«Κινούμαστε “Σαν τα Γατιά”, στο περιθώριο όσων συμβαίνουν»

Ο Θανάσης Τζίνγκοβιτς και το συγκρότημά του, οι Super Stereo, έχουν καινούργιο δίσκο. «Σαν Τα Γατιά» ο τίτλος του και κυκλοφορεί από τη νεοσύστατη αλλά πολύ δραστήρια «Fine! Records». Ο Τζίνγκοβιτς είναι μουσικός, συνθέτης και τραγουδιστής, στενός συνεργάτης του Παύλου Παυλίδη εδώ και πολλά χρόνια, αλλά και session κιθαρίστας παλιότερα σε κάποιες περιοδείες του Γιάννη Χαρούλη. Οι Super Stereo είναι επίσης η Εύα Ντούρου στα πλήκτρα, η Λαμπρινή Γρηγοριάδου στην ηλεκτρική κιθάρα, ο Ιάσονας και ο Δημήτρης Οικονόμου στο μπάσο και στα τύμπανα αντίστοιχα. Μιλήσαμε με τον Θανάση με αφορμή την κυκλοφορία του άλμπουμ και μας είπε πολλά και ενδιαφέροντα. Είναι, άλλωστε, από τα πολύ γνωστά πρόσωπα του χώρου, με πολλά χιλιόμετρα πορείας.

● Κινούμαστε στο alternative, indie rock με ό,τι μπορεί να συμπεριλαμβάνει αυτό. Ο στίχος είναι ελληνικός και ίσως αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό μας. Για τις συνθέσεις είμαι υπεύθυνος εγώ.

● Η «έμπνευση», το ερέθισμα μπορεί να προέρχεται από οτιδήποτε, μια στεναχώρια, ένα ξέφρενο βράδυ, μια ανασφάλεια ή έναν φόβο, έναν περαστικό που με έκανε να φανταστώ μια ιστορία, μια διαπίστωση σε σχέση με το πώς βλέπω τον κόσμο.

● Το «Σαν Τα Γατιά» είναι ο τέταρτος δίσκος μας και κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 2024. Ο τίτλος είναι από το ομώνυμο τραγούδι του δίσκου και περιγράφει και μια κατάσταση, έναν τρόπο με τον οποίο κινούμαστε θα έλεγα, αθόρυβα, στα στέκια μας, στα στούντιο, σε υπόγεια και ταράτσες, πολλές φορές στο περιθώριο των πραγμάτων που συμβαίνουν. Υπάρχουμε πάντως.

● Η «Fine! Records» είναι ένα πολύ καινούργιο label, εμείς να φανταστείτε είμαστε ο δεύτερος δίσκος που κυκλοφορεί. Τον πρώτο προφανώς τον γνωρίζετε και μπορώ να πω πως είναι κατά τη γνώμη μου από τους καλύτερους δίσκους του Παύλου Παυλίδη.

● Από το 2007 που ξεκινήσαμε ως γκρουπ, ο μόνος ίδιος είμαι εγώ. Η παρούσα σύνθεση, όμως, θα έλεγα πως είναι η πιο σταθερή. Μέσα σε 17 χρόνια πολλά αλλάζουν, ο ήχος μιας μπάντας λογικό είναι να βρίσκεται υπό διαρκή διαμόρφωση. Επηρεάζεται και από τα μέλη, όταν αλλάζουν, αλλά και από μένα που γράφω τα τραγούδια. Ο τρόπος που προσεγγίζω το θέμα αυτό ίσως δεν έχει αλλάξει τόσο, απλά νομίζω πως με τα χρόνια έχουν ξεκαθαρίσει πολλά στο κεφάλι μου. Νομίζω ότι εκφράζω με μεγαλύτερη ακρίβεια τις σκέψεις μου.

● Η Θεσσαλονίκη έχει μια παράδοση στη μουσική δημιουργία, παράδοση που ξεκίνησε από τους Olympians αλλά δημιουργήθηκε κυρίως από τις Τρύπες και τα Σπαθιά. Με αυτή την παράδοση μεγάλωσα κι εγώ και πίστεψα πως είναι εφικτό να ζεις παίζοντας μουσικές που γουστάρεις. Και σίγουρα δεν είμαι ο μόνος που το πίστεψε. Η μουσική προϊστορία της πόλης δίνει μια ώθηση. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό και ίσως τελικά δεν έχει και τόση σημασία το να συμβεί κάτι στη Θεσσαλονίκη συγκεκριμένα. Η επίδραση της παράδοσης έχει ξεπεράσει τα όρια της πόλης και επιτρέπει στους νεότερους να πιστεύουν ότι «γίνεται» άσχετα από το πού μεγαλώνουν. Και δεν είναι μόνο οι Τρύπες και τα Σπαθιά, είναι ο Παύλος Σιδηρόπουλος, ο Πουλικάκος, οι Sokrates, τα Μωρά, τα Κρίνα, και ένα σωρό ακόμα συγκροτήματα που μας επιτρέπουν να πούμε ότι, ακόμα και στην Ελλάδα πια, υπάρχει μια προϊστορία στο rock n roll.

● Πολλές οι διαφορές όταν παίζεις με τον Παυλίδη σε σχέση με όταν παίζεις με τον Χαρούλη. Από τον τρόπο που γίνονται οι πρόβες, τον τρόπο που δουλεύεται το νέο υλικό έως και το κοινό που νομίζω πως έρχεται με διαφορετικές διαθέσεις αντίστοιχα. Θα σταθώ όμως στη βασικότερη διαφορά για μένα που είναι τα τραγούδια. Χωρίς να θέλω να δώσω λιγότερη αξία σε κάτι, είμαι προφανώς πολύ πιο κοντά στον Παύλο. Επίσης είναι πολύ πιο ξεκάθαρος ο ρόλος μου σε αυτή τη μουσική και σαν κιθαρίστας την πρώτη περίοδο αλλά και σαν μπασίστας που είμαι τώρα. Μιλάμε επίσης για δύο ανθρώπους που κάνουν διαφορετικά πράγματα, ο Παύλος είναι περισσότερο δημιουργός ενώ ο Γιάννης τραγουδιστής. Και από αυτή την πλευρά όμως νιώθω να έχω περισσότερα κοινά με τον πρώτο γιατί κι εγώ αυτό που κάνω είναι να τραγουδάω τα τραγούδια μου. Από την άλλη, τα χρόνια που συνεργάστηκα με τον Γιάννη μού προσέφεραν συγκινήσεις και εμπειρίες που δεν περίμενα.

●Υπάρχει και κάτι κοινό που είχε η συμμετοχή μου σε αυτά τα σχήματα. Είναι πολύ σημαντικό ότι πάντα έπαιζα περιτριγυρισμένος από φίλους μουσικούς και τεχνικούς, με πολλούς από τους οποίους έχουμε συνυπάρξει και σε άλλα σχήματα που προηγούνται αυτών. Ετσι πάντα ένιωθα πως βρίσκομαι σε ένα πολύ φιλικό περιβάλλον, κάτι που μετράει πολύ.