της φωνής και στο περιεχόμενο των λόγων του.

Εκανε τεσσεράμισι χρόνια πρωθυπουργός. Υπήρξαν κάποιοι, αυτοί που βάζουν την επικοινωνία πάνω από την ουσία, που τεσσεράμισι χρόνια δεν τον προσφώνησαν ποτέ «κύριε πρωθυπουργέ». Τον αποκαλούσαν, νομίζοντας πως τον υποτιμούν, «κύριε Τσίπρα».

Ο κύριος Τσίπρας ήταν, παρ’ όλα αυτά, ο πρωθυπουργός. Οσοι βάζουν την ουσία πάνω από την επικοινωνία ξέρουν πως ήταν ο καλύτερος πρωθυπουργός που θα μπορούσε να έχει η χώρα σ’ εκείνη την εξαιρετικά δύσκολη και επώδυνη συγκυρία.