«Με πικράνατε το 2004!»

Ο Τιερί Ανρί, ο κάτοχος του τέλειου πλασέ, μιλάει στην «Εφ.Συν.» για τη διαφορετική αγάπη από διαφορετικούς ανθρώπους που γνώρισε μέσω του ποδοσφαίρου

Την εξήγηση της πληθωρικής παρουσίας του Τιερί Ανρί ίσως την παρέχει η καταγωγή του... Τις τελευταίες δέκα ημέρες αναλύεται ως νωπή ανάμνηση η εν ενεργεία παρουσία του. Ο παραλληλισμός με τον τόπο καταγωγής του μοιάζει αναπόφευκτος. Ναι μεν γεννημένος στο Παρίσι τον Αύγουστο του 1977 αλλά κατάγεται από τη Μαρτινίκα. Εκεί, στο θαλάσσιο σύνορο μεταξύ Καραϊβικής και Ατλαντικού, κάθε οκτώ χρόνια το τροπικό κλίμα διακόπτουν σαρωτικοί τυφώνες με απρόβλεπτες συνέπειες για τους καθημερινούς ρυθμούς του νησιού. Παρόμοιες, σαρωτικές για τις αντίπαλες άμυνες εναλλαγές είχε και η δική του, συχνά απρόβλεπτη κίνηση στο γήπεδο!

Λίγες μέρες μάς χωρίζουν από την απόφασή του να πει «αντίο» σε ηλικία 37 χρόνων και η παρουσία του, τόσο λόγω της καταγωγής του, όσο και λόγω της «ξεχωριστής επιμέρους αυθεντίας που κατείχε», δίνει τροφή για διατύπωση εντυπωσιακών τίτλων μιας, ούτως ή άλλως, πληθωρικής παρουσίας.

Ακόμη, λοιπόν, και «αυθεντία» χαρακτηρίστηκε τη Δευτέρα σε αφιέρωμα της γαλλικής τηλεόρασης ως κάτοχος «του κορυφαίου πλασέ στον κόσμο»!

Ακούγεται υπερβολή, ή εξιδανίκευση της παρουσίας του, αλλά αν προσέξει κανείς την αντιστρόφως ανάλογη με το ύψος του τεχνική και την ικανότητα να τιθασεύει την μπάλα και με τα δύο πόδια, αποδέχεται τον χαρακτηρισμό, γιατί συμφωνεί με τη σπανιότητα του χαρίσματος της πάσας που αφόπλιζε τις αντίπαλες άμυνες...

Βέβαια, οι ρίζες από το νησί με την τροπική, άρα άγρια κι εξωτική φυσιογνωμία δεν επηρεάζει σε τίποτα την κοσμική, γαλατική ευγένειά του! Η «Εφ.Συν.» το διαπίστωσε όταν του χτυπήσαμε την πόρτα «για τις σκέψεις που έγραψε στην τελευταία σελίδα μιας ζηλευτής παρουσίας στα γήπεδα». Αυτοσαρκάστηκε με χαρακτηριστική άνεση όταν είπε με χαμόγελο: «Εσείς οι Ελληνες με πικράνατε το 2004 στην Πορτογαλία και θέλεις τώρα να μου θυμίσεις εκείνη τη μαύρη στιγμή;».

Αμέσως μετά, συμπεριφέρθηκε ως... γνήσιος Γάλλος, απευθύνοντας θερμές ευχαριστίες: «Ηταν η κατάλληλη στιγμή να φύγω για πολλούς λόγους. Οπου κι αν βρέθηκα με τις ομάδες όπου ανήκα, ή με την εθνική ομάδα, πήρα μόνο αγάπη και την ανταπέδωσα με την απόδοση και με τη συμπεριφορά μου! Ακόμη κι αν βεβαιώθηκα ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να πω “αντίο”, υπάρχει μελαγχολία όταν καταλαβαίνω ότι απομακρύνομαι από τους θορύβους και τα πολλά χρώματα της παράστασης, γιατί κι αυτό είναι το παιχνίδι. Παράσταση για πολλούς ρόλους. Οφείλω τώρα να αλλάξω εικόνες, άρα και ρυθμούς ζωής... Τότε, λοιπόν, αν και μελαγχολείς, αναρωτιέσαι... “τι κέρδισα, τι έχασα όλα αυτά τα χρόνια”. Και στη δική μου περίπτωση, η απάντηση είναι: “Κέρδισα αγάπη από διαφορετικούς ανθρώπους που δεν θα τους ήξερα αν το ποδόσφαιρο δεν με έφερνε κοντά τους”. Αρα νιώθω γεμάτος, ώριμος και χαρούμενος για όσα έζησα! Πήρα σωστά μαθήματα απ τη Μονακό. Διδάχτηκα από τις δύσκολες μέρες στη Γιουβέντους. Και φώναξα στον εαυτό μου και στους άλλους “μπορώ!” τόσο στην Αρσεναλ όσο και στην Μπαρτσελόνα. Συχνά, έκανα παράλληλες πορείες με την παρουσία μου στην Εθνική Γαλλίας. Αρα επιμένω στην έκφραση “φεύγω γεμάτος και ώριμος”. Πολλά παιδιά και νεότεροι ποδοσφαιριστές με πλησίασαν όταν με είδαν ως αρχηγό της Εθνικής να σηκώνω το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 και με ρώτησαν “ποιο είναι το μυστικό για την επιτυχία”. Απάντησα και το λέω και τώρα: “Μην πάψεις να ανησυχείς πώς θα μπορείς να βελτιώνεσαι”. Γιατί έτσι η ανησυχία, που είναι μητέρα του καλύτερου στο γήπεδο και στη ζωή, θα είναι τόσο φυσιολογική όσο και η ανάσα σου!”».

Κάτοχος και του Τσάμπιονς Λιγκ με την Μπάρτσα το 2009: «Η Βαρκελώνη είναι μια γη πάθους!». Μέλος της γαλλικής παροικίας, υπό τον Αρσέν Βενγκέρ, στην Αρσεναλ του βόρειου Λονδίνου: «Επιτέλους Αγγλοι και Γάλλλοι, παρά τη φήμη για το αντίθετο, απέδειξαν εξ αιτίας μας ότι μπορούν να ζήσουν αρμονικά».

Ούτως ή άλλως, ο συμπατριώτης προπονητής του τον παρασημοφόρησε με τα λόγια του ως άλλο «αντίο»: «Ο Τιερί είχε δύναμη, τεχνική, ευφυΐα, αφοσίωση στην προπόνηση... Ολα όσα ονειρεύεται κάθε προπονητής από τους παίκτες του»!