Πόσο αντέχει ο πλανήτης;

Οι άνθρωποι κατά κανόνα ασχολούνται με αυτό που έχει συμβεί και το αντιλαμβάνονται αφού πρώτα το φέρουν στα μέτρα τους. Και επιμένουν σε αυτό που κατάλαβαν γιατί τους αρέσει να έχουν βεβαιότητες που κολακεύουν τον εγωισμό τους. Ο εγωισμός είναι μια εξουσία πάνω στους άλλους, στο μέτρο που αυτός μπορεί να επιβληθεί. Αλλά αν υπάρχει κάποιο αστεράκι που να επιβεβαιώνει την ανωτερότητά του (στρατηγός, υπουργός, μητροπολίτης κ.λπ.), τότε η αξία του είναι δεδομένη. Η σιγουριά του βλάκα είναι η εξουσία. Ο άνθρωπος των περιορισμένων ικανοτήτων κατά κανόνα είναι μάγκας στην ίντριγκα και την κομπίνα, δεν μπορεί να δει αυτό που έρχεται, αλλά βολεύεται σε αυτό που υπάρχει και μπορεί να του δώσει άμεσα οφέλη. Αυτό βέβαια δεν πρέπει να το αποδώσουμε στους πολιτικούς μας, γιατί όλοι αυτοί θυσιάζονται για το καλό της πατρίδας μας. Και μας δίνουν το καλό παράδειγμα να θυσιαστούμε κι εμείς. Βέβαια δεν μας ρώτησαν πώς θα ζήσουμε γιατί η πατρίδα χρειάζεται θυσίες. Αυτό είναι δεδομένο.

Υπάρχουν όμως και κάποιοι λίγοι που μπορούν να δουν και αυτό που υπάρχει πέρα από το ορατό πεδίο και που αφορά το άμεσο μέλλον και τη ζωή της επόμενης γενιάς. Και αυτό είναι η καταστροφή του περιβάλλοντος, καθώς όλα παίζονται σε 4 βαθμούς Κελσίου. Φέτος είχαμε τη θερμότερη χρονιά από τότε που άρχισε να καταγράφεται η θερμοκρασία. Ανέβηκε κατά περίπου έναν βαθμό. Αυτό είχε συνέπεια να αποξηρανθούν γόνιμες εκτάσεις και οι χωρικοί να εγκαταλείψουν τη γη τους και τα σπίτια τους. Η Καλιφόρνια έχει υποστεί βιβλική καταστροφή από την ξηρασία. Αν η κατάσταση παραμείνει ως έχει και αν δεν παρθούν άμεσα μέτρα, υπολογίζεται πως σε περίπου τρεις δεκαετίες 150 εκατομμύρια άνθρωποι θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τη χώρα τους και να πάνε εκεί όπου υπάρχει νερό.

Ολα αυτά ξέρουμε γιατί συμβαίνουν. Είναι οι εκπομπές του διοξειδίου του άνθρακα που δημιουργούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Πετρέλαιο, φυσικό αέριο, κάρβουνο, όλα αυτά έχουν ταυτιστεί με την ανάπτυξη και την κατανάλωση, άσχετα αν όλα αυτά σκοτώνουν τη ζωή του πλανήτη και τη δική μας. Υπάρχουν ορυκτά καύσιμα που είναι γνωστά και αξίζουν τρισεκατομμύρια δολάρια. Και παντού γίνονται έρευνες, ακόμα και σε διαμφισβητούμενες περιοχές. Αλλά ποια θα είναι η συνέπεια για τον πλανήτη αν οι ανερχόμενες χώρες θελήσουν να έχουν τα ίδια αυτοκίνητα με τις δυτικές; Πολύ πιθανό στις επόμενες τέσσερις δεκαετίες να μην υπάρχει πλανήτης όπως τον ξέραμε. Ολες οι μεγάλες παραθαλάσσιες πόλεις θα εξαφανιστούν: το Μπανγκλαντές, το Δέλτα του Νείλου, η Φλόριντα. Για να μη μιλήσουμε για νησιά που θα τα καταπιεί η θάλασσα, όπως γίνεται με τις νήσους Μάρσαλ. Αλλά τα ορυκτά καύσιμα είναι πιο κερδοφόρα από την πρέζα. Γιατί να πάψουν;

Εν τούτοις αυτοί οι άνθρωποι που αντιστέκονται, έχουν διαμορφώσει ένα ισχυρό κίνημα με παγκόσμια εμβέλεια. Ανάμεσα στους εκλεκτούς, πρέπει να αναφερθούμε στον Αlan Rusbridger. Αρχισυντάκτης της «Guardian» για είκοσι χρόνια έδωσε μεγάλη μάχη για το περιβάλλον. Και με προβλήματα στην εφημερίδα του. Με την τρέχουσα δημοσιογραφική λογική, δεν έχει ενδιαφέρον αυτό που θα συμβεί, αλλά αυτό που έχει ήδη γίνει. Ακόμα και στις καλύτερες δημοσιογραφικές οικογένειες συμβαίνουν αυτά. Εν τούτοις τα κατάφερε. Η εφημερίδα αναγνώρισε το δίκιο του. Δημιούργησε μια ομάδα με εφτά εξειδικευμένους συντάκτες και 28 εξωτερικούς επιστημονικούς συνεργάτες. Αποτέλεσμα αυτής της δουλειάς: τέσσερα εκατομμύρια επισκέπτες τον μήνα που συνδέονται με την εφημερίδα. Και με ενεργή παρέμβαση για το περιβάλλον.

Περιβαλλοντικές καταστροφές έχουν γίνει και άλλες. Και αυτό αρχίζει από την προϊστορία της ανθρωπότητας. Ο homo sapiens φεύγει από την Αφρική και έρχεται στην Ευρώπη και την Ασία. Η Μογγολία εδώ και 4.000 χρόνια αναγκάστηκε να κατέβει προς τον Νότο και να δημιουργήσει τη σημερινή Κίνα. Και οι σύγχρονες έρευνες αποδίδουν την κατάρρευση του μεσογειακού πολιτισμού στην έλλειψη τροφής και νερού στην ύστερη εποχή του χαλκού. Αλλά αυτά όλα ήταν συνέπειες της αλλαγής του κλίματος.

Η σημερινή καταστροφή είναι έργο του ανθρώπου. Και αυτό σημαίνει πως μόνον ο άνθρωπος μπορεί να προφυλαχτεί από τον άνθρωπο. Ποιοι είναι αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις για όλους εμάς; Οι πολιτικοί. Και να δούμε τι γίνεται στη ναυαρχίδα του ελεύθερου κόσμου, τις ΗΠΑ. Το 90% των πολιτικών που κερδίζουν τις εκλογές είναι γιατί μάζεψαν παραπάνω χρήματα από τους αντιπάλους. Τα χρήματα των χορηγών είναι η καλύτερη επένδυση και οι πολιτικοί λειτουργούν για τα συμφέροντά τους.

Στην «Εφ.Συν.» σκεφτόμαστε να πάρουμε μια πρωτοβουλία σε συνεργασία με την «Guardian», σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, μαζί με τον φιλικό Τύπο, για το Περιβάλλον για τη Συνδιάσκεψη του Παρισιού. Υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να μας συνδράμουν;