Ελπίδα που γίνεται ...«ψηλός Σισέ»!

Ενας μόνο δρόμος και τρόπος υπάρχει για να ξαναφτιάξει το ποδόσφαιρο: να βγάλουν όλοι μαζί πρόεδρο στην ΕΠΟ κάποιο πρόσωπο κοινής αποδοχής, που κανένας δεν θα παίρνει ποτέ στο τηλέφωνο! Αν του τηλεφωνούν, αυτός δεν θα το σηκώνει! Θα κάνει εκείνο που θεωρεί σωστό. Δεν θα χαμπαριάζει και δεν θα συμβουλεύεται παρατρεχάμενους ιδιοκτητών, διαιτητών και κάθε είδους λαμογίων. Θα φτιάξει τη διαιτησία όπως τη θέλει. Θα ορίσει αθλητικούς δικαστές που θα έχουν κλειστά τα αυτιά τους και τα μάτια τους σε σκοπιμότητες. Και θα προσπαθήσει σιγά σιγά να ξαναχτίσει την γκρεμισμένη αξιοπιστία, από τη στιγμή που και ο κόσμος θα διαπιστώσει πως τα πράγματα έχουν αρχίσει να μπαίνουν σε ίσιο δρόμο.

Γίνεται; Δεν γίνεται!

Εχουν ξεκινήσει κατά καιρούς αρκετές απόπειρες προς αυτή την κατεύθυνση, κυρίως σε επίπεδο Λίγκας. Παλαιότερα, ο Σωκράτης Κόκκαλης με τον Γιώργο Βαρδινογιάννη. Αργότερα ο Τζίγγερ με τον Κόκκαλη τζούνιορ. Ολα διαλύθηκαν μετά από λίγους μήνες, μόλις σφυρίχτηκε το πρώτο πέναλτ εις βάρος τους ενός ή του άλλου. Οποιος είχε το μαχαίρι και το πιρούνι δεν άφηνε τον άλλο να τσιμπήσει από το πιάτο του ούτε μία μπουκιά.

Μια σειρά από καλοθελητές γύρω γύρω είναι κάθε στιγμή πρόθυμοι να βάλουν μπουρλότο στην όποια προσπάθεια προσέγγισης, επειδή ξέρουν πως, αν πετύχει και οι μεγαλοϊδιοκτήτες βάλουν στην άκρη τις όποιες φιλοδοξίες τους να μονοπωλήσουν οι ίδιοι την κατάσταση, θα χάσουν το ψωμάκι τους.

Ακούω τις τελευταίες μέρες διάφορες ιδέες για ανθρώπους κοινής αποδοχής, όπως π.χ. ο Καραγκούνης, που θα μπορούσαν να μπουν μπροστά στην προσπάθεια δημιουργίας μιας «νέας ΕΠΟ», όπου όλοι θα έχουν ίδιο μερίδιο συμμετοχής και ευθύνης.

Φυσικά υπάρχουν. Δεν είναι όμως θέμα προσώπων η όποια αλλαγή, αλλά νοοτροπίας και προθέσεων.

Οταν ήταν ο Λιάνης υφυπουργός Αθλητισμού τοποθέτησε στο Δ.Σ. της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, όπως είχε δικαίωμα από το τότε καταστατικό, τον Λάκη Νικολάου. Ηταν και είναι εκτός κυκλωμάτων, κέντρων εξουσίας και γενικότερα όλων των καταστάσεων που μας κάνουν να σιχαινόμαστε το ποδόσφαιρο. Δεν άντεξε ούτε τρεις μήνες. Παραιτήθηκε κι έφυγε. Στο κάτω κάτω, δεν τον ενδιέφερε να κάνει καριέρα εκεί μέσα με οποιοδήποτε τίμημα.

Και το θέμα είναι αυτό ακριβώς: πως όποιοι μπαίνουν, ακόμη κι αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις, ή γίνονται γρήγορα σαν τους υπόλοιπους ή φεύγουν. Παράδειγμα, ο Πιλάβιος. Ξεκίνησε σαν μεγάλη ελπίδα και κατέληξε... «ψηλός Σισέ»!

Επειτα, απ’ όσο φαίνεται, ο Μαρινάκης δεν έχει σκοπό να δεχτεί καμιά κουβέντα που θα βοηθούσε ν’ ανοίξει ένας διαφορετικός δρόμος. Ο Σαρρής αποφάσισε να μείνει μέχρι το... 2016 κι αυτό τα λέει όλα για τις προθέσεις της κάστας που κυριαρχεί σήμερα.

Αλλά και να πέσει με κάποιο τρόπο ο σημερινός πρόεδρος, η διάδοχη κατάσταση που θέλει να πάρει την εξουσία και να διαχειριστεί την επόμενη μέρα θα είναι συμφερόντων Μελισσανίδη και Ιβάν, με απλό χειροκροτητή στη μέση τον Αλαφούζο. Είτε με, είτε χωρίς Γκαγκάτση, φανταζόμαστε με ποιο τρόπο θα διοικήσει και τι προτεραιότητες θα βάλει. Καμιά διαφορά από τους σημερινούς. Αλλωστε κανένας δεν κρύβει ότι μοναδικό μέλημα θα είναι να βολέψει τις «δικές του» ομάδες, για ν’ αρχίσει να «αηδιάζει» και να αγανακτεί μετά ο Ολυμπιακός!

Αυτή είναι η πραγματικότητα και σ’ όποιον αρέσει...

! Κάποιοι κρετίνοι περιμένουν από την... κυβέρνηση να λύσει τα προβλήματα του ποδοσφαίρου.

Δεν καταλαβαίνουν πως όταν λέμε «κυβέρνηση» εννοούμε μια παντελώς ανίκανη κατάσταση, που έχει υποθηκεύσει με όσα κάνει ή δεν κάνει τις ζωές των δύο επόμενων γενιών. Εχουν την απαίτηση να ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο που έτσι κι αλλιώς το εξουσιάζουν οι ιδιοκτήτες των μεγάλων ομάδων, τους οποίους κανένας δεν τολμάει να πειράξει.