Απεργία-πρόγευση καυτού καλοκαιριού

«Καλοκαίρι της δυσαρέσκειας» ονομάζουν το φετινό αρκετά εργατικά συνδικάτα σε διάφορους επαγγελματικούς κλάδους στη Βρετανία. Βασική διεκδίκησή τους, οι αυξήσεις μισθών εν μέσω πληθωριστικής λαίλαπας, χωρίς να αποκλείουν ακόμα και συντονισμένες απεργιακές κινητοποιήσεις, καλώντας τα μέλη τους να ψηφίσουν σχετικά. Μια πρόγευση λοιπόν ενός πολιτικά καυτού καλοκαιριού για τη νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του Μπόρις Τζόνσον -γνωστή και μη εξαιρετέα για την κοινωνική αναλγησία της και την ιδεοληπτική της άρνηση να στηρίξει επαρκώς τα νοικοκυριά, που έχουν γονατίσει υπό το βάρος του κόστους ζωής και δη των εξωφρενικών ανατιμήσεων σε ενέργεια και τρόφιμα (αν κάτι σας θυμίζει…)- αποτέλεσε η χθεσινή πρώτη μέρα της μεγαλύτερης απεργίας που έχει γίνει στους βρετανικούς σιδηρόδρομους εδώ και 30 χρόνια τουλάχιστον.

Ζητώντας προκαταβολικά συγγνώμη από το επιβατικό κοινό για την ταλαιπωρία, περίπου 40.000 μέλη του συνδικάτου RMT (Rail, Maritime and Transport Workers) -όχι μηχανοδηγοί αλλά καθαριστές, εργαζόμενοι στη συντήρηση και προσωπικό σε σταθμούς, μεταξύ άλλων- απήργησαν, ενώ, λόγω ξεχωριστής 24ωρης απεργίας άλλων 10.000 μελών, κλειστό παρέμεινε χθες και το μετρό του Λονδίνου. Το κομφούζιο σε ολόκληρη τη Βρετανία ήταν απερίγραπτο, καθώς εκατομμύρια πολίτες αναγκάστηκαν να πάνε στη δουλειά με το αμάξι τους, με λεωφορείο ή με ταξί, άλλοι με ποδήλατο, άλλοι με τα πόδια. Άλλοι το γύρισαν στην τηλεργασία. Ιδιαίτερες δυσκολίες αντιμετώπισαν πάντως χιλιάδες μαθητές που έδιναν χθες εξετάσεις, αλλά και χιλιάδες μουσικόφιλοι που «καίγονταν» να φτάσουν στο Γκλαστονμπέρι για τη σημερινή πρώτη μέρα του διάσημου μουσικού φεστιβάλ στη νοτιοδυτική Αγγλία, η φετινή διοργάνωση του οποίου έχει λάβει πανηγυρικό χαρακτήρα, μετά από απουσία δύο ετών εξαιτίας της πανδημίας.

Κατά την τριήμερη εθνική απεργία του RMT (που γίνεται διακεκομμένα Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο) υπολογίζεται πως θα εκτελεστεί μόνο το 20% από τα δρομολόγια τρένων σε όλη τη χώρα. Βασικό αίτημα του συνδικάτου οι μισθολογικές αυξήσεις και το πάγωμα απολύσεων, καθώς οι ιδιωτικές εταιρείες διαχείρισης των βρετανικών σιδηροδρόμων επιμένουν πως απαιτούνται μεταρρυθμίσεις στον κλάδο, ώστε να εκσυγχρονιστεί, απορρίπτοντας παράλληλα οποιαδήποτε αύξηση μισθών πάνω από 3%, επειδή δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν, αφού παραμένει μειωμένος ο αριθμός των επιβατών συγκριτικά με τα επίπεδα προ πανδημίας. Το συνδικάτο όμως δεν υποχωρεί και ζητά αύξηση 7% επικαλούμενο τον πληθωρισμό που «τρέχει» αυτό το διάστημα στο 9%, ενώ τον Οκτώβρη αναμένεται να εκτοξευτεί στο 11%, όπως έχει προειδοποιήσει η Τράπεζα της Αγγλίας.

«Οι σιδηρόδρομοι της Βρετανίας εθνικοποιήθηκαν ουσιαστικά στη διάρκεια της πανδημίας», σημείωνε το Reuters, «με τις εταιρείες που έχουν αναλάβει τη λειτουργία των τρένων να πληρώνονται [από το κράτος] ένα πάγιο τέλος για να συνεχίζουν την υπηρεσία, ενώ το δίκτυο με τις ράγες και οι υποδομές βρίσκονται υπό τη διαχείριση της κρατικής Network Rail». Την οργή του RMT έχει εντείνει κι η απαξιωτική άρνηση της κυβέρνησης Τζόνσον να παρέμβει στις διαπραγματεύσεις με τις διαχειρίστριες εταιρείες. Ο Βρετανός πρωθυπουργός χαρακτήρισε χθες την απεργία «λανθασμένη και αχρείαστη», ζητώντας χαρακτηριστικά από τους «βαρόνους του συνδικάτου» να κάτσουν στο τραπέζι και να βρουν μια συμβιβαστική λύση με τους εργοδότες. Υποστήριξε δε ότι η απεργιακή κινητοποίηση πλήττει περισσότερο εργαζόμενους και εταιρείες που έχουν ήδη χτυπηθεί άσχημα από την πανδημία.

«Οι άνθρωποι που υποφέρουν [από την απεργία] είναι άνθρωποι που χρειάζεται να εμφανιστούν διά ζώσης στη δουλειά, ίσως χαμηλόμισθοι, ίσως οι καθαριστές σε νοσοκομεία», είπε πονηρά στο Sky News ο υπουργός Μεταφορών Γκραντ Σαπς, προσπαθώντας με τη σειρά του να ενεργοποιήσει κοινωνικό αυτοματισμό. Θυμήθηκε μάλιστα τις «κακές παλιές μέρες της δεκαετίας του ’70», όταν η χώρα βρισκόταν πολύ συχνότερα σε απεργιακό κλοιό. Το ξέσπασμα των τωρινών απεργιακών κινητοποιήσεων «μπορεί να συγκριθεί με τη δεκαετία του 1970, όταν η Βρετανία αντιμετώπισε εκτεταμένες απεργίες, συμπεριλαμβανομένου του λεγόμενου “χειμώνα της δυσαρέσκειας” το 1978-79», επισήμαινε το Reuters. «Ο αριθμός των Βρετανών εργατών που είναι μέλη συνδικάτων έχει μειωθεί σχεδόν στο μισό έκτοτε, με απεργιακές κινητοποιήσεις να γίνονται όλο και πιο σπάνια, εν μέρει εξαιτίας [νομοθετικών] αλλαγών εκ μέρους της πρώην πρωθυπουργού Μάργκαρετ Θάτσερ που δυσκόλεψαν την προκήρυξή» τους.

Ως γνήσιοι συνεχιστές της, ο Τζόνσον κι η κυβέρνησή του σχεδιάζουν τώρα να τροποποιήσουν τη νομοθεσία, ώστε να αναγκάσουν τις διαχειρίστριες εταιρείες των σιδηροδρόμων να παράσχουν μίνιμουμ υπηρεσίες τις μέρες των απεργιών, ακόμα και προσλαμβάνοντας προσωρινούς εργαζόμενους για να καλύπτουν τα κενά των απεργών. «Ο Τζόνσον ξέρει ότι οι απεργιακές κινητοποιήσεις μπορούν να καθορίσουν και ορισμένες φορές να νικήσουν μια κυβέρνηση», παρατηρούσε το Associated Press. «Τη δεκαετία του ’70, κύμα απεργιών με φόντο τον υψηλό πληθωρισμό -που κορυφώθηκαν τον “χειμώνα της δυσαρέσκειας” του 1978-79, όταν πτώματα έμεναν άθαφτα και σκουπίδια σωρεύονταν στους δρόμους- βοήθησε στην ανατροπή της κυβέρνησης των Εργατικών και έφερε στην εξουσία τη Συντηρητική πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ».

Λέτε λοιπόν αν μπουν στον χορό των απεργιών φέτος το καλοκαίρι όχι μόνο οι δικηγόροι (που έχουν ήδη εξαγγείλει κινητοποίηση από Δευτέρα), αλλά εκπαιδευτικοί, γιατροί, εργαζόμενοι στα ταχυδρομεία, στα αεροδρόμια και στην αποκομιδή σκουπιδιών, μεταξύ άλλων, να τρίξει στ’ αλήθεια η καρέκλα του Μπόρις; Χλομό, αλλά ποτέ δεν ξέρεις…