Ανώμαλη προσγείωση

Εδώ και ένα - ενάμιση μήνα παρακολουθούμε την πορεία ενός νεοφώτιστου, άσχετου, με κακούς συμβούλους, υφυπουργού να προσπαθεί να εξυγιάνει το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ο Σταύρος Κοντονής ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις και με δίψα να κάνει πράγματα. «Μπορεί και να αποτύχω, αλλά θα το παλέψω», μου είχε πει στην πρώτη μας κουβέντα, όταν ανέλαβε. Του έπεσε στα χέρια σαν χειροβομβίδα έτοιμη να εκραγεί το ντέρμπι Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού και τα επεισόδια πριν από το ματς.

Ακολούθησαν τα μπουγέλα της πλευράς Μαρινάκη προς τους ανθρώπους του Αλαφούζου στη συνεδρίαση της Λίγκας αμέσως μετά. Εκεί πήρε την απόφαση να φτιάξει τα πράγματα. Κι άρχισε να πέφτει σε μια σειρά από λούμπες που τον οδήγησαν στη σημερινή άτακτη υποχώρηση.

Εκείνη τη στιγμή που η αγανάκτηση του κόσμου για όσα γίνονταν είχε χτυπήσει κόκκινο και όλοι τον καλούσαν να ξηλώσει το σύστημα, έκανε το πρώτο και μοιραίο λάθος. Δεν διέκοψε «οριστικά» το πρωτάθλημα για να εκβιάσει με κάποιο τρόπο τους τέσσερις μεγάλους προέδρους-ιδιοκτήτες ώστε να καθίσουν με το ζόρι γύρω από ένα τραπέζι και να βρουν τρόπους κοινά αποδεκτούς να ξεπεράσουν την κρίση «γιατί αλλιώς τελειώσατε»!

Ηταν το κατάλληλο τάιμινγκ για να ξεκινήσει συζήτηση από μηδενική βάση και να καταλήξει σε αποφάσεις και συμφωνίες.

Δεν το τόλμησε. Αντίθετα, προτίμησε να συνεχίσει το πρωτάθλημα «κεκλεισμένων των θυρών» κάνοντας να γελάνε ακόμη και τα τσιμέντα.

Η συνέχεια ήταν ανάλογη. Την αδυναμία του εκμεταλλεύτηκε ολόκληρο το ποδοσφαιρικό σύστημα και τον απονεύρωσε.

Τότε έκανε το δεύτερο μεγάλο λάθος. Κατασκεύασε και κατέβασε στη Βουλή ένα νομοσχέδιο το οποίο ήταν αδύνατον να ψηφιστεί όπως είχε.

Ούτε ο ίδιος ούτε κάποιος γύρω του είχε συναίσθηση της πραγματικότητας με βάση την οποία κινείται το ποδόσφαιρο. Βρέθηκαν τότε και μερικοί πρόθυμοι σε ρόλο παπαγάλου από γνωστά εκδοτικά συγκροτήματα κι άρχισαν τα... «προχώρα υπουργάρα», «μην κωλώνεις» και «διώξε τη σαπίλα», θέλοντας να καλλιεργήσουν για λογαριασμό τους το έδαφος και να βρουν αργότερα κρατικές δουλίτσες σε γραφεία Τύπου, που παραδοσιακά προσφέρουν αργομισθίες σε δημοσιογράφους.

Παγιδεύτηκε από τέτοιους κόλακες σε σημείο που να θεωρεί την όποια κριτική... «πόλεμο εκ των έσω»!

Και επειδή μιλάει πολύ, λογικό να λέει άλλα τη μία κι άλλα την άλλη, ή να ρίχνει άσφαιρα καθώς οπισθοχωρεί προσπαθώντας να μας δείξει ότι... κατατροπώνει το κατεστημένο!

Να επαναλάβω αυτό που έγραφα και προχθές: ότι ο Ινφαντίνο φέρθηκε στον Κοντονή με τον καλύτερο τρόπο. Προσπάθησε να τον βοηθήσει να φανεί νικητής επικοινωνιακά σ’ αυτήν την ιστορία, κάνοντας βέβαια και το χατίρι της UEFA.

Δεν το κατάλαβε. Αντίθετα, πίστεψε ότι βρίσκεται καβάλα στ’ άλογο και πως αργά ή γρήγορα θα περάσει το δικό του.

Απόδειξη ότι επέμενε ώς το τέλος σ’ ένα θέμα που κάποιος με μεγαλύτερη ευελιξία θα το ξεπερνούσε μέσα σ’ ένα δευτερόλεπτο, αντί να κάθεται και να συζητάει αν μπορεί μια κυβέρνηση να έχει τη δυνατότητα να αποκλείει ομάδες από την Ευρώπη -που δεν μπορεί να την έχει.

Πιστεύω ότι ο Κοντονής την πάτησε από τη στιγμή που πίστεψε ότι «ο Καραμανλής δεν είναι Τσίπρας κι εγώ δεν είμαι Ορφανός» -όπως έλεγε τις προηγούμενες μέρες με υπερηφάνεια. Η περίφημη ατάκα του... «καλύτερα να μας αποβάλουν για να βλέπουμε Ρεάλ Μαδρίτης - Μπαρτσελόνα», έγραψε ιστορία ως μνημείο άγνοιας και καφενειακής προσέγγισης του θέματος.

Συμπέρασμα; Στην οδό Θεωρίας κυκλοφορεί πολύς κόσμος, αλλά στην οδό Πράξης ελάχιστοι. Ειδικά πολιτικοί...