Δισκοκριτική: Doja Cat, Kylie, Sundayman, Ni Moya

Doja Cat
Scarlet
RCA Records
★★★☆☆

To άλμπουμ ξεκινάει με ένα σπουδαίο τραγούδι, το «Paint the Town Red», που τις τελευταίες εβδομάδες είναι νο1 σε πολλά charts ανά τον κόσμο (στο Billboard βρίσκεται τώρα στο νο2 μετά από εβδομάδες στην κορυφή, ενώ στη Μεγάλη Βρετανία είναι ακόμα στο νο1 μετά από 7 εβδομάδες που κυκλοφόρησε). Είναι άλλωστε και το πρώτο νο1 τής Doja Cat στην Αμερική. Το «Paint the Town Red» ξεκινάει με τη σειρά του με ένα σπουδαίο sample από το περίφημο «Walk on By» της Dionne Warwick.

Γεννημένη το 1995(!) -είναι μόλις 28 ετών- και μεγαλωμένη στο Λος Αντζελες, στον τέταρτο δίσκο της πλέον ακούγεται πιο χιπ χοπ και RnB από ποτέ, περιορίζοντας αρκετά τα ποπ στοιχεία που τη χαρακτήριζαν έως τώρα. Καλύτερα γιατί έτσι η Doja Cat μόλις έβγαλε το πιο δυνατό άλμπουμ της. Και απαντάει κατά κάποιο τρόπο σε όσους την «κατηγορούσαν» ότι δεν μπορεί να ραπάρει. Υπάρχουν σχεδόν 20 διαφορετικοί παραγωγοί στο άλμπουμ, ενώ μετράμε και σχεδόν 40 ανθρώπους που υπογράφουν τη μουσική στους τίτλους των τραγουδιών. Φαίνεται αυτή η πολυσυλλεκτικότητα και κάπου προς το τέλος κουράζει και λίγο.

Η Doja Cat πάει κόντρα στους άντρες ράπερ παίζοντας στο πεδίο του σκληρού στίχου. Σπάει τα στερεότυπα, κυκλοφορεί ένα τραγούδι με τον τίτλο «Fuck the Girls», ενώ σε ένα από τα βιντεοκλίπ της βγαίνει με μπλούζα «Queen of Blowjobs». Στο καλύτερο μάλιστα τραγούδι τού «Scarlet», το καταιγιστικό «Demons», ραπάρει άγρια τραγουδώντας (μη μου ζητήσετε να μεταφράσω) «If you throwin’ dick at me / That shit should be big at least».

Δημήτρης Κανελλόπουλος

—

Kylie
Tension
BMG
★★★☆☆

Το 16ο άλμπουμ της Kylie Minogue περιλαμβάνει 14 τραγούδια που αντιπροσωπεύουν όλο το φάσμα της καλής χορευτικής μουσικής (dance-pop, synthpop, electropop, disco, funk και στοιχεία house), δημιουργώντας ευφορικά συναισθήματα στον ακροατή. H 55χρονη Αυστραλέζα σούπερ σταρ δήλωσε για το «Tension» ότι «σε αντίθεση με τα δύο τελευταία άλμπουμ μου δεν υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο “θέμα”. Ηθελα να βρω την ουσία ή τη διασκέδαση ή τη φαντασία εκείνης της στιγμής, να γιορτάσω την ατομικότητα κάθε τραγουδιού και να βουτήξω σε αυτή την ελευθερία. Θα έλεγα ότι είναι ένα μίγμα προσωπικής σκέψης και μελαγχολίας» και εμείς λέμε ότι τα κατάφερε περίφημα να κάνει τα «θέλω» της πραγματικότητα! Ξεχωρίζουν τα «Padam Padam», «Somebody to Love», «Vegas High», «Things We Do for Love» και το ομότιτλο.

Δώρα Σελλά

—

Sundayman
Melodyssey
Inner Ear
★★★☆☆

Πέμπτη προσωπική δουλειά για τον κατά κόσμον Κυριάκο Μουστάκα, με τον συνθέτη κα παραγωγό να κινείται σε ηλεκτρονικά και minimal μονοπάτια. Το άλμπουμ αντλεί στοιχεία έμπνευσης από διάφορες περιόδους της ψυχεδελικής και ηλεκτρονικής σκηνής, όμως επικεντρώνεται στα synths και όχι στα «παραδοσιακά» όργανα, με τις συνθέσεις να εναλλάσσονται από instrumental σε vocal. Μια προσεγμένη δουλειά με πολύ καλή παραγωγή, από την οποία ξεχωρίζουμε περισσότερο τις ambient και καθαρά ψυχεδελικές στιγμές και λιγότερο τα πιο electro/dream pop σημεία.

Χρήστος Καλλιμάνης

—

Ni Moya
Reverie
Inner Ear
★★★☆☆

Ο Γιάννης Βαγενάς, μπασίστας και τραγουδιστής των Naxatras, αφήνει για λίγο στην άκρη το επιτυχημένο ψυχεδελικό rock της μπάντας του και επιστρέφει στην προσωπική δισκογραφία. Μια one man band σε τέσσερις πειραματικές και minimal συνθέσεις που συλλέγουν στοιχεία από ambient, ψυχεδέλεια και ηλεκτρονική μουσική και δείχνουν μια διάθεση για εξερεύνηση των ορίων του αυτοσχεδιασμού. Η έναρξη με το πολύ καλό «Vibragun» κεντρίζει το ενδιαφέρον, με το άλμπουμ στο σύνολό του να είναι απαιτητικό για ακροατές που δεν είναι λάτρεις του είδους.

Χρήστος Καλλιμάνης