Η πρώτη Δευτέρα του Σεπτέμβρη παραδοσιακά συνδυάζει τις γλυκές θερινές αναμνήσεις και την πικρή συνειδητοποίηση ότι το καλοκαίρι ανήκει πλέον στο παρελθόν, παίρνοντας θέση πλάι σε άλλα καλοκαίρια, που τόσο γρήγορα φεύγουν, κι άλλο τόσο γρήγορα θα έρθουν ξανά. Με τον χρόνο να τρέχει σε σκέψεις που αφορούν τη νέα χρονιά, σε στόχους που καμιά φορά οι τελευταίοι που τους ενδιαφέρουν αν θα επιτευχθούν είμαστε εμείς, καθώς και σε άλλα άμορφα πράγματα που τριγυρίζουν στο μυαλό μας, βρεθήκαμε στη Τεχνόπολη. Γιατί; «Γιατί έχει Αγγελάκα και θα είναι ωραία». Κι όσα τριγύριζαν στο κεφάλι μας, παρέμειναν άμορφα, αλλά έγιναν και όμορφα. Αυτό θα πει μουσική, στο δικό μου το μυαλό τουλάχιστον.
Ο Γιάννης Αγγελάκας και οι 100°C συνάντησαν μια θερμοκρασία φθινοπωρινή, με μια κακοκαιρία παραδίπλα που ανέδειξε για άλλη μία φορά τη γύμνια του επιτελικού κράτους. Το Παιδί Τραύμα άνοιξε τη νύχτα. Μια νύχτα που ο κόσμος φάνηκε να χρειαζόταν. Στη συνέχεια, ευχαρίστησε το κοινό, έβαλε ένα ποτό και πήρε τη θέση του ανάμεσα στο πλήθος. Στο μουσικό γενεαλογικό του δέντρο θα μπορούσε να έχει για γονείς τον Γιάννη Αγγελάκα και τον Παύλο Παυλίδη. Είμαστε οι επιρροές μας, άλλωστε.
Λίγο πριν βγει στη σκηνή, τα πρόσωπα του κόσμου φωτίζονταν από μια προσμονή. Το live του Γιάννη Αγγελάκα ήρθε για να αγκαλιάσει το συλλογικό τραύμα που κουβαλάμε από ένα σκοτεινό καλοκαίρι, το οποίο για κάποιους δεν ήρθε ποτέ. Αν οι διακοπές έγιναν προνόμιο για λίγους, μακάρι να μη συμβεί το ίδιο και με τις συναυλίες. Φίλοι, φίλες, γονείς με παιδιά, σύντροφοι και άνθρωποι μονάχοι, κάποιοι από αυτούς ήρθαν για να ακούσουν τα τραγούδια, κάποιοι άλλοι για να κάνουν παρέα στη λύπη τους, στη χαρά τους. Να ακούσουν την αγάπη και να μην ακούσουν τις σκέψεις τους.
Η συναυλία έμοιαζε σαν μια εκδήλωση επίσημης έναρξης μελαγχολίας. Επιανα βλέμματα στο κενό, στον ουρανό, μάτια κλειστά. Αγκαλιές, φιλιά, αγγίγματα. Οταν πηγαίνεις να ακούσεις Αγγελάκα, ξέρεις ότι θα ακολουθήσει ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή, αλλά κι από πληγή σε πληγή. Πώς θα απολαμβάναμε τις γιορτές αν δεν υπήρχαν λύπες;
Οι δύο ώρες πέρασαν αστραπιαία, αλλά η αίσθηση που άφησε η συναυλία μένει έως και σήμερα. Την ίδια ώρα που η χώρα πνίγεται, με τους ουρανούς ραγισμένους και τα ψυχικά αποθέματα να εξαντλούνται, ο Γιάννης Αγγελάκας έστησε τη δική του γιορτή και ήμασταν όλοι προσκεκλημένοι. Το κλίμα στις γιορτές δεν χρειάζεται να είναι πάντα γιορτινό. Τα συναισθήματά μας δεν χρειάζεται να είναι πάντα φωτεινά. Οι σκέψεις, να μην είναι πάντα λευκές. Σε αυτή τη ζωή συγκατοικούμε με τις αντιθέσεις μας. Η συναυλία της Δευτέρας ήταν και μια υπενθύμιση. Οτιδήποτε ζωντανό υπάρχει μέσα μας, για κάποιο λόγο υπάρχει. Και αξίζει να υπάρχει.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας