Νέα εκδήλωση κατά του νομοσχεδίου για την Ψυχική Υγεία και την Απεξάρτηση

Η Πρωτοβουλία για ένα Πολύμορφο Κίνημα στην Ψυχική Υγεία διοργανώνει εκδήλωση το Σάββατο, 6 Απριλίου, στις 7.30 μ.μ. (οδό Αιθαλίδου 11, κοντά στο σταθμό του μετρό Αγ. Ιωάννης) ενάντια στο σχέδιο νόμου για την περαιτέρω διάλυση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας και της απεξάρτησης

«Καθώς είναι επικρεμάμενη, από μέρα σε μέρα, η επίσημη δημοσιοποίηση του νομοσχέδιου και, επομένως, η ανάγκη για περαιτέρω οργάνωση και κλιμάκωση των αντιστάσεών μας καθώς, και των στοχεύσεων που θά πρεπε να έχουν οι διεκδικήσεις μας, για ποιο σύστημα ψυχικής υγείας παλεύουμε, για ποια ψυχιατρική, καλούμε όλες και όλους στην ανοιχτή συζήτηση με επίκεντρο αυτές τις θεματικές» αναφέρει η Πρωτοβουλία και σαν ένα πρώτο υλικό για αυτή τη συζήτηση παραθέτει τα εξής:

► Τη φράση του Φράνκο Μπαζάλια: «Η ανάρρωση [του ασθενή] έχει ένα κόστος, συχνά πολύ υψηλό και είναι, ως εκ τούτου, ένα γεγονός πιο πολύ οικονομικο-κοινωνικό παρά τεχνικο-επιστημονικό».

► Την τοποθέτηση του Peppe del Acqua (ενός των εκ των διαδόχων του στη διεύθυνση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας της Τεργέστης) για το ποια και πώς μπορεί να είναι μια «πραγματική θεραπευτική φροντίδα», πάνω σε ποια βάση μπορεί αυτή να υπάρξει: 

«H συνάντηση, η υποδοχή, η μείωση των αποστάσεων ανάμεσα στους λειτουργούς και τους ανθρώπους που βιώνουν την εμπειρία μιας ψυχικής διαταραχής θέτουν υπό συζήτηση τους τρόπους, τους χρόνους και τους τόπους της "ψυχιατρικής" δραστηριότητας και η επαναληπτικότητα, η απόσπαση, η αντικειμενοποίηση, η αναπαραγωγή των ιεραρχιών δεν φαίνονται πλέον ανεκτές.

Αλλάζει ριζικά η διάσταση του χρόνου και του τόπου: δεν είναι πλέον οι τόποι και οι χρόνοι της κλινικής, αλλά οι τόποι και οι χρόνοι των προσώπων, και αυξάνεται η ορατότητα του ατόμου που αρχίζει να αφηγείται και να ζει την ιστορία του. Είναι έτσι που μάθαμε ότι ο χρόνος της κλινικής, της ασθένειας (και της ψυχιατρικής), αν όχι εχθρικός, είναι αρκετά διαφορετικός από τον χρόνο της ζωής των προσώπων.

»Στην κοινότητα, η σχέση μιας υπηρεσίας ψυχικής υγείας με τα πρόσωπα πρέπει να μπορεί να διαρκέσει ακόμα και μια ζωή, χωρίς, εξαιτίας αυτού, η ίδια η ζωή να ορίζεται ως ασθένεια, χρονιότητα, ανίατο. Το ψυχιατρικό νοσοκομείο απαιτούσε άπειρο χρόνο (κι΄ όχι λιγότερο η ψυχανάλυση και η ψυχοθεραπεία). Στις υπηρεσίες που αναπτύχθηκαν με κόπο στην Ιταλία, η διάσταση του χρόνου πρέπει, αντιθέτως, να καταφέρει να αναπτύξει την ικανότητα να στέκεται κοντά στις εξαιρετικά επείγουσες ανάγκες και να διατηρεί για μακρά περίοδο χρόνου τη συνάντηση και τη σχέση με τα πρόσωπα.

»Στην Τεργέστη, το να πάμε στους δρόμους, στις πολυκατοικίες, στα σπίτια, στις γειτονιές, μας επέτρεψε να ανακαλύψουμε αδιανόητους και πλούσιους σε νόημα τόπους όπου είναι δυνατόν να έρθουμε πιο κοντά στον άλλον ακόμα και σε μια απροσδόκητη, και τελικά επωφελή, θεραπευτική εμπειρία. Έχει γίνει πιο φανερό από ποτέ ότι καθαυτό τόπος της ανάληψης ευθύνης, της φροντίδας, της αποκατάστασης, δεν υπάρχει, και ως εκ τούτου μπορεί να είναι μόνο ένας τόπος που πρέπει να τον επινοήσουμε, να τον οραματιστούμε στις καθημερινές σχέσεις, να τον οικοδομήσουμε μέσα από την αναγνώριση των υποκειμένων, των εξουσιών, των θεσμών που συνθέτουν αυτή την κοινότητα. Και έτσι ο τόπος της φροντίδας φαίνεται να βρίσκεται ακριβώς στο κατώφλι των σπιτιών των ανθρώπων. Όπως και στο κατώφλι του Κέντρου Ψυχικής Υγείας».

► Τέλος, τη φράση του Φράνκο Ροτέλλι, που είχε μετασχηματίσει τον, ενσωματωμένο στην πόλη, χώρο του πρώην ψυχιατρείου της Τεργέστης, εκτός από χώρο συνεταιρισμών, πανεπιστημιακών σχολών και άλλων υπηρεσιών, και σε έναν τεράστιο κήπο, γεμάτο τριαντάφυλλα και γαρύφαλλα, με όλο τον συμβολισμό που αυτή η φράση ενσαρκώνει: «Ν΄ ακουμπάμε στη γη, να ποτίζουμε τα λουλούδια, ν΄ αλλάζουμε τα πράγματα».