Δισκοκριτική: Μάριος Λαζ Ιωαννίδης, Green Day, The Rolling Stones, U2

Μάριος Λαζ Ιωαννίδης
Αλμπού
★★★☆☆

Επειτα από αρκετά χρόνια στον χώρο της μουσικής με τις ιδιότητες του τραγουδοποιού και του παραγωγού και την κυκλοφορία μεμονωμένων τραγουδιών ο Mάριος Λαζ Ιωαννίδης παρουσιάζει το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του με τον παιχνιδιάρικο τίτλο «Αλμπού». Μια αξιόλογη και «χορταστική» -έχει διάρκεια 1 ώρα και 20 λεπτά(!)- δουλειά που περιλαμβάνει 20 alternative pop τραγούδια, τα οποία εναλλάσσονται με αξιοσημείωτη ευχέρεια από χορευτικά -κάποια από αυτά θα μπορούσαν άνετα να παίζονται κάτω από ντισκομπάλες- σε ιδιαίτερα τρυφερές και γλυκές dream pop μπαλάντες. Ο δημιουργός τους τα χαρακτηρίζει «μουσικές φωτογραφίες» που εκφράζουν στιγμές αγάπης, πόνου και ευγνωμοσύνης, ενώνοντας τη ζωή με την απώλεια στο ταξίδι για τον προσωπικό προορισμό του.

Ως guests συμμετέχουν ο Μανώλης Φάμελλος στο «Βάλε μια φωτιά» και η Ελένη Τσαλιγοπούλου στο «Να ‘ταν η ψυχή μου βράχος» και μας δίνουν δύο από τις πιο δυνατές στιγμές του δίσκου. Ξεχωρίζουν ακόμα τα «Αρχίζω να χορεύω», «Φλόγα μαγική», «Ενα σου φιλί», «Για μια μέρα στη Γη», «Βάλε δυνατά μουσική», «Βόλτα στην Αμερική», «Ευχή», «Συντροφιά».

Ο Mάριος Λαζ Ιωαννίδης έχει φτιάξει έναν ωραίο ποπ δίσκο για «ρομαντικά παιδιά» -ένα από τα ατού του οποίου είναι και η προσεγμένη παραγωγή του-, που όμως θα ήθελε καλύτερο... μοντάζ. Τα είκοσι τραγούδια και τα 80 λεπτά διάρκειας είναι πολλά και υπάρχουν στιγμές που νιώθεις ότι ο δημιουργός του επαναλαμβάνεται. Αυτό που μένει ωστόσο ως τελική αίσθηση μετά την ακρόαση του «Αλμπού» είναι γνήσια συγκίνηση και ομορφιά, που απορρέουν από το ταλέντο και την ειλικρίνεια με τα οποία ο τραγουδοποιός μοιράζεται σκέψεις και συναισθήματα μαζί μας.

Δώρα Σελλά

—

Green Day
Dookie
30th anniversary edition
Reprise
★★★☆☆

Πέρασαν κιόλας τριάντα χρόνια; Μέσα σε αυτές τις τρεις δεκαετίες έχουν δραματικά αλλάξει τόσα πολλά. Και οι ίδιοι οι Green Day έχουν αλλάξει βέβαια, όμως εκείνο που μένει ως σταθερά είναι η ιστορική σημασία που έχει το εξαιρετικά επιτυχημένο τρίτο άλμπουμ τους, το οποίο τους εκτόξευσε στην κορυφή. Η επανακυκλοφορία του εμβληματικού «Dookie» είναι must buy για τους οπαδούς και τους συλλέκτες με remastered υλικό, demos που κυκλοφορούν για πρώτη φορά αλλά και live ηχογραφήσεις από συναυλίες του 1994 που αποτυπώνουν την εκρηκτική ενέργεια της μπάντας από την Καλιφόρνια. Ενα άλμπουμ-ορόσημο που αποτέλεσε μια πιο punk και εφηβική απάντηση στην κυριαρχία του grunge και τελικά έγινε σχεδόν το ίδιο επιδραστικό για τις επόμενες γενιές.

Χρήστος Καλλιμάνης

—

The Rolling Stones
Sweet Sounds of Heaven
★★★☆☆

Τόσο για τους Rolling Stones (που βρίσκονται στα 80 τους) όσο και για τους U2 (αρκετά μικρότεροι σε ηλικία, αλλά βετεράνοι επίσης) είναι υπεραρκετό να δίνουν καλές συναυλίες χωρίς να χρειάζεται να αποδείξουν το παραμικρό. Σκεφτείτε λοιπόν την έκπληξή μας όταν κυκλοφορούν ολοκαίνουργια τραγούδια, τα οποία μάλιστα είναι εξαιρετικά. Το «Sweet Sounds Of Heaven» (το δεύτερο single μετά το «Angry») θυμίζει παλιούς Stones, μία από εκείνες τις ωραίες μπλουζ μπαλάντες τους. Στο κομμάτι συμμετέχει η καταπληκτική Lady Gaga στα φωνητικά αλλά και ο Stevie Wonder στο πιάνο. Το άλμπουμ τους έρχεται μέσα στον Οκτώβριο, οπότε θα επανέλθουμε.

Δημήτρης Κανελλόπουλος

—

U2
Atomic City
★★★☆☆

Το «Atomic City» είναι κι αυτό ένα κομμάτι που μοιάζει σαν να έρχεται απευθείας από τις καλές εποχές του συγκροτήματος στη δεκαετία του ‘80 και του ‘90. Ο ίδιος ο Bono το χαρακτήρισε ως «ένα rock ‘n’ roll 45άρι αφιερωμένο στην παράδοση του post-punk της δεκαετίας του ‘70». Atomic City είναι το Λας Βέγκας, έτσι έλεγαν την πόλη στη δεκαετία του ‘50 γιατί εκεί κοντά, 65 μίλια βορειοδυτικά, η κυβέρνηση των ΗΠΑ έκανε δοκιμές πυρηνικών όπλων. Οι U2 παίζουν αυτό το διάστημα στο Λας Βέγκας στον απίστευτο χώρο Sphere, που έκανε εγκαίνια την περασμένη Παρασκευή και άλλος όμοιός του δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο.

Δημήτρης Κανελλόπουλος