Μέγας ΠΑΟΚ, λοιπόν...

Τα πρωταθλήματα είναι συνήθως πιο περίπλοκες διαδικασίες από άλλες σχετικές διοργανώσεις. Ειδικά στη φετινή Super League 1 με τους τέσσερις διεκδικητές του τίτλου, με τα πράγματα να ξεκαθαρίζουν κυριολεκτικά στο νήμα, στην τελευταία φάση (άστοχη κεφαλιά Ανσαριφάρντ στο Άρης-ΠΑΟΚ 1-2). Δεν αρκεί για μία ομάδα αν θέλει να τερματίσει πρώτη το να έχει καλό υλικό, πρέπει να ξέρει και να το αξιοποιήσει. Δεν αρκεί να έχει για ένα αρκετό διάστημα καλή φυσική κατάσταση, αλλά για παραπάνω (επί της ουσίας ρισκάρει να προγραμματίσει συγκεκριμένα πικ και αν της βγουν...). Δεν αρκεί να είσαι εσύ καλός, αλλά πρέπει και να μπορείς να ανταποκριθείς στις ιδιαιτερότητες του ανταγωνισμού με εξίσου ικανούς αντιπάλους. Η Lady Hope είδε πως ο φετινός ΠΑΟΚ, ελέω Ραζβάν Λουτσέσκου, ανταποκρίθηκε περίφημα...

Τέτοια μάγκικη κατάκτηση τίτλου, που συνδύασε πρωτόγνωρο σερί νικών επί όλων των βασικών αντιπάλων στο τέλος, πολύ καλή μπάλα στο μεγαλύτερο διάστημα της χρονιάς, απίθανο αριθμό γκολ, ευρωπαϊκή διάκριση (οι προημιτελικοί του ΠΑΟΚ στο UEFA Conference League δεν είναι αμελητέα φάση για να μη μνημονεύεται επειδή ο Ολυμπιακός πήγε μέχρι τον τελικό...), από ομάδα που ο πρόεδρός της δεν είναι καν στην Ελλάδα, που δεν είχε και τόσο ακριβό μπάτζετ και ακόμα και μετά το ξεκίνημα του φορτσαρίσματός της δεν την περίμενε σχεδόν κανένας για κάτι παραπάνω από την τρίτη θέση, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ. Το μπράβο για αυτόν τον ΠΑΟΚ είναι λίγο. Μέγας ΠΑΟΚ, λοιπόν... Έμεινε στην ιστορία αυτό που πέτυχε, και αυτό θα το καταλάβουμε όλοι αργά ή γρήγορα...

Οι μέρες και οι εβδομάδες που ακολουθούν την περασμένη Κυριακή θα ανήκουν στον ΠΑΟΚ. Προς το παρόν, καλό είναι να το χαρούν με την ψυχή τους και ύστερα να προσπαθήσουν να ταξινομήσουν τις σκέψεις τους γιατί οι ποδοσφαιρικοί τίτλοι δεν ανήκουν ποτέ σε κανέναν. Ούτε καν σε αυτόν που τους κατακτάει, γιατί από την επόμενη κιόλας στιγμή γίνονται ξανά διεκδικήσιμοι από όλους τους άλλους. Παλεύεις για αυτούς, και στο τέλος τους παίρνεις ή όχι. Αν τα καταφέρεις όλα καλά, είναι η ώρα της γιορτής. Αν όχι, η θλίψη και η πίκρα κάνουν παρέα στην περισυλλογή και έχει έρθει η ώρα για την αντίστροφη μέτρηση για την επόμενη απόπειρα. Στο σήμερα κυρίως η ΑΕΚ και έπειτα από κάποιες μέρες και ο Ολυμπιακός (από τις 30 Μαΐου κι ύστερα) και ο Παναθηναϊκός (από τις 26 Μαΐου κι ύστερα...) οφείλουν να τα βάλουν κάτω και να μιλήσουν με τον εαυτό τους: και να του πουν αυτά που δεν τολμούν να πουν δημόσια... Μόνο έτσι θα ευδοκιμήσουν του χρόνου...

ΥΓ. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου είναι αυταπόδεικτα και αναντίρρητα πλέον μία από τις μεγαλύτερες προπονητικές προσωπικότητες που έχουν περάσει ποτέ από την Ελλάδα. Μία γάτα που έχει τα πέταλα σε περίσσευμα και με ικανότητες που προσομοιάζουν σε ταλαντούχο άνθρωπο που θα διακρινόταν με ό,τι καταπιανόταν στη ζωή του. Για τις δηλώσεις του, πάντως, για το «κλεμμένο του 2018» πρέπει να ξαναδιαβάσει το σχετικό ορισμό: κλεμμένο είναι κάτι που κάποιος το έχει κάνει ήδη δικό του. Και ο ΠΑΟΚ ΔΕΝ το είχε πάρει ποτέ τότε...

Κι αν εννοεί πως το σκορ στο επίμαχο ντέρμπι με την ΑΕΚ στην Τούμπα ήταν 1-0, καλό είναι να θυμηθεί τι προβλέπουν διάφοροι κανονισμοί για μπούκες προέδρων στα τερέν, εκτός κι αν τα επικρoτεί αυτά, τα θεωρεί σύννομα και χρήσιμες τακτικές για την επίτευξη αγωνιστικών στόχων... Τελική σούμα; Ένας μεγάλος Ραζβάν που, όμως, μάλλον θέλει να έχει και σκιές για να είναι ελεγχόμενη η λάμψη του. Μέγας ΠΑΟΚ (χωρίς κανένα αλλά), μέγας Ραζβάν (με κάποια αλλά)...