H σκάλα

Το τρίτο τραγούδι από το επικείμενο άλμπουμ της Μαρίζας Ρίζου, «Μήπως να κάνουμε μια Παύση?», είναι ένα δυναμικό, έντονα συναισθηματικό, παθιασμένο κομμάτι με ευδιάκριτες επιρροές από την παραδοσιακή μουσική μας.

Έχουν πολύ ενδιαφέρον τα όσα λέει η ίδια γι' αυτή τη δημιουργία της: «Η "Σκάλα" είναι το 3ο τραγούδι από τον δίσκο “Μήπως να κάνουμε μια Παύση?” κι εγώ είναι η πρώτη φορά που έκανα Παύση. Δεν θα την έκανα αν δεν μου το ζητούσε τόσο έντονα το σώμα και η ψυχή μου, αλλά ευτυχώς δεν σήκωναν κουβέντα. Γράφτηκε, χωρίς να έχω καμία πρόθεση, ένας (ακόμα) δίσκος. Οργανικά. Ο Λάο Τσε ονομάζει αυτόν τον τρόπο δημιουργίας "βουβέι", εγώ τον ονομάζω Ταλαιπωρία. Επίσης τον ονομάζω Ευλογία και Ομορφιά. Ταυτόχρονα.

Ξεκίνησε να γράφεται την ώρα ενός διαλογισμού (δεν είμαι και κανένας γκουρού εν τω μεταξύ, απλώς προσπαθώ να διατηρώ μια σχέση με το άθλημα). Ο διαλογισμός αυτός μιλούσε για μια σκάλα που ανεβαίνεις και δεν βλέπεις το τέλος της. Ξεκίνησα να τραγουδάω τις πρώτες συλλαβές σαν να υπήρχαν ήδη κάπου και να τις μεταφέρω, όπως συμβαίνει με όλα τα τραγούδια που γράφονται "βουβέι".

Το ολοκλήρωσα στο νησί, στην Παύση μου. Στην απελπισία, στη ματαίωση, στο κενό, στην ησυχία, στη φύση, στην ομορφιά, στη δύναμη, στην ουσία. Έχει μέσα του την αμαζονική φόρα και την παρθενική ευαλωτότητα. Ταυτόχρονα. Την ξαναλέω αυτή τη λέξη γιατί πρόσφατα την κατάλαβα. Μου αρέσει. Με ανακουφίζει. Δεν είναι ή το ένα ή το άλλο. Δεν είμαστε ή το ένα ή το άλλο.

Γράφοντας τη "Σκάλα" βίωνα το μεγαλείο της φύσης που ξέρει καλύτερα και είναι τόσο δύσκολο αλλά και τόσο σπουδαίο να αφεθούμε σε αυτήν. Δυναμικά, αλλά με χαλαρότητα.

Δυναμική χαλαρότητα μ' αρέσει να τη λέω. Απέναντι στη ζωή, στις ανθρώπινες σχέσεις, σε όλα. Να ανεβαίνουμε με στωικότητα ο καθένας τη δική του σκάλα. Στον χρόνο του και με τον τρόπο του. Με σεβασμό. Πρώτα απ' όλα σε εμάς και μετά στους άλλους».