Οι υπερβάσεις δεν είναι κανόνας

Η πρώτη ήττα πάντοτε πονάει. Οποιος κι αν είναι ο αντίπαλος. Ακόμη κι αν έμοιαζε εξ αρχής με θαύμα θαυμάτων το να νικήσεις δύο φορές μία χώρα που ποδοσφαιρικά απέχει έτη φωτός απ’ τη δική σου. Στην κοινή ποδοσφαιρική λογική, θα ήταν too much. Ακόμη και η μία νίκη και μία ισοπαλία σε δύο αγώνες, για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς.

Αλλά δεν παύει να βιώνεις μια προσγείωση ως προς το εύρος της ανταγωνιστικότητας και των υπερβάσεών σου, από τη στιγμή που χάνεις και δέχεσαι τρία γκολ στην έδρα σου. Απλούστατα γιατί υπάρχουν προσδοκίες κι έχεις φιλοδοξίες. Παρότι γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι απέναντί σου έχεις την αφάν γκατέ. Τον βασικό επιθετικό της Μπάγερν. Το 10άρι της Ρεάλ Μαδρίτης. Το εξτρέμ της Τσέλσι. Μια, εκτός των άλλων, πληγωμένη αφρόκρεμα, με αστέρια παγκοσμίου φήμης που λίγο καιρό πριν είχαν ταπεινωθεί μέσα στον ναό του ποδοσφαίρου που τυγχάνει να είναι και σπίτι τους. Το Γουέμπλεϊ. Η Εθνική Ελλάδας έκανε την υπέρβασή της στο Λονδίνο. Θα έρθουν κι άλλες υπερβάσεις αλλά αυτή τη στιγμή δεν μπορεί να αποτελούν κανόνα.

Το εμπεδώσαμε στο ΟΑΚΑ παρότι το σκορ ξέφυγε σε ένα μομέντουμ που υπήρχε ελπίδα ισοφάρισης, με την ευκαιρία του Ιωαννίδη που έβγαλε ο Πίκφορντ να είναι τόσο καθοριστική όσο και το δεύτερο γκολ του παιχταρά Μπέλιγχαμ με καραμπόλα στην πλάτη του Βλαχοδήμου. Οι Αγγλοι δεν πιάστηκαν... Αμερικανάκια. Μετά το 0-2, δεν υπήρχε κανένα νόημα στο ματς.

Στο Λονδίνο το τολμηρό τακτικό/προπονητικό πλάνο από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς εφαρμόστηκε ιδανικά από τους ποδοσφαιριστές, οι Αγγλοι αιφνιδιάστηκαν και μέχρι να καταλάβουν τι τους συμβαίνει πρόσφεραν στο ελληνικό ποδόσφαιρο μια μοναδική νίκη.

Στην Αθήνα, σε τέσσερα επίσημα ματς, πλέον μετράμε ισάριθμες ήττες και δεν έχουμε πετύχει ούτε γκολ. Οι Αγγλοι τούτη τη φορά ήταν υποψιασμένοι, πεισμωμένοι και απόλυτα συγκεντρωμένοι. Φάνηκε από το πρώτο λεπτό. Ανοιξαν και το σκορ με το καλησπέρα από ένα ρήγμα στο δικό μας αριστερό άκρο, σε μια στιγμή που ο Τσιμίκας ήταν σε πιο ψηλά μέτρα στο γήπεδο και στην κάλυψη της θέσης του αριστερού μπακ είχε βρεθεί ο Ζαφείρης, που ως μέσος δεν έχει εκ των πραγμάτων την ίδια ανασταλτική ικανότητα, δημιουργήθηκε κατάσταση «ένας εναντίον ενός» με τον φοβερό Μαντουέκε, που προκάλεσε ουσιαστικά το ρήγμα, welcome!

Πάρε το 0-1 κι ένα ημίχρονο στα χαμένα, με τους Αγγλους να μην απειλούν μεν, αλλά και την Εθνική να δημιουργεί μόνο μία υποσχόμενη ευκαιρία με τον συνδυασμό Τζόλη-Τσιμίκα από αριστερά, μετά από γρήγορη πάσα στο «μπιλντ απ» του κορυφαίου χθες Κουλιεράκη.

Οταν ο Γιοβάνοβιτς ρίσκαρε για την ισοφάριση που θα άλλαζε το μομέντουμ κι έριξε στη μάχη Ιωαννίδη, Πέλκα κι αργότερα Κωνσταντέλια, η ευκαιρία του Ιωαννίδη ήταν σημαδιακή. Στο τέλος της βραδιάς έγινε το φυσιολογικό. Νίκησε η Αγγλία. Στη σούμα πήραμε το ένα από τα δύο ματς κι αυτό δεν είναι αμελητέο. Ούτε πρέπει να λησμονιέται. Κάποια στιγμή θα ερχόταν και η πρώτη ήττα. Το αισιόδοξο είναι ότι μπαίνουν οι βάσεις, αλλά και ότι ο Ελληνας φίλαθλος το αναγνωρίζει και το έχει αγκαλιάσει.

Η ατμόσφαιρα στο ΟΑΚΑ ήταν πρωτόγνωρη. Δεν υπήρχε κανένας συντονισμός, δείγμα αυθόρμητης συσπείρωσης δίχως καθοδήγηση. Δεν υπήρχε ιδιαίτερος παλμός, λογικό χωρίς συντονισμό. Δεν βοήθησε και το σκορ, με το γρήγορο γκολ των Αγγλων κι έτσι όπως πήγε το ματς. Αλλά αυτό το γαλανόλευκο λεφούσι κι η εικόνα περισσότερων από 60.000 ανθρώπων είναι μάλλον σπάνιες στο πέρασμα των χρόνων. Τώρα, ακολουθεί το αυριανό ματς στη Φινλανδία. Η Εθνική θα κλείσει τον όμιλο στη δεύτερη θέση και θα περιμένει την κλήρωση για τα μπαράζ ανόδου.