Οι Ελληνες γελοιογράφοι σχολιάζουν το μακελειό

Ανδρέας Πετρουλάκης

Δεν έχει σημασία αν οι σκιτσογράφοι που δολοφονήθηκαν χθες ήσαν από τους κορυφαίους. Θα μπορούσε να είναι υποδεέστεροι, χωρίς να μειώνεται καθόλου η τραγικότητα του γεγονότος και ο τεράστιος συμβολισμός. Ο σκοταδισμός και ο φασισμός (ο ισλαμοφασισμός στην περίπτωση αυτή) δεν έχουν κανέναν τρόπο να επικοινωνήσουν με τον κόσμο των ιδεών, του πνεύματος, του χιούμορ και της σάτιρας, και άοπλοι από τα υλικά που δημιουργούν πολιτισμό εξοπλίζονται με Καλάσνικοφ για να σκοτώσουν αυτό που δεν μπορεί αλλιώς να αντιμετωπίσουν. Ας είμαστε προσεκτικοί αυτήν την κρίσιμη για τη χώρα μας και την Ευρώπη συγκυρία. Ας μη χαρίσουμε τα θύματα, που είναι ήρωες της Δημοκρατίας και του ευρωπαϊκού πολιτισμού, στους ακροδεξιούς. Μην ξεχνούμε ότι τα πιο ευένδοτα θύματα των φανατικών τζιχαντιστών είναι οι υπόλοιποι μουσουλμάνοι.

Σπύρος Δερβενιώτης

Κλείσαν τα μάτια στους ανθρώπους που μου τα ανοίξανε. Η επαφή, μέσω του «Παρα-Πέντε» και της «Βαβέλ» με τα γαλλικά κοινωνικοσατιρικά κόμικς ήταν μια πραγματική αφύπνιση στη δυνατότητα του μέσου, και αυτή που ουσιαστικά ξεκίνησε και καθόρισε τη σκιτσογραφική μου πορεία. Κατά τραγική ειρωνεία, όταν η «Γαλέρα» σήκωσε το πρωταρχικό θέμα με τα «σκίτσα του Μωάμεθ», αρκετοί συνάδελφοι, που είχαν επίσης βαπτιστεί σ’ αυτόν το Ζωογόνο Σηκουάνα της ελευθερίας της έκφρασης, είχαν κρατήσει μια αρκετά «ναιμεναλλάδικη» στάση βασιζόμενη στη δίκαιη οργή του καταπιεσμένου και/η το Δέος που προκαλεί στον Ανθρωπο το Θείο. Τώρα που, ταιριαστά ανάποδα, οι Αγιοί μας έγιναν Μάρτυρες, το μονοπάτι που μας ανοίγεται φαντάζει εξίσου ανoρθόδοξο: Επείγει να απελευθερώσουμε κάποιους Θεούς απ’ τους πιστούς τους.

Πέτρος Ζερβός

Η δολοφονία 12 ανθρώπων, ανάμεσά τους και σκιτσογράφων που μας δίδαξαν την πραγματική, χωρίς όρια σάτιρα, είναι απίστευτη! Το χτύπημα αυτό, τουλάχιστον συμβολικά, είναι αντίστοιχο με των Δίδυμων Πύργων. Εδώ επιχειρείται να «γκρεμιστούν» βασικές ανθρώπινες ελευθερίες και μάλιστα σε μια χώρα που πρωτοστάτησε σ’ αυτές. Η μόνη «εκδίκηση» γι’ αυτό το έγκλημα είναι η συνέχιση έκδοσης του Charlie Hebdo και το να αποκρούσουμε ατομικά και συλλογικά τον ΦΟΒΟ που είναι το όπλο χειραγώγησης νεοφιλελεύθερων, φασιστών και «τζιχαντιστών» κάθε θρησκείας.

Βαγγέλης Χερουβείμ

Σχεδιαστές του χαμόγελου πληρώνουν για μια Κόλαση που άλλοι σχεδίασαν. Ο θάνατος ως ανώτατη μορφή λογοκρισίας. Λογοκρισία και θανάτωση, δύο κορυφαίες έννοιες με τις οποίες ο δυτικός κόσμος πασχίζει να τελειώνει από τη λήξη περίπου του Μεσαίωνα. Με τον θάνατο, ως ποινή άργησε, δίστασε, πισωγύρισε, σε πολλές περιπτώσεις τα κατάφερε. Εκτός απ’ όταν απαιτεί άλλα ο πόλεμος. Με τη λογοκρισία, τα πράγματα είναι πιο σύνθετα.Το μόνο σίγουρο καταφύγιο της ελευθερίας του Τύπου είναι τα τετραγωνικά εκατοστά που καταλαμβάνει το λήμμα της στην εγκυκλοπαίδεια.

Γνωστά όλα αυτά. Δεν κάνουν όμως λιγότερο αδιανόητο το έγκλημα που έγινε χθες στην καρδιά της Ευρώπης. Η σχετικοποίηση της αξίας της ζωής- πρώτα από τη Δύση που την εφηύρε παντού όπου νόμιζε ότι βομβαρδίζοντας σπέρνει ελευθερία και πρόοδο, έχει σπείρει ανελεύθερες ανθρώπινες βόμβες και τυφλούς μηχανισμούς εκδίκησης. Νεκροζώντανους τιμωρούς.

Και βέβαια στη νέα παγκοσμιοποιημένη παράνοια δεν την πληρώνουν οι Σταυροφόροι Ιππότες που πάτησαν στα ιερά χώματα των Αλλων. Μπορεί πρώτος στόχος να είναι όσοι προέτρεπαν το χαμόγελο να ραγίζει τη θανατερή σοβαρότητα εκείνων που ορίζουν τις ζωές. Σαν διαχειριστές του απόλυτου Καλού και Κακού. Οι γραφιάδες και οι σκιτσογράφοι του γαλλικού σατιρικού φύλλου πλήρωσαν στη θέση των πραγματικών Σχεδιαστών. Αυτού του θαυμαστού νέου κόσμου, όπου μόνο να διαλέξει κανείς μεριά της Κόλασης θα μπορεί...