Δισκοκριτική: Green Day, Starwound, 21 Savage, The Last Dinner Party

Green Day
Saviors
Reprise/Warners
★★☆☆☆

Η κυκλοφορία του 14ου studio άλμπουμ τους βρίσκει τους Αμερικανούς πάνκηδες να συνεργάζονται ξανά με τον Rob Cavallo στην παραγωγή, τον άνθρωπο δηλαδή πίσω από τα εμβληματικά «Dookie» και «American Idiot». Ηταν λοιπόν αναπόφευκτη η επιστροφή των Καλιφορνέζων σε έναν γνώριμο pop/punk ήχο, εκείνον που τους έκανε mega stars το 1994 και τους επανέφερε στην κορυφή το 2004. Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε ότι το «Saviors» είναι η πιο ενδιαφέρουσα δουλειά τους μετά το «American Idiot», αλλά αυτό δεν φτάνει για να το χαρακτηρίσουμε ως μια πολύ καλή κυκλοφορία.

Με διάρκεια 46 λεπτά και 15 τραγούδια ο δίσκος κινείται σε γρήγορους ρυθμούς, με το κλασικό uplift tempo των Green Day και μερικά «σφηνάκια» πιο ήρεμων συνθέσεων. Ακούγεται μεν ευχάριστα, χωρίς να προσφέρει όμως κάτι παραπάνω πέρα από ορισμένες καλές στιγμές όπως το εναρκτήριο «The American Dream Is Killing Me», το «Bobby Sox», που αντηχεί έντονα, το «When I Come Around» και ίσως το καλύτερο του δίσκου «Suzie Chapstick». Δύσκολα βέβαια θα μας μείνει κάποια μελωδία να τη σιγοτραγουδάμε.

Στιχουργικά ο Billie Joe Armstrong επιστρέφει στα γνωστά μονοπάτια ειρωνείας και κριτικής της αμερικανικής καθημερινότητας, είναι αρκετά αιχμηρός σε ορισμένα σημεία, ενώ σε άλλα μάλλον ακούγεται κουρασμένος, στιλιζαρισμένος, ίσως και πρόχειρος. Οι Green Day φωνάζουν «παρών» με το «Saviors» και εμείς απλά προσθέτουμε ότι είχαν και τέσσερα χρόνια να προετοιμαστούν για αυτή την κυκλοφορία... Το εξώφυλλο πάντως είναι ιδιαίτερα «εξεγερτικό», απεικονίζοντας μια εκρηκτική στιγμή από την περίοδο των The Troubles στην Ιρλανδία.

Χρήστος Καλλιμάνης

—

Starwound
What do you see
★★★☆☆

Επειτα από 6 χρόνια δισκογραφικής απουσίας οι StarWound κυκλοφόρησαν πριν από λίγες μέρες το τρίτο άλμπουμ τους. Με αυτή τη δουλειά του το αθηναϊκό τρίο, που άλλαξε τη σύνθεσή του, αλλάζει ριζικά τον ήχο του και μας συστήνεται ξανά. Εντονα synths με επιρροές από την avant-garde σκηνή των ’70s, αίσθηση live ηχογράφησης, στίχοι που απευθύνονται άμεσα στον ακροατή επιδιώκοντας τον «διάλογο» μαζί του και sophisti-pop αρμονίες χαρακτηρίζουν τον ήχο του συγκροτήματος σε αυτή τη νέα εποχή του. Την παραγωγή του άλμπουμ έκανε ο Γερμανός παραγωγός και συνθέτης των Die Goldenen Zitronen, Ted Gaier. Ενας αξιόλογος δίσκος από τον οποίο ξεχώρισα τα «Rose», «Insane», «Dancing Cloud», «Once I knew», «Wonderful and empty».

Δώρα Σελλά

—

21 Savage
American Dream
Epic Records
★★★★☆

Το «American Dream» του φοβερού και τρομερού 21 Savage δεν είναι μόνο το πρώτο καλό χιπ χοπ άλμπουμ του 2024, είναι γενικότερα ένα πολύ καλό χιπ χοπ άλμπουμ. Και το σημειώνω γιατί πέρσι είχαμε έλλειμμα καλών δίσκων στον χώρο. Και πρόκειται, όπως αποκάλυψε ο ίδιος, για το σάουντρακ μιας αυτοβιογραφικής ταινίας που θα κυκλοφορήσει το καλοκαίρι, της «American Dream: The 21 Savage Story». Εχει κάνει και φυλακή ο 21 Savage, που γεννήθηκε στο Λονδίνο αλλά μεγάλωσε στην Ατλάντα. Αφήστε δε από συμμετοχές στο «American Dream», μια dream team ονομάτων: Doja Cat, Young Thug, Metro Boomin, Lil Durk, Travis Scott, Summer Walker, Brent Faiyaz, Burna Boy κ.ά.

Δημήτρης Κανελλόπουλος

—

The Last Dinner Party
Caesar on a TV screen
Universal Music
★★★☆☆

Εν αναμονή του πρώτου άλμπουμ τους «Prelude to Ecstasy», που έρχεται στις αρχές Φεβρουαρίου, οι The Last Dinner Party κυκλοφόρησαν πριν από μερικές μέρες ακόμα ένα single, το εξαιρετικό «Caesar on a TV Screen». Ενα φουλ γυναικείο συγκρότημα από το Λονδίνο με πέντε κορίτσια να παίζουν indie rock. Μέσα στο 2023 κυκλοφόρησαν άλλα τέσσερα singles, με κορυφαίο το «Nothing Matters». Πέντε τραγούδια έως τώρα από ένα γκρουπ πολλά υποσχόμενο. Κέρδισαν και το BBC Sound of 2024 και την άλλη Παρασκευή παίζουν στο Λονδίνο. Εμείς εδώ, στην Αθήνα...

Δημήτρης Κανελλόπουλος