Νέα... Ιουλιανά στα εργασιακά

Πενήντα εννέα χρόνια πίσω χρειάστηκε να ανατρέξουν οι υπηρεσίες του υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, δηλαδή περισσότερο από μισό αιώνα, για να ανακαλύψουν νομολογία του Αρείου Πάγου του 1965 και να δικαιολογήσουν την εγκύκλιο Στρατινάκη, βάσει της οποίας εξαιρείται μία ώρα εργάσιμου χρόνου από τον ψηφιακό έλεγχο της προσέλευσης και αποχώρησης των εργαζομένων, προκειμένου να ικανοποιηθεί το αίτημα της εργοδοτικής πλευράς για απλήρωτη επέκταση του ωραρίου.

Και φυσικά η υπουργός Εργασίας, Νίκη Κεραμέως, δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό να χρησιμοποιήσει το εύρημα για να δικαιολογήσει ειλημμένες αποφάσεις που είχε αρνηθεί να προσυπογράψει η προκάτοχός της Δόμνα Μιχαηλίδου. Ετσι, απαντώντας σε επίκαιρες ερωτήσεις βουλευτών του KKE και της Νέας Αριστεράς αναφορικά με εγκύκλιο που αφορά την εφαρμογή της ψηφιακής κάρτας εργασίας, παρέπεμψε «στην πάγια νομολογία του Αρείου Πάγου από το 1965», σύμφωνα με την οποία «ο χρόνος προετοιμασίας των εργαζομένων δεν περιλαμβάνεται στον χρόνο εργασίας». Μάλιστα, όπως επισήμανε η υπουργός, αυτό αναφέρεται ρητά και στην ιστοσελίδα της Επιθεώρησης Εργασίας της Ανεξάρτητης Αρχής, την οποία, όπως σημείωσε, επισκέφτηκε χθες και συζήτησε με τους επικεφαλής της για τους διαρκώς αυξανόμενους ελέγχους αλλά και τη σήμανση της Ψηφιακής Κάρτας Εργασίας.

Αρα όποιος αμφισβητεί ότι η προ μισού αιώνα νομολογία των αποφάσεων του Αρείου Πάγου δεν μπορεί να εξομοιωθεί με τους κανόνες δικαίου δεν θα έχει καμία αντίρρηση με τη νομοθετική ισχύ... των όσων αναφέρει η ιστοσελίδα της Επιθεώρησης Εργασίας.

Ωστόσο κατ' αυτόν τον τρόπο η κ. Κεραμέως κάλυψε πλήρως και τη νέα λογική του υπουργείου να ρυθμίζονται σημαντικά θέμα των εργασιακών σχέσεων διά εγκυκλίων της Γενικής Γραμματείας Εργασιακών Σχέσεων, ενώ επιβεβαίωσε ότι τα δύο μισάωρα από τον χρόνο προετοιμασίας των εργαζομένων πριν και μετά την έναρξη της βάρδιας θα είναι απλήρωτα. Φαίνεται ότι και η νεοαφιχθείσα στο υπουργείο της οδού Σταδίου υπουργός δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι οι νέες διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες στην εργασία και το μεγάλο χάσμα των χιλιάδων κενών θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα προϋποθέτουν νέες πολιτικές προσεγγίσεις που δεν θα αντιγράφουν τα απομεινάρια των πολιτικών της εσωτερικής υποτίμησης που επέβαλε το ΔΝΤ σε μισθούς και ημερομίσθια πριν από περίπου 12 χρόνια.

Αναφορικά με το εξαήμερο που θεσπίστηκε με τον εργασιακό νόμο Γεωργιάδη και έχει γίνει αντικείμενο χλεύης ακόμη και από διεθνή ΜΜΕ που παρακολουθούν με ενδιαφέρον τις πολιτικές εφαρμογές του 4ήμερου σε χώρες της Ε.Ε., η κ. Κεραμέως, η οποία είχε χαρακτηρίσει fake news τα περί επέκτασης της εργάσιμης εβδομάδας, επισήμανε ότι «δεν τίθεται τέτοιο ζήτημα και ότι πρόκειται για δυνατότητα έκτακτης βάρδιας σε επιχειρήσεις συνεχούς λειτουργίας και επιπλέον με κυλιόμενες βάρδιες όπως βιομηχανίες και εργοστάσια». Επανέλαβε ότι στις περιπτώσεις που υπάρξει έκτακτη βάρδια οι απολαβές του εργαζόμενου αυξάνονται κατά 40% αν είναι Σάββατο, κατά 115% αν είναι Κυριακή, κατά 140% εάν είναι νυχτερινά Κυριακής, αλλά στο δελτίο Τύπου που εκδόθηκε αμέσως μετά την κοινοβουλευτική διαδικασία δεν υπάρχει ούτε μία λέξη για το με ποιους όρους και με ποιες προϋποθέσεις θα επεκτείνεται η εξαήμερη εργασία και σε επιχειρήσεις που επικαλούνται έκτακτο φόρτο εργασίας, όπως προβλέπεται από τον νόμο.

Νομολογίες

Ισως η απουσία αναφοράς σε αυτήν την επίμαχη πτυχή της διάταξης για την επέκταση της 6ήμερης εργασίας σε όλες -πλην του τουριστικού τομέα- επιχειρήσεις που μπορούν να επικαλεστούν έκτακτο φόρτο να οφείλεται στη δυσκολία των υπηρεσιών του υπουργείου να βρουν μια αντίστοιχη νομολογία από το παρελθόν της δεκαετίας του '60, όπως συνέβη και με την αφαίρεση των δύο ημίωρων εργασίας από τον χρόνο προετοιμασίας.

Αλλωστε ποιον πειράζει να ασκείται η εργατική πολιτική στην Ελλάδα του 2024 με νομολογία που αντιστοιχεί στους όρους και τις εργασιακές συνθήκες του 1965; Πάντως όχι τη νέα ηγεσία του υπουργείου Εργασίας.