Κωμωδίες χωρίς γέλια...

Είναι αναμφισβήτητο πως στον χώρο του θεάματος η κωμωδία έχει την πιο ξεχωριστή θέση, με τη λογική ότι το αν είναι επιτυχημένη ή όχι, το βλέπουμε ή μάλλον το ακούμε από το γέλιο των θεατών κάποια στιγμή ενόσω παίζεται ή προβάλλεται. Μια κωμωδία πρέπει να σε κάνει να γελάς, αλλιώς δεν είναι κωμωδία. Και όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να μιλήσουν για «κομψές» κωμωδίες ή για «κομεντί» οι οποίες διακρίνονται κυρίως για τη φινέτσα, αν δεν υπάρχει γέλιο και ευφρόσυνη διάθεση τότε δεν μιλάμε για κωμωδία. Μάλιστα θυμάμαι πριν από λίγα χρόνια, ένας από τους πιο γνωστούς σκηνοθέτες θεάτρου στη Ελλάδα του είδους επειδή ήταν να ανεβάσει Αριστοφάνη στην Επίδαυρο προσπαθούσε να μας πείσει πως ο Αριστοφάνης δεν ήταν τόσο πολύ κωμωδιογράφος όσο ποιητής πάνω απ’ όλα. Και βέβαια ποιητής ήταν, αλλά και πάνω απ’ όλα ήταν κωμωδιογράφος.

Η Μαρίκα Κοτοπούλη είχε πει πως «και γω αν βγω στην Ομόνοια και κατεβάσω τα βρακιά μου και δει τον κ...ο μου ο κόσμος θα βάλει τα γέλια, αλλά δεν καταδέχομαι να κάνω κάτι τέτοιο».. Είναι η κωμωδία λοιπόν που προκαλεί γέλια και μάλιστα γέλια χαράς και όχι κοροϊδίας.

Τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει το τηλεοπτικό τοπίο και από εκεί που κυριαρχούσαν οι κωμωδίες, τώρα κυριαρχούν τα δράματα και μάλιστα εποχής.

Το «Εχω παιδιά», η καινούργια σειρά στο Mega Channel, αντιμετωπίζει με κωμικό τρόπο ένα ζευγάρι νέων ανθρώπων και τα δυο τους παιδιά που τα μεν έχουν πρόβλημα με τους δε και οι δε έχουν πρόβλημα από τα μεν.

Εξυπνη ιδέα αν και στο βάθος ανάλαφρα επικίνδυνη, με την έννοια ότι είναι δύσκολο να κοροϊδέψεις ή να σατιρίσεις μια μάνα με τα μικρά της παιδιά αφού στην Ελλάδα αυτό θεωρείται σχεδόν ιερό. Πάντως οι Ευγενία Σαμαρά και Βασίλης Μαυρογεωργίου, που κάνουν τους γονείς, και τα παιδιά Αμαρυλλίς Καπίρη, Κωνσταντίνος Κουρογένης-Κόλτσης, Νικόλας Αλαφάκης είναι μια χαρά και παίζουν σωστά - ειδικά τα παιδιά είναι αξιοθαύμαστα γιατί σπάνια βλέπουμε παιδάκια να παίζουν καλά στην ελληνική τηλεόραση. Ακόμη, η σειρά είναι καλογυρισμένη με γρήγορους ρυθμούς στη σκηνοθεσία και στο μοντάζ. Επίσης, τα σκηνικά και τα κοστούμια έχουν ωραία χρώματα, είναι καλοραμμένα και έτσι τα όποια προβλήματα έχουν οι μεν με τους δε, παρουσιάζονται σε ένα σχετικά χαρούμενο περιβάλλον, όπως θα πρέπει σε όλες τις κωμωδίες.

Βέβαια, κατά τα άλλα, εκτός κι αν είναι... βωβή η κωμωδία χρειάζεται και έξυπνους διαλόγους και αστείες ατάκες κ.λπ. κ.λπ. Το σενάριο όμως της σειράς έχει πρόβλημα. Δεν είναι κακόγουστο, είναι κάτι ξεχωριστό, όμως τελικά δεν καταφέρνει να σε κάνει να γελάς. Φτάνεις στην πηγή δηλαδή, αλλά τελικά δεν πίνεις το νερό. Κι όλο αυτό καταλήγει να είναι μια μάλλον αμήχανη κωμωδία που φέρνει σε αμηχανία και αυτούς που ερμηνεύουν και αυτούς που τη βλέπουν. Στην ΕΡΤ 1 πάλι παίζεται το «Αρχελάου 5», το οποίο πραγματικά θα ήθελε πολύ να είναι αυτό που περιγράφουν πολλοί ως «κωμωδία επιπέδου για έξυπνους και μορφωμένους ανθρώπους». Ομως εδώ πια σε όλα τα επίπεδα χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα και η λέξη «κωμωδία» έχει πάρει οριστικό και αμετάκλητο διαζύγιο απ’ οτιδήποτε έχει σχέση μ’ αυτή τη σειρά. Σχεδόν δεν καταλαβαίνεις τι λένε και γιατί το λένε, τι συμβαίνει και γιατί συμβαίνει, γιατί μιλούν έτσι και όχι αλλιώς, γιατί παίζουν έτσι και όχι με άλλο τρόπο, γιατί λένε αυτά και δεν λένε άλλα. Αλλά όλοι έχουν ένα στιλ σαν να λένε «είμαστε κάτι ξεχωριστό και κάνουμε μια πολύ έξυπνη κωμωδία». Είναι να λυπάσαι πάνω απ’ όλα τους καλούς ηθοποιούς και να απορείς με ποια λογική εγκρίθηκε αυτή η σειρά. Νομίζω, χωρίς να είμαι σίγουρος, ότι κάτι τέτοιες κωμωδίες κάποιοι τις ονομάζουν και «σκεπτόμενες», αλλά το μόνο που με αναγκάζουν να σκεφτώ είναι πώς να βρω τρόπους να αποφύγω να δω κάτι τέτοιο στην ελληνική τηλεόραση.

Κι αυτά ήταν δύο παραδείγματα προσπάθειας για δημιουργία κωμωδίας στην ελληνική τηλεόραση. Αλλά δεν υπάρχουν και πολλά άλλα παραδείγματα, έτσι;

Παρεμπιπτόντως...

● Περίμενα πως η καινούργια βραδινή εκπομπή που θα έκανε ο Νίκος Μουτσινάς ενδεχομένως θα είχε κέφι, εξυπνάδα και θα ήταν πιο καλή από αντίστοιχες βραδινές εκπομπές. Αλλά οι ελπίδες αποδείχθηκαν φρούδες ή μάλλον αποδείχθηκαν.. φλούδες ή μάλλον τελικά αποδείχθηκαν... μπανανόφλουδες. Δεν είναι άμοιρος ταλέντου ο Νίκος Μουτσινάς, αλλά όσον αφορά τη λέξη «μέτρο» δεν υπάρχει ούτε στα 10 χιλιόμετρα γύρω απ’ αυτόν. Επίσης, η σιγουριά του, την οποία ανακατεύει τεχνηέντως με μια ηλίθια αυτοσαρκαστική διάθεση, σε κάνει να πιστεύεις πως αυτός ο άνθρωπος σ’ αυτό το πλατό θα έκανε τους διεθνώς μεγαλύτερους σόουμαν του 20ού αιώνα ν’ αλλάξουν δουλειά. Γιατί με τη δήθεν αυτοσαρκαστική του διάθεση και τις χαζές μούτες που χρησιμοποιεί και ενώ δεν παύει επί δύο και τρεις ώρες να αλωνίζει την πίστα, να παίζει, να τραγουδάει, να χορεύει, να κάνει αστεία με την ορχήστρα, χωρίς να κάνει τίποτα σωστό απ’ όλα αυτά κι όλα αυτά επιμένοντας να τα κάνει ατελείωτη ώρα και ασταμάτητα, ταυτόχρονα κάθε τόσο βγαίνει και κριτικάρει και σχολιάζει ανθρώπους από την τηλεόραση και όχι μόνο, οι οποίοι αυτά που έχουν κάνει μπροστά σ’ αυτά που κάνει ο ίδιος είναι πταίσματα. Τουλάχιστον όσο η εκπομπή ήταν μεσημεριανή και επειδή όλοι έχουμε κάτι να κάνουμε εκείνες τις ώρες όλα αυτά περνούσαν απαρατήρητα. Τώρα όμως που μια εκπομπή στηρίζει τη βραδινή ζώνη όλου του καναλιού, όλα μεγεθύνονται - κυρίως τα ελαττώματα. Προσπαθώ να σκεφτώ κάτι χειρότερο σ’ αυτό το είδος στην ελληνική τηλεόραση, αλλά πρέπει να ομολογήσω πως κάτι χειρότερο δεν μπορώ να βρω...

● Καλά Χριστούγεννα, αλλά τέτοιες μέρες η ελληνική τηλεόραση φέρεται στους ανθρώπους, είτε είναι ηλικιωμένοι είτε είναι φτωχοί είτε είναι άρρωστοι, με τέτοια περιφρόνηση που με εντυπωσιάζει. Λες και αυτοί οι άνθρωποι, που είναι κυρίως όσοι χρειάζονται την ψυχαγωγική τηλεόραση αυτές τις μέρες, δεν έχουν το δικαίωμα να δουν κάτι καινούργιο, κάτι καλό και όχι επαναλήψεις και όχι πάντα των καλύτερων πραγμάτων. Θα έπρεπε να ντρέπονται οι «υπεύθυνοι». Κατά τ’ άλλα να χαίρονται τα «δυναμικά κοινά» τους...