«Απεργούμε διότι η δημόσια υγεία βρίσκεται στο “κόκκινο”»

«Στα όρια των αντοχών του βρίσκεται το Εθνικό Σύστημα Υγείας», λέει στην «Εφ.Συν.» ο Μιχάλης Γιαννάκος. Ο πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων Δημοσίων Νοσοκομείων (ΠΟΕΔΗΝ) περιγράφει, παραμονή της αυριανής απεργιακής πανυγειονομικής κινητοποίησης, την εξαντλητική καθημερινότητα των υγειονομικών, που κάθε μέρα ξεπερνούν τα όριά τους για να μας φροντίζουν, και ζητά από την κυβέρνηση της Ν.Δ., που οδηγεί το ΕΣΥ στην απόλυτη εξαθλίωση, «να λάβει μέτρα ώστε να αντιστρέψει τον απάνθρωπο σχεδιασμό περαιτέρω ιδιωτικοποίησης της δημόσιας υγείας και να προχωρήσει στις απαραίτητες προσλήψεις».

● Γιατί συνεχίζετε τις απεργιακές κινητοποιήσεις;

Διότι θεωρούμε ότι η δημόσια υγεία βρίσκεται στο «κόκκινο». Υποχρηματοδοτείται: οι δημόσιες δαπάνες βρίσκονται στο 5,5% του ΑΕΠ, με αποτέλεσμα να καλούνται οι ασθενείς να βάζουν όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη. Με τέτοιες δημόσιες δαπάνες συνεχώς θα υποβαθμίζεται η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών και θα ιδιωτικοποιείται περαιτέρω το σύστημα. Εχουμε ήδη το πιο ιδιωτικοποιημένο σύστημα υγείας της Ευρώπης, με το 40% των συνολικών δαπανών υγείας στη χώρα μας να είναι ιδιωτικές (το υψηλότερο ποσοστό στην Ευρώπη). Αν δεν ληφθούν μέτρα αντιστροφής αυτού του απάνθρωπου σχεδιασμού, θα συνεχίσει η εμπορευματοποίηση του ΕΣΥ και ο δημόσιος τομέας θα γίνει η συμπληρωματικός του ιδιωτικού.

Στη χώρα μας λειτουργούν 3,5 κλίνες ανά 1.000 κατοίκους τη στιγμή που ο μέσος όρος στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι 5,3 κλίνες ανά 1.000 κατοίκους. Αιτία πολέμου λοιπόν είναι οι καταργήσεις – συγχωνεύσεις νοσοκομειακών μονάδων.

● Ποια είναι τα μεγαλύτερα αγκάθια στη δημόσια Υγεία;

Υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις σε προσωπικό, το οποίο βαίνει συνεχώς μειούμενο. Μετράμε 4.000 λιγότερους εργαζόμενους μετά την πανδημία. Το ισοζύγιο προσλήψεων - αποχωρήσεων είναι αρνητικό. Οι λίγες προκηρύξεις θέσεων εργασίας είναι σταγόνα στον ωκεανό των αποχωρήσεων. Ανακυκλώνουν τους επικουρικούς συμβασιούχους που ήδη εργάζονται στο σύστημα, ενώ υπάρχει επιτακτική ανάγκη μονιμοποίησης όλων των συμβασιούχων, που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες του ΕΣΥ, αλλά και συνεχών προσλήψεων μόνιμου προσωπικού με επίσπευση των διαδικασιών από τον ΑΣΕΠ.

Στα επείγοντα των εφημερευόντων νοσοκομείων επικρατεί το αδιαχώρητο, με την αναμονή να ξεπερνάει τις 8 ώρες και ορισμένες φορές να φτάνει τις 12. Σε κάθε εφημερία νοσοκομείου καταφεύγουν 1.000 άτομα για να εξεταστούν και εισάγονται για νοσηλεία 1 στους 5 (20%). Τα μεγάλα νοσοκομεία του κέντρου και της περιφέρειας «στενάζουν», ειδικά με τη διαχείριση των παθολογικών περιστατικών. Αναπτύσσουν ράντζα μετά από κάθε εφημερία. Ασθενείς νοσηλεύονται στα τμήματα επειγόντων περιστατικών ή, ακόμα χειρότερα, σε διάφορες κλινικές, με αποτέλεσμα τη διασπορά μικροβίων. Κατέχουμε την πρώτη θέση στην Ευρώπη κρουσμάτων και θανάτων από ενδονοσοκομειακές λοιμώξεις.

Πάνω από το 50% των προσερχόμενων ασθενών και των εισαγωγών στα νοσοκομεία της Αττικής και της Θεσσαλονίκης είναι από την περιφέρεια, γεγονός που αποδεικνύει ότι τα περιφερειακά νοσοκομεία δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα περιστατικά, διότι δεν έχουν προσωπικό. Δεν πρόκειται όμως να πάει υγειονομικός να εργαστεί σε περιφερειακό νοσοκομείο για 800 ευρώ (νοσηλευτής) ή 1.800 (γιατρός). Ούτε στα νησιά, με τις προκηρύξεις με τα «νέα κίνητρα» που έχουν γίνει τελευταία και έχουν όλες κριθεί άγονες, όπως το πρόσφατο παράδειγμα της Κω. Εύκολα συμπεραίνει κανείς ότι τα κίνητρα δεν είναι αρκετά.

● Ποιες είναι οι ελλείψεις στην πρωτοβάθμια περίθαλψη;

Η αδιάκοπη προσέλευση όλων των περιστατικών στα νοσοκομεία σχετίζεται με την αποτυχία του θεσμού του οικογενειακού - προσωπικού γιατρού. Από την άλλη, τα Κέντρα Υγείας Αγροτικού και Αστικού τύπου, ενώ έχουν τεράστιες ελλείψεις προσωπικού, χρησιμοποιούνται ως δεξαμενή προσωπικού για την κάλυψη κενών στα νοσοκομεία, με αποτέλεσμα να αποδυναμώνονται ακόμα περισσότερο. Ετσι, τα περισσότερα Κέντρα Υγείας δεν είναι σε θέση να εφημερεύουν και να συνεπικουρούν τα νοσοκομεία, αφού αδυνατούν να πραγματοποιήσουν ακόμη και απλές διαγνωστικές εξετάσεις, ενώ οι διακομιδές από τα Κέντρα Υγείας λόγω έλλειψης διασωστών πραγματοποιούνται από ένστολους που είναι άσχετοι καθώς επίσης και από το πάσης φύσεως υγειονομικό προσωπικό, κάτι που εγκυμονεί κινδύνους.

● Η θητεία του υπουργού Υγείας ανανεώθηκε. Πώς το σχολιάζετε;

Το ζήτημα είναι η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση και όχι το πρόσωπο, ο εκάστοτε υπουργός Υγείας που τοποθετείται στην Αριστοτέλους. Εάν δεν αλλάξει η πολιτική, εάν δεν δώσουν χρήματα για την Υγεία, το σύστημα συνεχώς θα ιδιωτικοποιείται και οι άνθρωποι συνεχώς θα αναγκάζονται να βάζουν το χέρι τους όλο και πιο βαθιά στην τσέπη. Αν δεν δώσει η κυβέρνηση χρήματα για να ανοίξουν σχεδόν τα μισά χειρουργεία της χώρας (40%) που παραμένουν κλειστά λόγω έλλειψης προσωπικού, για να κάνουν μόνιμες προσλήψεις ώστε να γεμίσει το ΕΣΥ με εργαζόμενους στην Αθήνα, στην περιφέρεια, στα νησιά, από άκρη σε άκρη της χώρας, να φύγουν οι εργολάβοι (υπηρεσιών καθαριότητας, φύλαξης, εστίασης) από τα νοσοκομεία που προσφέρουν συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα και στοιχίζουν τα διπλά χρήματα για το δημόσιο από την πρόσληψη συμβασιούχων εργαζομένων, δεν θα αλλάξει το τοπίο.

● Τι ακούτε από τον κόσμο;

Πάρα πολλά παράπονα και γκρίνια. Δεν τον αδικώ, όταν περιμένει 8, 10 και 12 ώρες στα επείγοντα, όταν θα πρέπει να διακομιστεί 200 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του για να βρει ειδικότητα να τον φροντίσει, όταν περιμένει 3 ώρες το ασθενοφόρο για να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο γιατί δεν υπάρχουν διασώστες... Υπάρχουν πάρα πολλά εμπόδια που ο κόσμος συναντά καθημερινά στην πρόσβασή του στο σύστημα υγείας.

Εχει δίκιο. Από τα μνημόνια και μετά η δημόσια υγεία είναι σε έναν συνεχή κατήφορο. Δεν έχει ανακοπεί αυτός ο κατήφορος και το πηγάδι στερεύει. Ηταν διαφορετικά όταν είχαμε 7 γιατρούς σε μία κλινική και έφευγε ο ένας, έμεναν 6. Τώρα φεύγει ο τελευταίος που έχει απομείνει.

● Το κύμα φυγής των υγειονομικών γιγαντώνεται;

Ναι, και δεν πρόκειται να ανακοπεί αν δεν αλλάξει η πολιτική βούληση. Το κύμα μαζικών αποχωρήσεων σχετίζεται με τις δυσμενείς συνθήκες εργασίας, την εργασιακή εξάντληση, τις συνεχείς μετακινήσεις, τις χαμηλές αμοιβές.

Συνεχίζεται η ομηρία των εργαζομένων του ΕΣΥ. Οι μισθοί μας είναι χαμηλότεροι από τους μισθούς του 2011. Αν υπολογίσει κανείς και την αγοραστική δύναμη, με την ακρίβεια να καλπάζει. Ετσι πολλοί αποχωρούν προκειμένου να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον.