Με τον Αντόνιο Φέιρα έχουμε αναπτύξει φιλική επικοινωνία από το 1996. Ναι, με τον, 68χρονο σήμερα, Πορτογάλο κοινωνικό αναλυτή από τη Λεϊρία, αρχικά είχαμε συζητήσει τότε, με σαφείς, κοινωνικές όσο και ψυχολογικές, προεκτάσεις, τη γνωστή εμμονή-φολκλόρ της ανέτοιμης Ελλάδας να διοργανώσει τους λεγόμενους «χρυσούς Ολυμπιακούς Αγώνες» με αφορμή το ιωβηλαίο της σύγχρονης μορφής τους.
Οκτώ χρόνια μετά (2004), με αφορμή την αναπάντεχη επανάσταση των πληβείων του Οτο Ρεχάγκελ, την άνοδό μας στην κορυφή του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος επί του δικού του πορτογαλικού εδάφους, είχαμε εντοπίσει «επιρροές της αθλητικής επιτυχίας στη συμπεριφορά των λαών αλλά και καθοδήγηση ομάδων, παικτών από τη στάση ζωής του πολίτη-οπαδού, σε μια αμοιβαία σχέση συνειδητής αλλά και υποσυνείδητης επιρροής, αυτής που κρύβει ευκαιρίες χαράς αλλά και κινδύνους αυθυποβολής».
Δική του η προηγούμενη έκφραση στη συνέντευξη που μας είχε δώσει μετά την άνοδο του ελληνικού ποδοσφαίρου στο Εβερεστ. Από τότε συντηρούμε φιλική επικοινωνία με τον καθηγητή πλέον Κοινωνικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο της Λεϊρία, η παρουσία του συμπατριώτη του διαιτητή Σοάρεζ Ντίαζ στο ντέρμπι Παναθηναϊκού - ΑΕΚ είναι η έσχατη ικανή αφορμή. Ο Πορτογάλος διαιτητής, αυτός που κλήθηκε στην υπανάπτυκτη ποδοσφαιρική κοινωνία μας να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά στη Λεωφόρο, από άλλους αναδείχθηκε και από άλλους (ανάλογα με το χρώμα των γυαλιών που φορούσαν) κατακρίθηκε για την απουσία κατάχρησης της σφυρίχτρας του. Αλλιώς, απουσία στυγνού ελέγχου, αυτή σε συνάρτηση με την ύπαρξη κανονισμών έδωσε το έναυσμα της επικοινωνίας και πάλι με τον, επίσης φίλο της μπάλας, συμπατριώτη του καθηγητή. Από τη δυτική πλευρά της κεντρικής Πορτογαλίας η «καλημέρα» του, όπως πάντα εγκάρδια, ανέπτυξε ιδιαίτερη θεώρηση για τη σχέση... στοργής (πείτε την κι έτσι) του οπαδού-πολίτη με την μπάλα και τους λειτουργούς της:
«Ο Σοάρεζ Ντίαζ, ο διαιτητής που σφύριξε στο μεγάλο παιχνίδι του πρωταθλήματός σας, έχει, εδώ στην Πορτογαλία, καλή φήμη τόσο με αφορμή τις επιδόσεις του ως διαιτητή όσο και για τη γενικότερη δημόσια παρουσία του. Αρέσει και σ’ εμένα το ποδόσφαιρο. Εν όψει της συζήτησης μαζί σας συνομίλησα και με φίλους, δημοσιογράφους και όχι μόνο, ώστε να επιβεβαιώσω πως, αλήθεια, και εδώ στην Πορτογαλία έχει τη φήμη πως, όπως είπατε κι εσείς, “δεν σφυρίζει πολύ, δεν κάνει κατάχρηση της σφυρίχτρας του”. Χρειαζόμαστε τέτοιες δημόσιες παρουσίες και δεν αναφέρομαι μόνο σε διαιτητές ποδοσφαίρου».
● Πρέπει να τίθεται θέμα «αυστηρής ή χαλαρής εφαρμογής κανονισμών», γενικότερα νόμων, όταν υπάρχει το γράμμα τους; Δηλαδή οι κανονισμοί διεξαγωγής, αυτοί που καθορίζουν το έγκυρο από το άκυρο, το νόμιμο από το παρόνομο.
Οταν το ζητούμενο είναι η ανάπτυξη του παιχνιδιού, αυτή που γίνεται αιτία θεάματος, άρα δημιουργικής πράξης εκ μέρους των παικτών με το λαϊκό έρεισμα και μετάγγισης χαράς, ευχαρίστησης προς τους θεατές, ναι, είναι δόκιμο να συμβαίνει αυτό. Οχι μόνο για αμιγώς αγωνιστικούς λόγους, αλλά και επειδή είναι κλήση όσων συμμετέχουν στο παιχνίδι, παικτών και θεατών, να προτείνουν την κοινή χαρά αντί του στενού συμφέροντος της ομάδας τους άρα και της προσωπικής ικανοποίησης. Κοινή χαρά; Το ελεύθερο θέαμα, αυτό που γεννά αυτοσχεδιασμό, άρα κορυφαία μορφή δημιουργίας στους ποδοσφαιριστές και αμέσως μετά ευχαρίστηση, προσέξτε: μέσω της αποδοχής αυτού που βλέπουν στο γήπεδο, στους θεατές-καταναλωτές θεάματος.
● Γενικότερη άσκηση καλών προθέσεων. Μπορούμε να τη χαρακτηρίσουμε έτσι;
Σαφώς. Η παρατήρησή σας είναι καίρια. Και αποκτά ιδιαίτερη σημασία επειδή αυτή η ύπαρξη αμοιβαίων καλών προθέσεων είναι, θυμηθείτε, ζητούμενο, γενικότερα, των ανθρώπινων σχέσεων και όχι μόνο παικτών και οπαδών-πολιτών ενταγμένων στην αγάπη της μπάλας του ποδοσφαίρου.
● Για να επιτευχθεί αυτό απαιτείται αναστροφή στάσης ζωής. Δύσκολη...
Συμφωνώ, αλλά όχι ακατόρθωτη. Ισως ακουστώ σκληρός από τον φίλο του ποδοσφαίρου αλλά όταν κατανοήσει πως ο ίδιος ικανοποιείται από την εκτόνωση που του προσφέρει η μπάλα αλλά και άλλα δεδομένα της καθημερινότητάς του και όχι από την αγάπη αυτού που παρακολουθεί, τότε θα διαχωρίσει, θα εξυγιάνει και τις αντιδράσεις του. Γνωρίζω πολλούς εδώ στην Πορτογαλία αλλά και αλλού, μέσω παρατηρητών ομότιμων καθηγητών και όχι μόνο, που το έχουν πετύχει. Δεν είναι δύσκολο, συνείδηση αποστολής χρειάζεται.
Η efsyn.gr θεωρεί αυτονόητο ότι οι αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα του σχολιασμού, της κριτικής και της ελεύθερης έκφρασης και επιδιώκει την αμφίδρομη επικοινωνία μαζί τους.
Διευκρινίζουμε όμως ότι δεν θέλουμε ο χώρος σχολιασμού της ιστοσελίδας να μετατραπεί σε μια αρένα απαξίωσης και κανιβαλισμού προσώπων και θεσμών. Για τον λόγο αυτόν δεν δημοσιεύουμε σχόλια ρατσιστικού, υβριστικού, προσβλητικού ή σεξιστικού περιεχομένου. Επίσης, και σύμφωνα με τις αρχές της Εφημερίδας των Συντακτών, διατηρούμε ανοιχτό το μέτωπο απέναντι στον φασισμό και τις ποικίλες εκφράσεις του. Έτσι, επιφυλασσόμαστε του δικαιώματός μας να μην δημοσιεύουμε ανάλογα σχόλια.
Σε όσες περιπτώσεις κρίνουμε αναγκαίο, απαντάμε στα σχόλιά σας, επιδιώκοντας έναν ειλικρινή και καλόπιστο διάλογο.
Η efsyn.gr δεν δημοσιεύει σχόλια γραμμένα σε Greeklish.
Τέλος, τα ενυπόγραφα άρθρα εκφράζουν το συντάκτη τους και δε συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη της εφημερίδας