Θρύλε των γηπέδων...

Εκατό χρόνια λαμπρής ιστορίας συμπληρώνει τη Δευτέρα ο Ολυμπιακός Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιά

Του ΗΛΙΑ ΖΥΜΑΤΟΥΡΑ

Μάρτιος του 1925. Η σελίδα του ημερολογίου γράφει 10. Εκείνη τη μέρα γεννήθηκε το «δέκα το καλό» του Πειραιά, ο Θρύλος των γηπέδων. Ολων των γηπέδων. Στην ταβέρνα του Μοίρα. Οδός Καραολή και Δημητρίου και Αλκιβιάδου (όπως είναι σήμερα) βρέθηκαν τα 33 ιδρυτικά μέλη. Υπήρχαν διαφωνίες για το όνομα που θα δοθεί στη νέα ομάδα, η οποία... ερχόταν να μπει «σφήνα» στον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ και όχι μόνο. Ο αεροπόρος και αξιωματικός του Ναυτικού, Νότης Καμπέρος, ήταν ο «νονός». Πρόσθεσε το Ολυμπιακός δίπλα στο «Σύνδεσμος Φιλάθλων Πειραιώς» που αρχικά είχε ρίξει στο τραπέζι ο Μιχάλης Μανούσκος, ένας στρατιωτικός που διετέλεσε και δήμαρχος Πειραιά. Ηθελαν η ονομασία να υποδηλώνει το πάθος, την αθλητική ισχύ, την ευγενή άμιλλα, έννοιες που περικλείονται στο ολυμπιακό ιδεώδες. Ετσι προέκυψε ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος, ενώ την πινελιά των χρωμάτων έβαλε ο Γιάννης Ανδριανόπουλος, ο οποίος σχεδίασε και την πρώτη φανέλα. Μια ιδέα είχε πάρει «σάρκα και οστά», που άμεσα έγινε μια δημοφιλής ομάδα. Πρώτα στην πόλη κι έπειτα σε ολόκληρη τη χώρα. Ο Ολυμπιακός τη Δευτέρα κλείνει 100 χρόνια ζωής. Εκατό χρόνια ένδοξης ιστορίας σε όλα τα σπορ, που επ’ ουδενί δεν χωρούν σε δύο σελίδες εφημερίδας.

Ο σύλλογος, που διόλου τυχαία δεν πήρε την ονομασία Θρύλος. Το 1959 ο Ολυμπιακός κατέκτησε το έκτο συνεχόμενο πρωτάθλημα στο ποδόσφαιρο. Την επόμενη μέρα, η εφημερίδα «ΦΩΣ» έδωσε για πρώτη φορά το προσωνύμιο «Θρύλος»... Μια λέξη, με νόημα, που συμπεριλήφθηκε στον ύμνο της ομάδας και έμεινε για πάντα.

Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, υδατοσφαίριση, κολύμβηση, βόλεϊ, στίβος, χάντμπολ, πυγμαχία, ξιφασκία. Παντού υπάρχει ο Ολυμπιακός! Σε αρκετά από αυτά τα αθλήματα είναι πολυνίκης, ενώ στα 99 του χρόνια το «όνειρο το τρελό, βγήκε αληθινό», καθώς έφερε στο λιμάνι ποδοσφαιρικά ευρωπαϊκά τρόπαια! Σε επίπεδο Ανδρών το Κόνφερενς Λιγκ και το Youth League σε επίπεδο Νέων.

Την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές και η ομάδα του Πειραιά είχε πάντοτε αρκετούς. Και στο γήπεδο και στους πάγκους. Στο ποδόσφαιρο η οικογένεια των Ανδριανόπουλων έδωσε πολλά στον σύλλογο. Εως το τέλος της ζωής τους, οι Ντίνος, Γιώργος, Γιάννης, Βασίλης και Λεωνίδας, η «χρυσή» πεντάδα του Ολυμπιακού ήταν αυτή που έβαλε τον θεμέλιο λίθο στο οικοδόμημα. Η σκυτάλη πέρασε από τα χέρια τεράστιων παικτών. Από τον Ηλία Ρωσίδη, τον Θανάση Μπέμπη, τον Γιώργο Σιδέρη, τον Γιώργο Δεληκάρη ώς τον Νίκο Αναστόπουλο και τον Κώστα Φορτούνη. Φυσικά υπήρξαν και ξένοι που αγαπήθηκαν και... βαφτίστηκαν Πειραιώτες: Μίλος Σέστιτς, Ολεγκ Προτάσοφ, Λάγιος Ντέταρι και πάνω απ’ όλους ο Ζιοβάνι ντα Σίλβα.

Οσο για προπονητές; Ο θρυλικός Μάρτον Μπούκοβι έγινε ακόμα και τραγούδι. Ο Ερνέστο Βαλβέρδε και ο Ντούσαν Μπάγεβιτς σύνθημα, φυσικά κανείς δεν λησμονεί τους Λάκη Πετρόπουλο, Κάζιμιρ Γκόρσκι, Αλκέτα Παναγούλια, Πέντρο Μαρτίνς, Τάκη Λεμονή.

Δεν έζησαν μόνο καλές στιγμές, όπως συμβαίνει πάντοτε στη ζωή. Κανείς δεν έχει διαγράψει από τη μνήμη του την τραγωδία της Θύρας 7, στις 8/2/1981, με την απώλεια 21 ανθρώπων.

Αρκετοί ήταν εκεί και στα -αθλητικά- δύσκολα, στα «πέτρινα χρόνια» του ποδοσφαίρου, όταν ο μπασκετικός «ερυθρόλευκος» οργανισμός έσωζε το γόητρο με τη μεγάλη ομάδα του αείμνηστου Γιάννη Ιωαννίδη και του Ζάρκο Πάσπαλι να κατακτά εγχώριους τίτλους και να φτάνει μια... ανάσα από το Πρωταθλητριών. Αυτό που εν τέλει το έφερε για πρώτη φορά στον Πειραιά το 1997 η αρμάδα του Ντούσαν Ιβκοβιτς και στη συνέχεια η «παρέα» των Βασίλη Σπανούλη και Γιώργου Πρίντεζη (2012, 2013), οι οποίοι αρχικά κατέκτησαν την κορυφή ξανά με τον Ιβκοβιτς και την επόμενη σεζόν με τον Γιώργο Μπαρτζώκα.

Πολλές οι επιτυχίες, άπειρα τα ονόματα. Αδίκως αρκετοί ήρωες του Ολυμπιακού μένουν εκτός κειμένου, αλλά πρέπει να προχωρήσουμε. Η Ιστορία είναι μεγάλη. Με πολλές χρυσές σελίδες.

Στο πόλο δεσπόζουν δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών, με παικταράδες (Χατζηθεοδώρου, Δεληγιάννης, Θωμάκος, Βλοντάκης, Φουντούλης, Μουρίκης, Γενηδουνιάς, Μυλωνάκης)... Τα παιδιά του Πειραιά έκαναν παντού θραύση. Στο βόλεϊ, οι «ερυθρόλευκοι» είναι η μοναδική ελληνική ομάδα που έχει κατακτήσει Κύπελλα Ευρώπης: το Κυπελλούχων και το Τσάλεντζ Καπ. Στην κολύμβηση, οι Πειραιώτες είναι «βασιλιάδες» με 65 πανελλήνια πρωταθλήματα και αρκετούς ολυμπιονίκες. Οπως και στη γυναικεία υδατοσφαίριση, με τρία πρωταθλήματα Ευρώπης, ισάριθμα Σούπερ Καπ και ένα LEN Trophy. Τα κορίτσια στο βόλεϊ... έρχονται: Εκαναν την πρώτη μεγάλη «δήλωση» το 2018, με την κατάκτηση του Τσάλεντζ Καπ, ενώ από το 2013 μονοπωλούν τους εγχώριους τίτλους.

Η ιστορία του Ολυμπιακού είναι συνυφασμένη και με τους προέδρους του. Οι «παλιοί» λένε ότι η ιστορία του ποδοσφαιρικού τμήματος άλλαξε άρδην το 1972 όταν ανέλαβε ο εφοπλιστής Νίκος Γουλανδρής, έπειτα Ιστορία έγραψε ο Σταύρος Νταϊφάς με τα τέσσερα σερί πρωταθλήματα, ενώ ο Σωκράτης Κόκκαλης «διέγραψε» τα «πέτρινα χρόνια» από τη μνήμη των φιλάθλων του Ολυμπιακού σπάζοντας όλα τα ρεκόρ (7 σερί πρωταθλήματα, από το 1997 έως το 2003 και 12 συνολικά σε 14 χρόνια). Ηταν αυτός που έβαλε την ομάδα στο νέο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004. Οσο για τον Βαγγέλη Μαρινάκη; Ο νυν πρόεδρος των «ερυθρόλευκων» πανηγύρισε και αυτός αρκετούς εγχώριους τίτλους, αλλά έως σήμερα η κορωνίδα των επιτυχιών του είναι το περσινό Κόνφερενς Λιγκ. Κι επειδή μπάλα είναι και γυρίζει, με τον «αρχιτέκτονα» Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ (δεν τον αφήσαμε τυχαία για το φινάλε) στον πάγκο οι Πειραιώτες έχουν ένα νέο όνειρο τρελό, το δεύτερο ευρωπαϊκό! Γιορτάζουν τα γενέθλιά τους και ονειρεύονται... Η Ιστορία συνεχίζει να γράφεται...

️⚽️ Θυμάμαι έναν Θρύλο...

Του ΣΩΤΗΡΗ Λ. ΓΟΥΛΑΤΗ

Θυμάμαι ακόμη ήμουν παιδάκι, όταν με φέρανε μες στο «Καραϊσκάκης»… Ενα παιδάκι από τα «ορεινά» του Γκύζη (Πολύγωνο) που μεγάλωνε μέσα σε μια «πράσινη» συνοικία, αλλά κατάφερε να δει το ερυθρόλευκο φως που το φωτίζει μέχρι σήμερα. Η επιλογή αυτή με δικαίωσε, μια και στα 54 μου χρόνια «κουβαλάω» 47 πρωταθλήματα Ελλάδας, 28 κύπελλα, 18 νταμπλ και έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Και αυτά μόνο στο ποδόσφαιρο...

Θυμάμαι ακόμη που είδα παιχταράδες, όπως τον Τζιοβάνι, που περίμενα πώς και πώς να έρθει η Κυριακή ή η Τετάρτη για να πάω στο γήπεδο και να απολαύσω τις μαγικές του ντρίμπλες και το χάρισμά του στο σκοράρισμα. Τα γκολ και οι λόμπες του, άλλωστε, σε Ελλάδα και Ευρώπη παραμένουν αξέχαστες μέχρι και σήμερα.

Θυμάμαι ακόμη που είδα τους δύο καραφλούς, Τζόρτζεβιτς και Γεωργάτο, να «ζωγραφίζουν» στην αριστερή πλευρά του γηπέδου και τον «Μαραντόνα του κάμπου», τον Μπιλάρα Καραπιάλη, να «οργώνει» μέσα στο χορτάρι. Θυμάμαι ακόμη τους «πιστολέρο» όπως τους Γιαννακόπουλο, Αλεξανδρή, Μήτρογλου, Γκόγκιτς, Ιβιτς, Φορτούνη, Ελ Αραμπί, Ελ Κααμπί, να σκοράρουν κατά ριπάς.

Θυμάμαι ακόμη τις φιέστες όπως αυτή του 1997, όταν αφήσαμε πίσω τα «πέτρινα» χρόνια και ξεκίνησε το σερί των επτά πρωταθλημάτων ή αυτή του 2013 που «ράψαμε» το 4ο αστέρι στη φανέλα, με τα 40 τρόπαια στο χορτάρι του «Καραϊσκάκης». Και φυσικά τη φιέστα για την κατάκτηση του Κόνφερενς Λιγκ, που ο Πειραιάς και ολόκληρη η χώρα δεν κοιμήθηκε εκείνο το θρυλικό βράδυ της 29ης Μαΐου.

Θυμάμαι ακόμη, το –για χρόνια– γούρι του Τάσου Παππά, που έβαζε στοίχημα με έναν άλλο παθιασμένο «γαύρο», τον Φραγκίσκο, ότι θα χάσει ή θα πάρει ισοπαλία η ομάδα. Και όποτε το έβαζε, ο «Θρύλος» νικούσε!

Θυμάμαι ακόμη, που ο γιος μου ήταν παιδάκι και τον έφερα για πρώτη φορά μες στο «Καραϊσκάκης». Ηταν ο αγώνας Ολυμπιακός - Λεβαδειακός 2-1 και ο Λουκάς στα 7 του χρόνια δεν έβγαζε κουβέντα. Μαγεμένος από το γήπεδο, την ατμόσφαιρα, τα βεγγαλικά, τα καπνογόνα, τα συνθήματα, την αγάπη του κόσμου που τραγουδούσαν με το ίδιο πάθος και την ίδια ένταση, βρήκε τελικά τον σωστό τον δρόμο.

Τη Δευτέρα έχουμε γενέθλια. Κλείνουμε 100 χρόνια Ιστορίας. Χρόνια μας πολλά και πάντα νίκες. Απ’ τον Εβρο μέχρι και την Κρήτη μόνο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!

️⚽️ Γαύρος σημαίνει περήφανος, επιβλητικός...

Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΠΑ

Γάβρος Ή Γαύρος; Εχει σημασία; Ομόηχες λέξεις που προφέρονται με τον ίδιο τρόπο, αλλά παρουσιάζουν διαφορές ως προς την ορθογραφία, την ετυμολογία και τη σημασία. Ψιλά γράμματα θα πει κάποιος. Ημουν κι εγώ ένας από τους κάποιους που δεν το έψαχναν. Δεν είχα πρόβλημα όταν οι αντίπαλοι μας αποκαλούσαν Γάβρους με τονισμένο το βήτα και με ένα ειρωνικό χαμόγελο καρφιτσωμένο στα πρόσωπά τους. Αυτοί το έλεγαν υποτιμητικά, ότι δηλαδή είμαστε κοπάδι, εγώ απαντούσα ότι είμαστε μεγάλο πλήθος, με μεγάλο πάθος. Μέχρι που με διόρθωσε ο φίλος και ομόδοξος Παντελής Μπουκάλας, επίμονος εραστής της ελληνικής γλώσσας.

Με ύψιλον ο Γαύρος, μου είπε, σε μια εξ αποστάσεως συνομιλία μας. Λέξη ομηρική, με πληροφόρησε. Σημαίνει περήφανος, επιβλητικός. Δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι ισχύει, αλλά το τσεκάρισα. Είχε δίκιο. Φούσκωσα από υπερηφάνεια και με την πρώτη ευκαιρία πέταξα την ερμηνεία στα μούτρα των φίλων μου που έχουν άλλους Θεούς. Κλονίστηκαν. Δεν το πίστεψαν. Τους παρέπεμψα στα λεξικά. Προβληματίστηκαν. Αρχισαν κι αυτοί να αναζητούν περισσότερο ελκυστικές αναφορές για τις λέξεις που εμείς τους λέμε όταν θέλουμε να τους πικάρουμε: βάζελοι, χανουμάκια. Ο Ομηρος δεν μπορεί να τους βοηθήσει. Τους περιγελώ, αλλά παραμένουν φίλοι μου. Και κάτι τελευταίο με αφορμή τα 100 χρόνια από την ίδρυση του Θρύλου. Ποιος προπονητής έγραψε ιστορία; Ξεχωρίζω τρεις: o Μπούκοβι (έγινε τραγούδι, έγραψε βιβλίο ο Διονύσης Χαριτόπουλος) και οι δύο Βάσκοι, ο Βαλβέρδε και ο σημερινός Μεντιλίμπαρ. Ποιος παίκτης ήταν ο πιο θεαματικός, ο πιο βιρτουόζος, αυτός που δεν τον χόρταιναν τα μάτια σου; Δυσκολεύομαι να διαλέξω κάποιον απ’ αυτούς που έχω δει. Καταλήγω στους εξής πέντε: Μποτίνος, Δεληκάρης, Αργυρούδης, Γεωργάτος, Τζοβάνι. Χρόνια πολλά, καλά και κυρίως χωρίς θεραπεία για την πάθηση της υπερκούπωσης...

️⚽️ Ολυμπιακός και δεν αλλάζει...

Του ΝΙΚΟΛΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

Τι ομάδα είσαι; Από τα χρόνια τα παιδικά είναι μία από τις πρώτες ερωτήσεις που σου κάνουν. Είναι αυτό που δεν θα αλλάξει κανείς και ποτέ για όλη του τη ζωή: Την ομάδα του.

Η συγκίνηση και η χαρά που θα σου δώσει η ομάδα σου δεν περιγράφεται. Είναι από τα σημαντικότερα πράγματα στον κόσμο, από τα ασήμαντα.

Τι ομάδα είσαι; ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ.

Αγάπη για μια ομάδα. Λατρεία. Γι’ αυτή που λένε ότι έχει τούς περισσότερους φιλάθλους στην Ελλάδα. Ισως και γι’ αυτό να αποκαλούνται οι φίλαθλοί του γαύροι... Πάνω στη θάλασσα φτιαγμένο άλλωστε το γήπεδό του...

Ομάδα του λιμανιού. Ομάδα του Πειραιά. Ξεκίνησε σαν σύλλογος της εργατιάς, ανθρώπων λαϊκής καταγωγής απέναντι στους Αθηναίους της υψηλής κοινωνίας. Μύθος ίσως, που όμως διατηρείται μέσα στα χρόνια. Απέναντί του πάντα ο αιώνιος αντίπαλος. Η ομάδα της Αθήνας. Ο Παναθηναϊκός. Αναρίθμητες οι νίκες του Ολυμπιακού, πολλοί οι τίτλοι του που γεμίζουν τα γραφεία του συλλόγου. Από όλα σχεδόν τα αθλήματα. Ξεκίνησε από το ποδηλατοδρόμιο του Φαλήρου και μετατράπηκε σε στάδιο για να χωρέσει τους πολλούς οπαδούς του, το 1960.

Από τα χρόνια της αναζήτησης ενός εισιτηρίου στη «μαύρη αγορά» στα σαλόνια της Ευρώπης και εν τέλει στην κατάκτηση ενός ευρωπαϊκού τίτλου.

Ο δαφνοστεφανωμένος έφηβος, το έμβλημά του. Ερυθρόλευκα τα χρώματα στην εμφάνισή του.

Πολλές είναι στα 100 χρόνια ζωής οι ιστορίες του, τα ταξίδια, οι χαρές, οι λύπες που σημάδεψαν αυτήν την ομάδα. Κάποιες από αυτές τού δίνουν την αίγλη του. Αφησαν ανεξίτηλο σημάδι...

Στα δύσκολα χρόνια του Εμφυλίου στην Ελλάδα, ο Νίκος Γόδας, αντιστασιακός που υπήρξε και ποδοσφαιριστής του Ολυμπιακού, γεννημένος το 1921 στο Αϊβαλί, εγκαταστάθηκε ως πρόσφυγας με την οικογένειά του στην Κοκκινιά του Πειραιά. Εκτελέστηκε τα ξημερώματα της 19ης Νοεμβρίου του 1948 στο Λαζαρέτο της Κέρκυρας. Η τελευταία επιθυμία του, που έγινε πραγματικότητα, να εκτελεστεί φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα...

Στην ιστορία του συλλόγου υπάρχει και μια τραγωδία. Τον Φεβρουάριο του 1981 διαδραματίστηκε στο γήπεδο του Ολυμπιακού η μεγαλύτερη τραγωδία στον ελληνικό αθλητισμό: 21 νεκροί ο απολογισμός. Τα θύματα της Θύρας 7. «Αδέρφια ζείτε» ακούγεται συχνά στις κερκίδες...

Το γήπεδο του Ολυμπιακού πήρε το όνομά του από τον αρχιστράτηγο Γεώργιο Καραϊσκάκη και το μνημείο του βρίσκεται έξω από το γήπεδο. Μετά από εκατό χρόνια ζωής συνεχίζει να είναι για όλους εμάς -στο μυαλό κάτι μαγικό- μια δραπέτευση, μια ανάσα, μια διέξοδος από τα καθημερινά προβλήματα.

Τι ομάδα είσαι; Ολυμπιακός...