Οι «Σταχτοπούτες» μπαίνουν στον χορό

Κανείς δεν περίμενε την εμφάνισή τους στους «μεγάλους». Ομάδες μετριοπαθείς με οπαδούς πιστούς που είχαν συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι θα παρακολουθούν στην πόλη τους ποδόσφαιρο κατώτερων κατηγοριών. Ομως αυτό θα αλλάξει.

Την ερχόμενη σεζόν θα υποδεχθούν τις καλύτερες ομάδες της ευρωπαϊκής ηπείρου. Η Αγγλία, η Ιταλία, η Γερμανία, η Γαλλία και η Πορτογαλία έχουν φέτος ένα κοινό χαρακτηριστικό: την άνοδο ομάδων που δεν έχουν ξαναβρεθεί στην κορυφαία κατηγορία, που έχουν μάλιστα και ελάχιστη πείρα στη β΄ κατηγορία. Στην παρέα αυτή ίσως προστεθεί και η Ισπανία, αν η Τζιρόνα –δεύτερη μέχρι στιγμής στη Σεγούντα Ντιβισιόν– εξασφαλίσει την άνοδο στις δύο τελευταίες αγωνιστικές.

Η αγγλική Μπόρνμουθ, οι ιταλικές Κάρπι και Φροζινόνε, η γαλλική Γκαζελέκ Αζαξιό, η γερμανική Ινγκολσταντ και η πορτογαλική Τοντέλα... «Σταχτοπούτες» και όλες ομάδες της επαρχίας, μακριά από τα μεγάλα αστικά κέντρα. Ητοι ο εφιάλτης παραγόντων όπως ο Κλάουντιο Λοτίτο. Ο πρόεδρος της Λάτσιο είχε πει ανερυθρίαστα σε ιδιωτική του συνομιλία (που ηχογραφήθηκε και κατόπιν δημοσιοποιήθηκε): «Με τις Κάρπι και τις Φροζινόνε, που δεν αξίζουν τίποτε, ποιος θα αγοράσει τα τηλεοπτικά δικαιώματα; Σε δύο ή τρία χρόνια δεν θα έχουμε ούτε λίρα...». Ο Αντρέα Πίρλο όμως έβαλε τον Λοτίτο στη θέση του: «Λόγια σαν αυτά με κάνουν να μη θέλω να παίξω. Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα για όλους και πρέπει να επιβραβεύει την ομάδα που το αξίζει».

Δεν εμφανίζουν όλες αυτές οι ομάδες ομοιότητες στο παρελθόν τους ή ακόμα και στον τρόπο που έφθασαν στην επιτυχία. Ομως όλες επέδειξαν μεθοδικότητα και αποφασιστικότητα. Η Τοντέλα, για παράδειγμα, είχε βάλει στόχο εξαρχής την άνοδο στην Πριμέιρα. Μέσα από ένα εξοντωτικό πρωτάθλημα 46 αγωνιστικών, επέδειξε μετριοπάθεια αλλά και φιλοδοξία.

Την πρώτη εβδομάδα του Οκτωβρίου άλλαξε προπονητή, καθώς η ομάδα ήταν 12η, οκτώ βαθμούς μακριά από την κορυφή. Ηρθε ο Κιμ Μασάδο, που μόλις είχε απολυθεί από την πολωνική Λέγκια Γκντανσκ και τότε ξεκίνησε ένα εντυπωσιακό σερί με μόλις τέσσερις ήττες σε 32 αγωνιστικές. Οταν πια φάνηκαν οι «πόρτες» της μεγάλης κατηγορίας, τα πόδια των παικτών βάρυναν και στους πέντε τελευταίους αγώνες δεν κατάφεραν να νικήσουν. Ομως η άνοδος είχε επιτευχθεί ακόμα και χωρίς την παρουσία του μεγάλου τους αστεριού, του Αργεντινού Κριστιάν Εντγάρδο Αμάδο, που τραυματίστηκε στο τέλος της σεζόν.

Η Ινγκολσταντ κυριάρχησε απόλυτα στην Τσβάιτε-Λίγκα. Υπέστη την πρώτη ήττα της στην 14η αγωνιστική και ώς το τέλος της σεζόν έχασε μόλις τρεις φορές. Τα ηνία της ομάδας κρατούν ο Γερμανός πρώην διεθνής Τόμας Λίνκε, ως αθλητικός διευθυντής, και ο νεαρός Αυστριακός τεχνικός Ραλφ Χάζενχιτλ, που κατέφθασε στη βόρεια Βαυαρία τον Οκτώβριο του 2013. Η παρουσία της Audi παρέχει ασφάλεια, όμως τα οικονομικά του συλλόγου είναι σφιχτά και προτιμώνται παίκτες με χαμηλή τιμή. Στο ρόστερ ξεχωρίζουν ο μέσος Πασκάλ Γκρος που πέτυχε έξι γκολ και σέρβιρε 10 ασίστ φέτος και ο Αλφρέδο Μοράλες, διεθνής με τις Ηνωμένες Πολιτείες αλλά με μητέρα Γερμανίδα.

Η ιστορία της Γκαζελέκ Αζαξιό αντίθετα έχει να επιδείξει πολλές μπανανόφλουδες, τις οποίες άλλοι έβαζαν στον δρόμο της. Για παράδειγμα, το 1999, εξασφάλισε την άνοδο στη Λιγκ 2, αλλά η επιτυχία της κατέλαβε εξαπίνης τους ιθύνοντες της λίγκας, που έβγαλαν το εξής διάταγμα: «Μια πόλη με λιγότερους από 100.000 κατοίκους δεν μπορεί να έχει δύο επαγγελματικές ομάδες στην ίδια λίγκα». Η Γκαζελέκ προσέφυγε στα δικαστήρια, αλλά δεν κατάφερε τίποτε. Της αφαίρεσαν στα γραφεία ό,τι είχε κερδίσει στο γήπεδο...

Δύο χρόνια αργότερα υποβιβάστηκε στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο λόγω οικονομικών προβλημάτων. Ομως δεν το έβαλε ποτέ κάτω. Το 2011 επέστρεψε στην 3η κατηγορία και έναν χρόνο αργότερα απέκλεισε τις Μονπελιέ και Τουλούζ και έφθασε έως τα ημιτελικά του Κυπέλλου Γαλλίας. Το 2013 ανέβηκε στη Λιγκ 2 – και έμεινε (η Αζαξιό βρισκόταν στη Λιγκ 1). Και φέτος, ύστερα από ένα σερί 21 αγώνων με μόλις μία ήττα από τον Δεκέμβριο και μετά, συνυπολογίζοντας και ένα σαρωτικό 3-0 στην έδρα της Αζαξιό, σφράγισε την πιο σημαντική επιτυχία της ιστορίας της...

Ινγκολσταντ

Γερμανία (2004)

Με τιμονιέρη την AUDI

Η Ινγκολσταντ φέρει το διακριτικό 04, όπως και η Σάλκε. Η διαφορά τους είναι... εκατό χρόνια. Η δεύτερη ιδρύθηκε το 1904. Η Ινγκολσταντ, έναν αιώνα αργότερα, το 2004, από τη συγχώνευση των δύο ομάδων της πόλης, των ESV και MTV. Μέσα σε 11 χρόνια, ανέβηκε τέσσερα σκαλοπάτια και πλέον βρίσκεται στην Μπουντεσλίγκα. Στην προσπάθειά της, πολύτιμη αρωγός είναι η αυτοκινητοβιομηχανία Audi, που εδρεύει στην πόλη αυτή της βόρειας Βαυαρίας εδώ και 80 χρόνια.

Το Ινγκολσταντ έχει έναν από τους μικρότερους δείκτες ανεργίας στη Γερμανία (κάτω από 3%), καθώς στην Audi εργάζονται 33.000 κάτοικοι της πόλης. Η συγκεκριμένη εταιρεία χρηματοδότησε μέρος της κατασκευής του γηπέδου Audi Sportpark, έχει την κυριότητα του προπονητικού κέντρου, εγγυήθηκε τη σύμπλευσή της με τον σύλλογο τουλάχιστον μέχρι το 2018, διαθέτει το 20% των μετοχών του και ελέγχει την πλειοψηφία του διοικητικού συμβουλίου.

Η πρόοδος του συλλόγου από το πουθενά είναι αδιαμφισβήτητη, όμως γέννησε αρκετή ζήλια μεταξύ των αντιπάλων που πολύ θα επιθυμούσαν τη στήριξη μιας μεγάλης επιχείρησης: «Με ενοχλεί η διγλωσσία σχετικά με τον χορηγό μας. Οταν βρισκόμασταν κοντά στη ζώνη του υποβιβασμού, κανείς δεν αναφερόταν σε αυτόν. Τώρα, στην επιτυχία μας, όλοι κάνουν λόγο για την Audi ως αποκλειστικό λόγο της ανόδου μας. Η ομάδα δεν έχει αλλάξει πολύ και είναι περισσότερες οι αποχωρήσεις παρά οι μεταγραφές. Ας μην τα κάνουμε πολύπλοκα. Μια επιχείρηση εδρεύει σε μια πόλη και επιλέγει να στηρίξει τον ποδοσφαιρικό σύλλογό της», δηλώνει ο προπονητής της Ινγκολσταντ, ο Αυστριακός Ραλφ Χάζενχιτλ.

Γκαζελέκ Αζαξιό

Γαλλία (1910)

Ερασιτέχνες με μπόνους!

Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί το περασμένο καλοκαίρι ότι η Γκαζελέκ Αζαξιό, νεοφώτιστη στη Λιγκ 2, με τον πιο μικρό προϋπολογισμό της κατηγορίας (4,5 εκατ. ευρώ), γήπεδο που χωράει μόλις 3.000 άτομα, μια φτωχή δομή καθώς μετράει μόλις πέντε υπαλλήλους που δεν είναι προπονητές ή ποδοσφαιριστές, θα κατάφερνε δέκα μήνες αργότερα να πανηγυρίσει την άνοδό της στους «μεγάλους» του γαλλικού ποδοσφαίρου. Τα πέτυχε στην προτελευταία αγωνιστική, έχοντας αφήσει πίσω της ονομαστούς αντιπάλους όπως η Χάβρη, η Οσέρ, η Σοσό, η Βαλανσιέν, η Σατορού...

Ακόμα και η γειτόνισσά της, η Αζαξιό, μόλις στην τελευταία αγωνιστική αποσπάστηκε από τη ζώνη του υποβιβασμού και παρέμεινε στη δεύτερη τη τάξει κατηγορία. Αυτή η λεπτομέρεια έχει τη σημασία της. Η Γκαζελέκ, που οφείλει το όνομά της στο συνδικάτο των εργαζομένων στην εθνική επιχείρηση αερίου και ηλεκτρισμού, ανέκαθεν ήταν η σημαιοφόρος του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου έναντι του επαγγελματισμού της Αζαξιό ή της Μπαστιά, των δύο μεγάλων ομάδων της Κορσικής. Επανειλημμένα προσπάθησε η Αζαξιό να την απορροφήσει, για να συναντήσει την κάθετη, σχεδόν επαναστατική άρνηση της Γκαζελέκ.

Εκείνος ο μύθος του ερασιτεχνισμού έμεινε μακριά και η κορσικανή ομάδα χρειάστηκε να πολεμήσει σκληρά για να προσαρμοστεί στον κόσμο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Το μυστικό της; Ποτέ δεν είχε μεγάλες φιλοδοξίες. Τον περασμένο Αύγουστο, ο τεχνικός της, Τιερί Λορί, είχε δηλώσει: «Αποστολή μας είναι να φτάσουμε στους 38-40 βαθμούς και να σωθούμε. Οτιδήποτε παραπάνω θα είναι μπόνους». Τελικός απολογισμός, 65 βαθμοί. Και μπόνους, η συμμετοχή στη Λιγκ 1 για πρώτη φορά στην ιστορία της.

Φροζινόνε

Ιταλία (1912), (επανίδρυση) 1990

«Ωρίμασε» γρήγορα

Στα μισά του αυτοκινητόδρομου που ενώνει τη Ρώμη με τη Νάπολι βρίσκεται το το Φροζινόνε, μια πόλη 50.000 κατοίκων που δεν θεωρείται και από τις πλέον τουριστικές της Ιταλίας. Η τοπική κοινωνία είδε την ποδοσφαιρική ομάδα της να εξαφανίζεται από τον χάρτη το 1990. Είχε δώσει μεγάλη μάχη για να ανεβεί στην 3η κατηγορία αλλά απέτυχε και διαλύθηκε λόγω χρεών. Οι ντόπιοι υποστηρίζουν πάντως ότι είχε «μπει στο μάτι» του τότε προέδρου της ιταλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας Αντόνιο Ματαρέζε που επιδίωξε σθεναρά την εξόντωσή της.

Από εκείνες τις στάχτες ξεπήδησε ένας νέος σύλλογος που ξεκίνησε την πορεία του από τα τοπικά πρωταθλήματα. Πέντε χρόνια αργότερα ανέβηκε στο επαγγελματικό επίπεδο και πλέον πανηγυρίζει την άνοδό του για πρώτη φορά στη Σέριε Α, κάτι που δεν είχε καταφέρει ούτε ο παλιός σύλλογος.

«Οταν ξεκίνησε η σεζόν, στόχος μας ήταν να εξασφαλίσουμε την παραμονή στην κατηγορία προκειμένου να ωριμάσουν και οι νεαρότεροι ποδοσφαιριστές μας και να συλλέξουν εμπειρίες», λέει σήμερα ο τεχνικός Ρομπέρτο Στελόνε. «Ομως όσο περνούσαν οι αγωνιστικές, συνειδητοποιήσαμε πως μπορούσαμε να καταφέρουμε ακόμα περισσότερα. Σε καμία περίπτωση δεν χάσαμε συνεχόμενα παιχνίδια και πραγματοποιήσαμε έναν καταπληκτικό δεύτερο γύρο».

Πλέον βρίσκεται μπροστά στη Φροζινόνε και στην επίσης «πρωτάρα» Κάρπι η πρόκληση της Σέριε Α και ένα αρνητικό ρεκόρ που κρατάει από το 2003. Εκτοτε ποτέ δεν έχουν καταφέρει να παραμείνουν στο Καμπιονάτο παραπάνω από μία νεοφώτιστες ομάδες...

Τοντέλα

Πορτογαλία (1933)

Οι... εξεγερμένοι «ψαράδες»

Η Τοντέλα είναι μια κωμόπολη στο κέντρο της Πορτογαλίας, μεταξύ Βιζέου και Κοΐμπρα. Εικάζεται ότι στα χώματα αυτά γεννήθηκε ο Βιρίαθος, ο αρχηγός της εξέγερσης των Λουζιτανών κατά της ρωμαϊκής κυριαρχίας στον 2ο αιώνα μ.Χ. Εκεί ξεκινάει και η ποδοσφαιρική περιπέτεια ενός συλλόγου που προ δεκαετίας ήταν μια ομάδα της γειτονιάς και έπαιζε στο περιφερειακό πρωτάθλημα, την 5η κατηγορία της χώρας, σε χωμάτινα γήπεδα. Πίσω της είχε μια μικρή πόλη 28.000 κατοίκων. Οικονομικά δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα, καθώς στηρίζεται από μια εταιρεία εμπορίας φρέσκου και κατεψυγμένου ψαριού, η οποία ανήκει στον Ζιλμπέρτο Κοΐμπρα, πρώην ποδοσφαιριστή που το 2005 ανέλαβε την προεδρία του ποδοσφαιρικού συλλόγου της γενέτειράς του.

Υστερα από τέσσερις ανόδους, η Τοντέλα θα αγωνίζεται από φέτος με τους «μεγάλους» του πορτογαλικού ποδοσφαίρου. «Πρέπει να ελέγξουμε την ευφορία μας και να θυμόμαστε πάντα πού βρισκόμασταν πριν και πού είμαστε τώρα», δηλώνει ο Κοΐμπρα. Η ομάδα του ετοιμάζεται για αξέχαστες βραδιές. Το γήπεδό της, το «Ζοάο Καρντόσο» στο οποίο συγκεντρώνονται περίπου 2.000 θεατές σε κάθε εντός έδρας αγώνα της ομάδας, έχει ήδη μπει σε διαδικασία ανακαίνισης προκειμένου να διπλασιάσει τη χωρητικότητά του. Αυτή τη στιγμή έχει εξέδρα μόνο από τη μια πλευρά, ενώ υπάρχει και μια σειρά καθισμάτων στο ένα πέταλο. Ο προϋπολογισμός του συλλόγου, περίπου 1 εκατ. ευρώ, σίγουρα θα αυξηθεί, αλλά είναι δεδομένο ότι θα παραμείνει έτη φωτός μακριά από τα ποσά των 100 εκατ. ευρώ που χειρίζονται η Πόρτο ή η Μπενφίκα...