Ποτέ ξανά!

Ελλάδα

Η στήλη αυτή δημοσιεύει πάντα φωτογραφίες από το εξωτερικό. Αποτελεί, μ' έναν τρόπο, μια ελληνική ματιά στον κόσμο. Για πρώτη, και πιθανώς για τελευταία, φορά θα δημοσιεύσουμε φωτογραφίες από την Ελλάδα.

Η αφορμή είναι ότι το Reuters έκανε ένα φωτογραφικό αφιέρωμα στα πέντε χρόνια της κρίσης τρεις μέρες πριν από τις ιστορικότερες εκλογές στη χώρα μας - προφανώς γιατί και το βρετανικό πρακτορείο πιστεύει ότι τελειώνει μια ολόκληρη περίοδος, ότι η Ελλάδα γυρίζει σελίδα για τα καλά. Μας δίνεται λοιπόν η ευκαιρία να δούμε πώς έβλεπαν οι ξένοι τη χώρα μας, πώς αντιμετώπιζαν τα success story του κυρίου Σαμαρά αλλά και των προκατόχων του, Παπαδήμου και Γιωργάκη, ο οποίος μάλιστα έχει το θράσος να κατέβει στις εκλογές γιατί την προηγούμενη φορά δεν πρόλαβε, τον ανέτρεψαν. Δυστυχώς όμως είχε προλάβει να μας βάλει στο Μνημόνιο και οι εικόνες ανθρώπων βυθισμένων στην απελπισία να γίνουν συνηθισμένες, όπως και τα γκράφιτι που αποτελούν κραυγές απόγνωσης. Αν ελπίζουμε σε κάτι την Κυριακή, τότε αυτό είναι Ποτέ ξανά...

Απέναντι στη γενικευμένη καταστολή, οι διαδηλωτές αναγκάστηκαν να πάρουν τα μέτρα τους. Είναι χιλιάδες οι πολίτες που για να αμυνθούν απέναντι στους τόνους των χημικών που ρίχνονταν σε κάθε διαδήλωση πλήρωσαν εξήντα, εβδομήντα ή και εκατό ευρώ για να αποκτήσουν επαγγελματική εξάρτυση απέναντι στα δακρυγόνα. Βέβαια, και σ' αυτό αναδείχθηκε πάλι το δαιμόνιο του Ελληνα. Η κυβέρνηση πέρασε νόμο σύμφωνα με τον οποίο αν κάποιος συλληφθεί με αντιασφυξιογόνο μάσκα, «τρώει» διπλή ή τριπλή ποινή.

Ποτέ ξανά 

Να μην επαναληφθούν οι εικόνες δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων σε όλη την επικράτεια που σπρώχνονταν κάθε φορά που υπήρχε κάποια διανομή για μια σακούλα πορτοκάλια, ποδοπατώντας την αξιοπρέπειά τους, αλλά ας όψεται η ανάγκη...

Στα πέντε χρόνια της κρίσης εκτός από απόγνωση και απελπισία υπήρξαν και κορυφαίες στιγμές αντίστασης. Αντίστασης που δεν δίστασε να συγκρουστεί κάθε φορά που βρισκόταν αντιμέτωπη με τις δυνάμεις καταστολής. Τα ΜΜΕ κάθε φορά που συνέβαινε κάτι τέτοιο μιλούσαν για κουκουλοφόρους. Οπως ο κύριος της φωτογραφίας μας, χαρακτηριστική περίπτωση κουκουλοφόρου χωρίς... κουκούλα. Βέβαια, μετά τις αερομεταφερόμενες ταξιαρχίες αναρχικών του Καραϊβάζ και του ΑΝΤ1 δεν αποκλείεται να συστάθηκε και ειδικό σώμα μυστικών κουκουλοφόρων άνευ κουκούλας.

Περισσότερη φωτιά

Οπως είχε πει και ο Χαρίλαος Φλωράκης, «το ξύλο έχει δύο άκρες». Η όξυνση της κρατικής καταστολής και της αστυνομικής αυθαιρεσίας δεν είχε παρά μόνο ένα αποτέλεσμα: να ανεβεί επίπεδο η βία των μαζών ή εν πάση περιπτώσει ενός τμήματός τους. Χημικά, ξύλο και κουκουλονόμους η κυβέρνηση, κοκτέιλ μολότοφ από ένα τμήμα των διαδηλωτών. Ως γνωστόν, η Λία είναι Βίσση αλλά η βία δεν είναι λύση και αυτό γιατί στην κυβέρνηση κόστισε μεγαλύτερη αποξένωση από τους υπηκόους της και μεγαλύτερες καταστροφές, ενώ στο απέναντι στρατόπεδο η όξυνση της βίας κόστισε διώξεις, φυλακίσεις, την απομαζικοποίηση του κινήματος και εν τέλει, μαζί με άλλους παράγοντες, το έκανε να... καθίσει.

Τα κυβερνητικά παχύδερμα, όταν ο κόσμος έβγαινε κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους στις γενικές απεργίες ή όταν οι Αγανακτισμένοι γέμιζαν το Σύνταγμα, όχι μόνο δεν ίδρωνε το αυτί τους, αλλά κάθε φορά επιφύλασσαν στους διαμαρτυρόμενους την ίδια συνταγή: άγρια καταστολή. Μετά το ούζο και το συρτάκι, η χώρα μας έγινε διεθνώς γνωστή για τη βαρβαρότητα και την αυθαιρεσία των αστυνομικών δυνάμεων. Ακόμα και μέσα στην κρίση υπάρχουν τομείς που οι Ελληνες διακρίνονται διεθνώς.

Ξαναγράφουμε ιστορία

Το αφιέρωμα του διεθνούς πρακτορείου κλείνει με αυτή τη φωτογραφία. Στον τοίχο «Η ελπίδα έρχεται». Από τη μία πλευρά ο Αλέξης Τσίπρας με υψωμένη τη γροθιά και από την άλλη ένας ηλικιωμένος με σκυμμένο το κεφάλι. Σαν κι αυτόν που, όπως λέει το τραγούδι, «σε δρόμους και καφενεία περπατούσε σκυφτός, μα στην πορεία περνούσε γελαστός». Η γενιά της Εθνικής Αντίστασης, του Εμφυλίου, του 114, του Πολυτεχνείου βασανιζόταν, μαρτυρούσε και υπέμενε. Μαζί της και εκατομμύρια αριστεροί σε όλη την Ευρώπη. Είχαν σταματήσει να πιστεύουν ότι μπορεί η Αριστερά να κερδίσει τις εκλογές και να κυβερνήσει μια ευρωπαϊκή χώρα. Και ξαφνικά αγώνες και θυσίες μιας ζωής είναι στο παρά πέντε να δικαιωθούν την Κυριακή. Εκατοντάδες Ευρωπαίοι πολίτες έρχονται στην Αθήνα για να πανηγυρίσουν τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Χωρίς βέβηλες εξομοιώσεις, από το '36 και τον Ισπανικό Εμφύλιο είχαν να μετακινηθούν τόσο μαζικά Ευρωπαίοι πολίτες. Οι Ελληνες ξαναγράφουμε ιστορία.

Business as usual

Το τέλος των μαζικών και συνεχών διαδηλώσεων βύθισε στην κατάθλιψη τα ΜΑΤ, που αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στη συνηθισμένη τους ασχολία όταν δεν δέρνουν: να κοιμούνται όρθιοι. Ή να ψηφίζουν Χρυσή Αυγή.

Ε, ρε μεγαλεία

Μετά το ούζο, το συρτάκι και την αστυνομική αυθαιρεσία, διακριθήκαμε διεθνώς και για έναν τέταρτο λόγο: γίναμε η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα που μια ανοιχτά ναζιστική εγκληματική οργάνωση απέκτησε υψηλά ποσοστά και κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Αυτά βέβαια το πρωί. Τις νύχτες τα παιδοβούβαλα της Χρυσής Αυγής, στα πρότυπα του «ροκάκιας την ημέρα, το βράδυ καμαριέρα», ασχολούνται με δολοφονίες πάσης φύσεως. Μεταναστών, ράπερ, αριστερών και πάει λέγοντας. Και κάπως έτσι, οι ηγέτες -λέμε τώρα- της Χ.Α. έγιναν μόνιμοι τρόφιμοι Κορυδαλλού, παρότι αθώοι. Τόσο αθώοι όσο σοβαρές ήταν οι έρευνες του Δένδια και του Αβραμόπουλου για θύλακες χρυσαυγιτών στην αστυνομία και τον στρατό. Μας πληροφόρησαν ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι θύλακες. Λίγο μετά, δύο στρατηγοί εξελέγησαν ευρωβουλευτές της Χρυσής Αυγής και είκοσι ένας ένστολοι είναι υποψήφιοι με τα ψηφοδέλτιά της τώρα.

Επειδή το παραβάρυνα, να το ελαφρύνω. Παραδέχομαι ότι η φωτογραφία ουδεμία σχέση έχει με το αφιέρωμα του Reuters και με το θέμα μας. Ομως από τη στιγμή που διάβασα στο «Πρώτο Θέμα» τη δήλωση του Θεοδωράκη ότι δεν θα γίνει αυτός υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ, δεν κρατιέμαι. Θέλω κι εγώ να το δηλώσω δημόσια και ας στενοχωρηθεί η Ριάνα: Δεν υπάρχει περίπτωση να έρθω σε οποιαδήποτε ερωτική περίπτυξη μαζί της, ό,τι και να κάνει. Καθαρές κουβέντες και γνώμη δεν αλλάζω.