Δύσκολες κινήσεις σε λεπτές ισορροπίες

Ο Σταύρος Κοντονής είναι ένας από του λίγους υπουργούς της νέας κυβέρνησης που δεν άρχισε να κάνει εξαγγελίες πριν καλά καλά καθίσει στο γραφείο του.

Είδαμε και ακούσαμε αρκετούς να εξαγγέλλουν μέτρα και νομοσχέδια πριν καν παραλάβουν και κυρίως πριν ενημερωθούν, μόνο και μόνο επειδή διάβασαν το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ένας ξεκίνησε κρατικοποιήσεις. Ο άλλος κατάργησε την Τράπεζα Θεμάτων στη μέση της χρονιάς, όταν χιλιάδες υποψήφιοι φοιτητές προετοιμάζονται να δώσουν μ’ αυτό το (κακό αν θέλετε) εξεταστικό σύστημα. Κι άλλα τέτοια.

Ο Κοντονής περιορίστηκε στα τετριμμένα, μόνο και μόνο επειδή έπρεπε να πει κάτι: «Ο αθλητισμός είναι κρίσιμο ζήτημα για την κοινωνία και έχει ταλανιστεί τα τελευταία χρόνια από αδιαφάνεια και σκάνδαλα. Θέλουμε δικαιοσύνη, ισονομία και διαφάνεια στον αθλητισμό. Αυτό που έχει εκπέμψει η νέα κυβέρνηση να το λάβουν σοβαρά υπ’ όψιν τους».

Το πρώτο δείγμα, λοιπόν, παραπέμπει σε σοβαρό άνθρωπο. Ομως, το θέμα είναι αν έχει εικόνα του χώρου στον οποίο τον έβαλαν επικεφαλής. Αν ξέρει τι είναι το επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, ποια η διαφορά του από τα άλλα σπορ κι αν διαθέτει κατάλληλες ιδέες και λύσεις για τα προβλήματα που θα βρει μπροστά του.

Η πρώτη εντύπωση δείχνει έναν ακόμη κυβερνητικό αρμόδιο για τα σπορ που είναι αναγκασμένος να μάθει, ενώ θα διοικεί. Το να λες ότι «στον αθλητισμό θα επανέλθει σε όλα τα επίπεδα η διαφάνεια, η αξιοκρατία, το φίλαθλο πνεύμα, η εφαρμογή του νόμου και πάνω από όλα η ισονομία» και να μιλάς για «καθαρά πρωταθλήματα, υγιή ανταγωνισμό και αθλητικό πνεύμα» δεν έχει κανένα νόημα αν δεν ξέρεις τους μηχανισμούς που στηρίζουν και συντηρούν το σημερινό σύστημα και ειδικότερα αν αγνοείς τα περιθώρια που σου δίνουν οι νόμοι και οι κανονισμοί για να παρέμβεις και να διορθώσεις πράγματα.

Ειδικότερα στο ποδόσφαιρο, από το οποίο και θα κριθεί, υπάρχει το μεγάλο εμπόδιο του «αυτοδιοίκητου», που όποιος προσπάθησε από άγνοια στο παρελθόν να το παραβιάσει έφαγε τα μούτρα του. Η FΙFA και η UEFA δεν επιτρέπουν καμιά νομοθετική ή άλλη παρέμβαση στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία και κατ’ επέκταση στην ποδοσφαιρική λίγκα, στη διαιτησία και στην Αθλητική Δικαιοσύνη. Εκεί, ή συμφωνείς και δεν ασχολείσαι ή σταματάς να παίζεις. Η απειλή είναι ο αποκλεισμός της Εθνικής και των ομάδων μας από όλες τις διεθνείς διοργανώσεις. Και μ’ αυτό δεν παίζει κανένας.

Το μόνο όπλο του υφυπουργού είναι οι επιχορηγήσεις στα σωματεία, που κι αυτές είναι πλέον τόσο πετσοκομμένες που δεν επηρεάζουν τη διαμόρφωση των όρων του παιχνιδιού. Μόνο αν οι ίδιες οι μεγάλες ΠΑΕ και οι πρόεδροι-ιδιοκτήτες θελήσουν, μπορεί να φτιάξει το ποδόσφαιρο. Κι εδώ θα βρει ο όποιος υφυπουργός συμμάχους αυτή τη στιγμή τον Παναθηναϊκό, τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ. Αρκεί να αφήσει σ’ εκείνους τις όποιες πρωτοβουλίες χωρίς να ανακατευτεί με τρόπο που να θεωρείται παρέμβαση στα εσωτερικά του ποδοσφαίρου.

Αλλωστε, πολύ γρήγορα θα καταλάβει πως το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δείξει την πολιτική θέληση που δεν είχε κανείς από τους προηγούμενους για να σταματήσει τον χουλιγκανισμό, σε συνεργασία πάλι με τις ομάδες, αλλά και με το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Αν καταφέρει να πείσει τον Μαρινάκη, τον Αλαφούζο, τον Σαββίδη και τον Μελισσανίδη να βάλουν χέρι στους συνδέσμους των οργανωμένων οπαδών τους ή να τους διαλύσουν επειδή συμφέρει όλους μια πολιτισμένη κερκίδα σε όλα τα γήπεδα, θα γράψει ιστορία. Κι αν τους πείσει πως θα κερδίσουν από ένα πρωτάθλημα ίσων ευκαιριών για να ξαναγυρίσει ο κόσμος στα γήπεδα και να το χαίρεται, θα δει το όνομά του με... χρυσά γράμματα. Γίνεται;

Μιλάμε για δύσκολες και προσεγμένες κινήσεις πάνω σε λεπτές ισορροπίες. Γιατί όλα τα υπόλοιπα είναι μεγάλα λόγια που μας τα ’χουν πει κι όσοι εξάντλησαν τη θητεία τους κάνοντας ρουσφέτια στην εκλογική τους περιφέρεια και όχι μόνο...