Οι αμυντικές και επιθετικές μίζες

Συχνά η τρέχουσα δημοσιογραφία, τόσο η έντυπη και ακόμα περισσότερο η ηλεκτρονική, όση έκταση και να δώσει σε ένα σκάνδαλο, όσες αποκλειστικές πληροφορίες και αν πλασάρει, πραγματικές ή πλαστές, κατά κανόνα αποφεύγει μια ανάλυση βάθους. Συνήθως μετατρέπει το σκάνδαλο σε ένα θέαμα-σίριαλ και κατά κανόνα επιδιώκει άλλους σκοπούς. Αν είναι έντυπο θα κοιτάξει να αυξήσει την κυκλοφορία του. Αν είναι κόμμα θα χρησιμοποιήσει το σκάνδαλο εναντίον των αντιπάλων του ή ακόμα για να ξεκαθαρίσει εσωτερικούς λογαριασμούς. Αλλά στο βάθος θα υποστηρίξουν το υπάρχον οικονομικό και πολιτικό σύστημα, μια και είναι τα ιδεολογικά και προπαγανδιστικά του όργανα.

Δείτε ποιο είναι το ιδιοκτησιακό καθεστώς μιας εφημερίδας ή ενός τηλεοπτικού σταθμού και βγάλτε τα συμπεράσματά σας. Οι κ. Μαρινάκης, Αλαφούζος, Σαββίδης κ.λπ., στυλοβάτες της ελληνικής οικονομίας, δηλαδή του αρπακτικού καπιταλισμού, θα βγάλουν μια αντικαπιταλιστική εφημερίδα και θα πάνε εναντίον των συμφερόντων τους; Τους χρειάζονται τα ΜΜΕ για να διαμορφώνουν μια κοινή γνώμη που θα υποστηρίζει τα συμφέροντά τους, τις πολιτικές τους επιλογές, και για να τη χειραγωγούν κατά το δοκούν. Ο Ουμπέρτο Εκο εδώ και χρόνια είχε διαπιστώσει: «Οταν υπάρχει τηλεόραση, δεν χρειάζονται τανκς».

Τι θα γίνει με τη Νovartis; Τίποτα παραπάνω από μια υπόθεση ρουτίνας. Θα πληρώσει ένα πρόστιμο, θα απαλλαγεί ο πολιτικός κόσμος και ίσως μπορεί να την πληρώσει κάποιος άτυχος πολιτικός ή κάποια δευτερεύοντα στελέχη. Και η υπόθεση θα ξεχαστεί όπως και η περίπτωση Siemens. Προς επίρρωσιν των παραπάνω, δείτε τα εκατοντάδες αντίστοιχα σκάνδαλα που έχουν γίνει ανά τον κόσμο, και συχνά με τις ίδιες εταιρείες.

Οταν πέθανε ο αιμοσταγής δικτάτορας Πινοσέτ, ο πρώτος που εφάρμοσε την πολιτική που ακολουθεί σήμερα η κυβέρνηση Τσίπρα, βρέθηκαν περίπου 120 λογαριασμοί στο όνομά του σε όλα τα δυνατά σκληρά νομίσματα, σε πολλές σίγουρες χώρες. Αρπακτικός καπιταλισμός και διεφθαρμένοι πολιτικοί είναι ένα αχώριστο ζευγάρι, που το ένα είναι προϋπόθεση του άλλου. Κατά τα άλλα, ουδέν νεώτερον από το καπιταλιστικό μέτωπο.

Και τώρα ας μου επιτραπεί να θέσω ένα ερώτημα στους αγαπημένους μας αναγνώστες-εργοδότες. Υπάρχει κάποιος που να μην έχει δώσει φακελάκι ή μίζα για να κάνει μια τελείως νόμιμη δουλειά; Το φακελάκι στον γιατρό δεν είναι επιβεβλημένο; Ακόμα και αυτοί οι γιατροί που δεν παίρνουν φακελάκι και που ξέρουν πολύ καλά τι γίνεται, ουδέποτε καταγγέλλουν τους συναδέλφους τους. Οποιος θέλει να ανοίξει μαγαζί υγειονομικού ενδιαφέροντος, αν δεν δώσει μίζα, υπάρχουν μάλιστα και ταρίφες, δεν θα πάρει ποτέ άδεια, έστω και για σουβλατζίδικο. Να μην πούμε τώρα για πολεοδομίες ή εφορίες.

Για όλα αυτά έχω δεκάδες μαρτυρίες από καθημερινούς ανθρώπους και εύκολα μπορούμε να φανταστούμε τι γίνεται πιο πάνω. Εδώ κάποιος σχολαστικός κοινωνιολόγος της Σχολής της Φρανκφούρτης θα έκανε τον διαχωρισμό ανάμεσα σε αμυντικές μίζες και επιθετικές μίζες. Οι πρώτες είναι για να κάνεις τη δουλειά σου, οι δεύτερες έχουν σκοπό το κέρδος. Και για να ενισχύσω το ερώτημά μου. Εχω υποπέσει και γω στο αμάρτημα της αμυντικής μίζας για να εκτελωνίσω τα βιβλία μου που είχα φέρει από το εξωτερικό (μόλις η επικαιρότητα μας το επιτρέψει θα διηγηθώ αυτή την ιστορία).

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στη δύναμη που έχουν τα ΜΜΕ τα οποία υπηρετούν την εξουσία. Διαθέτουν δεκάδες πειθήνιους δημοσιογράφους που η ικανότητά τους είναι να παρουσιάζουν έναν μύθο σαν αλήθεια. Και ο δημοσιογράφος που υπηρετεί την εξουσία, πέρα από τα οφέλη που μπορεί να αντλήσει, παύει να είναι δημοσιογράφος και γίνεται προπαγανδιστής. Δηλαδή αναξιόπιστος για τους νουνεχείς, αποτελεσματικός και δημοφιλής για τους απαίδευτους.

Να πάρουμε το Μακεδονικό που ξεσήκωσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Αυτό το θέμα ήταν μια επικίνδυνη κρυπτομιλιταριστική μπούρδα. Πώς είναι δυνατόν μια χώρα με τον μισό πληθυσμό της Αθήνας και έκταση κατά πολύ μικρότερη από αυτήν της Πελοποννήσου, σχεδόν χωρίς στρατό, με μια οικονομία που παραπαίει, να απειλήσει τον δυνατότερο στρατό των Βαλκανίων; Στην ουσία εμείς θέλαμε σύνορα με τη Σερβία και όχι η ΠΓΔΜ σύνορα με τον Θερμαϊκό.

Σωστά παρατηρεί ο καθηγητής της Ιστορίας Πολυμέρης Βόγλης («Εφ.Συν.» 12/2/18) πως απαξάπαντες έχουν λόγο για το Μακεδονικό, πλην των ιστορικών. Γιατί απλά κόβει το εθνικό αυγολέμονο. Και παραθέτει μερικά στοιχεία. Στις παραμονές των Βαλκανικών Πολέμων οι σλαβόφωνοι ήταν περίπου 268.000. Στη Θεσσαλονίκη το 1913, ζούσαν 40.000 Ελληνες, 45.000 μουσουλμάνοι και 61.000 Εβραίοι. Και η Μακεδονία γίνεται ελληνική με την έλευση 638.000 προσφύγων από τη Μ. Ασία και τον Πόντο. Αυτά δεν τα πήραν υπόψη τους οι Μακεδονομάχοι, αλλά ούτε και η πατριωτική Αριστερά των Μακεδονομάχων.

Η σχεδόν δικτατορική Τουρκία διεκδικεί 18 ελληνικά νησιά. Επισήμως. Και είναι από τις λίγες περιφερειακές δυνάμεις που έχουν άδεια πολέμου (επεμβάσεις Ιράκ, Συρία), εμβολίζει για πλάκα ελληνικά πλοία και παραβιάζει το FIR Αθηνών σχεδόν κάθε μέρα. Εδώ πού είναι ο πατριωτισμός; Πού είναι οι διαμαρτυρίες για την αποδεδειγμένη απειλή που θα κλιμακωθεί συστηματικά;